Dear Diary

18 September 1943

Ik ben heel erg vrolijk!

Vandaag ging ik naar de bioscoop voor een nieuwe film genaamd "Freedom Planet". In de film wordt er een vergelijking tussen een wereld zonder oorlog en onze wereld getoond. Maar helaas, ik heb de film niet kunnen kijken. Waarom? Ik zal je eens vertellen waarom.

Ik liep rustig naar de bioscoop. Ik kocht een kaartje, ik liep naar de filmzaal, en ik zat neer. Aan het begin van de film werd er een korte documentaire over dakloze kinderen getoond. Hoe ook zij hun steentje bijdroegen aan de USA door aan de landbouw te werken etc. Ik vond het best interessant, en het was ook best hartverscheurend om te zien hoe kleine kinderen zichzelf bijna doodwerkten voor hun eigen land. In de filmzaal zaten er vele andere mensen die, net als ik, veel aandacht gaven aan de documentaire. Er zaten natuurlijk ook mensen met een minder groot hart in de zaal, die een beetje gapend weg keken. Ik had daar geen probleem mee, zolang ze de rest maar niet stoorden. En daar kwam het al. De duivel zat recht voor mij. Ik heb geen idee wat zijn naam was, maar hij was lang, breed en had blond, kort haar.  Omdat ik zijn naam niet weet, zal ik maar naar hem verwijzen  met de letter D (van duivel).

*de documentaire over kinderen wordt weergeven*

*het publiek is stil*

D: Hallo! Gaat de film ooit nog beginnen?!

Ik: Rustig aan, de film begint zo.

*de documentaire gaat door*

*het is stil in de zaal voor 10 seconden*

D: Begin die godverdomme film nou eens!

Ik: Rustig man, een beetje respect graag. En let alsjeblieft op je taalgebruik.

*het is stil voor 5 seconden*

D: Ongelofelijk! Hier heb ik geen kaartje voor gekocht! Start die godverdomme film nou eens!     

Ik(nu wat geïrriteerd): Zou je het erg vinden om voor 5 minuten je mond dicht te houden?

En daar flitste mijn leven voorbij. Ten minste, dat is wat ik dacht. Wat er eigenlijk was gebeurd, was dit:

De man (D) pakte mij bij mijn kraag. Ik had dus echt geen idee van wat er gebeurde, maar ja. Hij sleurde me de bioscoop uit, en trok me mee in een steegje achter de bioscoop. Hij zei: 'Kan JIJ niet gewoon even je mond houden?' En gaf me een flinke klap tegen mijn oog. Ik viel om. 'Kom maar op!' Zei ik. Ik stond weer op en daar kwam de tweede klap. Ik viel weer om. Ik stond weer op. 'Ben je zo stoer, kleine? Durf je echt een gevecht met mij aan?', zei D. Hij wilde me een derde klap geven. Ik keek snel om me heen en pakte een deksel van een vuilnisemmer. Snel hield ik de klap tegen, maar daar kwam de volgende klap. Deze kwam zo snel, dat ik hem niet tegen kon houden met mijn 'schild'. Weer viel ik om. 'Durf je nog, kleine?', zei D. Ik stond snel op in een aanvalshouding en zei: 'Kom maar op. Ik kan dit wel de hele dag doen.' Ik wilde D een klap geven, maar hij hield me tegen en klapte mij terug. Hij wilde me er nog een geven, maar op dat moment hoorden we beiden een stem van achteren: 'Hee!' D draaide zich om. Er liep een soldaat van zo'n 5"9 in zijn uniform de steeg in. 'Zoek eens iemand van je eigen grootte!' zei hij. D antwoordde bruut: 'En waarom zou ik dat doen, mister prep?' 'Misschien...,' de soldaat sloeg hem neer met een harde klap. '......omdat ik het zeg.' Ik was opgelucht, maar ook weer een beetje bang. Wat als hij mij zou slaan? Toen keek hij naar mij. Oh fuck, dacht ik. Ik zette een stapje achteruit en maakte me klaar voor de 5e klap van vandaag. (Eigenlijk de 7e, nadat ik mezelf in de ochtend 2 keer had geslagen met een koekenpan. Dat is een geheimpje. Ik sla mezelf altijd. Maar ja.) Tot mijn verbazing sloeg hij me niet, maar hij lachte juist naar me. 'Weet je, zo nu en dan krijg ik het gevoel dat je het leuk vindt om pijn te krijgen.' 'Ja.' Ik zuchtte. Ik keek naar zijn gezicht. Ik kende hem ergens van.. 'Wie ben jij?' vroeg ik. ' Je... kent me niet meer?' De man, of jongen, keek me aan met een lach. Ik keek hem verward aan. 'Nee?' De jongeman lachte en keek me aan. 'De 107e.' Ik keek hem nog steeds aan met een verwarde blik. Hij tilde zijn kin lichtjes op, maar zijn ogen bleven naar mij gericht. 'Sergeant James Buchanan Barnes.' Toen wist ik het.... het was Bucky, mijn 'beste vriend' die ik al jaren kende, maar heel lang niet meer had gezien. 'Bucky? Wauw. Hoe- hoe herken je mij nog?' Hij lachte en kneep in mijn bovenarm. 'In al die jaren die ik in Brooklyn heb doorgebracht, heb ik slechts één jongen gekend zonder spieren.' Ik lachte. Het was even stil. Toen sloeg hij zijn arm om me heen en liep de steeg uit. 'Kom mee.' Ik keek hem aan. 'Waar gaan we heen?' 'De toekomst.' (Ik weet nog steeds niet wat hij daarmee bedoelde.) 

Hij bracht me naar zijn huis en legde een paar kussens op de vloer. 'Wacht hier.' Zei hij, terwijl hij de kamer uit liep. Ik ging zitten en keek om me heen. Bucky leefde  apart van zijn ouders, in een niet al te klein, maar toch heel leuk, schoon huis. Toen kwam hij terug met een cassetteband. Hij duwde de band in een grote projector en kwam naast me zitten. Op de muur werd Freedom Planet in het groot geprojecteerd. Ik keek naar Bucky. 'Hoe....' Bucky lachte naar mij en legde zijn hand op mijn schouder. 'Dat is geheim, Steve.' Hij draaide zijn hoofd weer naar de muur. 'Dat is geheim.'

Later bracht hij me naar huis met de auto. 

Ik ben zó blij om hem weer te kennen. We hebben zo een grote geschiedenis...

996 woorden!! woww!!