"Al vanaf de eerste dag dat ik hem ontmoette, wist ik het. Steve Rogers. Dit was hem. Dit was de persoon waar ik mijn leven mee wilde delen. Maar de grote vraag was: dacht hij het zelfde over mij? Er was maar 1 manier om er achter te komen."
"In je...
Ik voel me gewoon niet goed. Ik kreeg mijn CV vandaag terug. Ik sloeg het snel open, want ik wist heel erg zeker dat ik- grapje.
Goddamn it! Oeps, sorry voor mijn slechte taalgebruik! Ik sloeg mijn CV open. '4F', stond er groot gedrukt in de hoek van het blad. Alsjeblieft zeg. Ik weer met mijn geluk. 4F. Ik ben niet aangenomen bij het leger. Afgekeurd.
Waarom ik? Oh natuurlijk. Ik ben te slap. Maar geef deze arme jongen nou eens een kans! Hij wil vechten voor de vrijheid van de USA! Één kans maar. En als ik sterf, sterf ik voor het vaderland. Maar niemand die mij begrijpt. Niemand. Wat moet ik nu doen? Er is toch geen een vrouw die mij leuk vindt. Moet ik nu gewoon zonder reden verder leven?
Terug naar huis liep ik door de hoofdstraat. Ik keek om me heen. Hoe langer ik dat deed, des te meer herinneringen er bij me te binnen schoten. Ik ben neergeslagen in die steeg. En die hoek. En achter dat schuurtje. Opeens greep er een onbekende, grote hand naar mijn nek. Uh-oh. Ik werd meegetrokken in een doodlopend straatje. Ik keek om me heen. De greep was zo hard, dat het effect op mijn hersenen had. Mijn ogen waren zwak. Ik zag 6 grote mannen om me heen staan. Er kwam een vuist op me af. Nee, een steen. Toch een vuist. Alles werd zwart voor mijn ogen.
Nu ben ik hier. Thuis. All safe. Denk ik.
Ugh, zat ik maar gewoon bij het leger.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
