Battle Scars ~ Harry Edward Styles. (16+)

~ Battle Forty-Three ~

Voor de lange wachters hier nog een stukje :D

luister terwijl je leest: http://www.youtube.com/watch?v=MwpMEbgC7DA

Zonder erover na te denken sprintte ik ook de stortbui in. Het weer was nog steeds ijskoud, ondanks dat de winter begon te eindigen. Te regendruppels voelde aan als kleine messensteken door de gure wind die erdoor waaide, maar ik gaf niet op. Harry was in een verkeerde staat om alleen te zijn en hoe vaak ik hem ook dood gewenst had, hij mocht niet dood gaan. Tranen schoten in mijn ogen toen een scherpe pijn door mijn voet ging en gelijk drukte ik mezelf tegen de muur van het steegje om me te laten zakken. Een grote groene glasscherf zat in mijn voet gedrukt en bloedde hevig. Op mijn lip bijtend trok ik hem er een ruk uit en gil ontsnapte uit mijn mond. Het geluid bleef ijzig doorgalmen tussen de stenen muren van het steegje, terwijl de zure regen in mijn voet begon te brandden en ik hem zo snel mogelijk weer op de grond zette. Ik moest Harry nu vinden. De regen had mijn hemdje en joggingsbroek helemaal doorweekt en mijn haar hing als slierten langs mijn hoofd, terwijl ik hinkelend het steegje af probeerde te lopen. Als ik mezelf zou zien uit het raam zou ik verafschuwd de gordijnen dicht doen, wat ook vele mensen deden. Tijd om te denken over onze verbitterde samenleving had ik niet, want een kleine ruk aan mijn arm liet me tegen iemand aan knallen. Sterke armen sloegen om mijn middel en een paar lippen plantte in mijn nek. Een opgelucht gevoel ging door me heen doordat ik Harry gevonden had en legde mijn handen op zijn armen. Mijn ogen schoten open bij het voelen van het overtollige haar en doordat de man niet had opgelet, kon ik me met gemak loswurmen. Een man rond de vijfentwintig keek me aan met een vieze grijns en pakte mijn bovenarm vast.

"Laten we nou heel eventjes spelen" Fluisterde de man zachtjes toen ik eindelijk tegen de muur aangedrukt stond en zijn lichaam beklemmend tegen de mijne drukte. Zijn linkerhand had mijn handen boven mijn hoofd geplaatst, terwijl zijn rechterhand zachtjes over mijn gezicht streek. Angstig trok ik mijn hoofd achteruit om de hand te ontkomen en stootte tegen de muur. Een paar zwarte vlekken trokken op dat moment over mijn netvlies en het bonkende gevoel in mijn hoofd belemmerd het nadenken.

"Meisje, laat me nou even mijn behoeftes aanvullen. Had je maar niet zo laat over straat moeten lopen, alleen" Hij grinnikte gemeen en zette nog een klein stapje dichterbij. Vanaf hier waren de beginnende rimpels al te zien en de pukkels die bijna niet zichtbaar waren in het schemerlicht. Vele druppels gleden langs het gezicht van de man, door de aanhoudende stortbui. Zijn zwarte haar was uit model gezakt en hing lelijk om zijn hoofd en de blauwe ogen waren wijd opengesperd. Gelijk wist ik dat hij drugs had genomen. Mijn gedachten werden onderbroken door de man die zijn vieze vingers de strik van mijn broek open te maken. Ik was blij dat ik altijd een paar knopen in mijn broek deed en hij op deze manier veel meer tijd nodig had.

"Je hebt drie seconden om bij haar weg te stappen en te zorgen dat je deze steeg uit bent" Siste een zeer bekende stem. De vreemde man zette geschrokken een stap achteruit en de donkere gedaante van Zayn verscheen uit de regen. Zijn gebruikelijke kuif was omver gewaaid en lag nu plat op zijn hoofd, zijn kaken stonden aangespannen, de kloppende ader in zijn hals was duidelijk te zien en zijn bruine ogen leken de man bijna te vermoorden.

"Nog twee seconden" Fluisterde hij dreigend en ik schrok toen ik de gestalte van Niall achter hem zag verschijnen. Het zwart leren jack gecombineerd met de zwarte converse schoenen was heel wat anders dan de normale spijkerbroek met een wit t-shirt. Ikzelf kroop in elkaar door de twee gestaltes, die me kwamen redden.

"Waarom zou ik" Lachte de man schamper. Mijn ogen flitsten automatisch naar de vuisten van Zayn, waarvan de knokkels inmiddels wit werden. Bij het horen van nog meer voetstappen draaiden de man en ik ons tegelijk om, om daar Louis en Liam aan te treffen. Ook hun wekten meer angst op dan ze ooit hadden gedaan en al helemaal met de woorden die Liam's mond verlieten.

"Omdat ze van ons is."