Battle Scars ~ Harry Edward Styles. (16+)

~ Battle Forty-Two ~

luister dit terwijl je leest http://www.youtube.com/watch?v=D3h-lLj3xv4

Toen ik weer opkeek naar Harry liepen de tranen als watervallen over zijn wangen en verlieten kleine piepjes zijn mond. Hij zette weer druk op het mes dat tegen mijn mondhoek aanlag, wat een druppel bloed over mijn wang liet lopen. Ik walgde van het idee dat iemand anders zijn bloed nu over mijn wang liep.
"Het was zijn eigen schuld!" Gromde Harry woedend en hij kantelde het mes, zodat de kant van het bloed nu plat op mijn wang lag. Hij oefende nog steeds veel kracht uit op het lemmet en bewoog zijn hand langzaam naar rechts, wat een bloedspoor over mijn mond liet lopen. Ik slikte het opkomende gal net op tijd weg en wilde met de rug van mijn hand over mijn mond wrijven. Harry hield mijn armen bliksemsnel tegen door zijn knieën erop te plaatsen. Een grijns vormde zich op zijn gezicht en toch bleven de tranen stromen, die één voor één op mijn pyjamashirt vielen.
"Hij sloeg me... Om geen enkele reden. Elke keer weer." Hij lachte om zichzelf en schudde zijn hoofd. Zijn mondhoeken trilden alsof ze naar beneden wilde zakken, maar Harry het niet toestond. Pas toen drongen zijn woorden tot me door. Harry werd geslagen. En Harry sloeg mij. Ik opende mijn mond om te antwoorden, toen een rotte smaak op mijn tong belandde. Gelijk begon ik als een gek te spartelen om mijn armen weg te krijgen, waardoor er alleen nog maar meer rottig bloed in mijn mond belandde.
"Het was een vieze man. Zijn vette haar, pukkels, vet en de eeuwige alcoholwalm" Harry zijn stem nam een onbekende toon aan. Een lichte piep doorboorde de hese, lage stem en liet het klinken alsof hij iets vast in zijn keel had. Zijn hand die hij eerst op mijn schouder had liggen schoot naar mijn mond en met het puntje van zijn wijsvinger streek hij er een beetje bloed af. De kleur was paars-zwart en het bleef als een drapje op de vinger van Harry balanceren. Langzaam stopte hij de vinger in zijn mond en proefde ook de smaak, waardoor zijn hele gezicht samentrok en hij naar adem happend begon te hoesten. Door de schokkende bewegingen gleed de beanie van zijn hoofd en merkte ik op dat zijn haar veel minder vol was dan normaal. Zachtjes schoof ik mijn hand onder zijn knie vandaan, in de richting van zijn bruine krullen en woelde erdoor heen. Aan de linkerkant van zijn kruin was zijn haar inderdaad dunner en toen ik nog iets dichter naar de kruin gleed, voelde ik een kale plek. Verbaasd trok ik mijn hand terug en keek naar Harry die me met grote ogen, totaal emotieloos, aankeek. Ik wilde mijn hand naar mijn mond verplaatsten om het walgelijke bloed dat nu ook rottig begon te ruiken er af te vegen, toen Harry's hand gelijk om mijn pols klemde en hem hardhandig weer onder zijn knieën stopte.
"Niet mijn vader aanraken" Zijn ogen schoten nog verder open dan ze al waren en de normale groene kleur was overgenomen door zijn wijd open gesperde pupillen. Alsof zijn ogen pikzwart waren. Zijn lichaam begon te trillen en hij trok zijn armen bij me weg, om ze wanhopig om zichzelf te vouwen. Zijn vingers klemden in zijn T-shirt, die langzaam begon te scheuren onder de beknellende greep. Door Harry's radeloosheid begon ik steeds angstiger te worden en begon ik mezelf weer onder hem los te spartelen, zonder resultaat. Ik bleef gelijk doodstil liggen toen hij lachend het mes pakte; zijn lippen trilden over zijn tanden heen. Alsof ze wilden lachen, krommen door het huilen en naar lucht wilden happen. En dat allemaal tegelijk. Harry's borst ging onregelmatig en hard op en neer, toen hij het mes opnieuw tegen mijn mond legde en het bloed eraf begon te schrapen. De scherpe rand sneed licht in mijn lippen, maar op dit moment interesseerde alleen de vrijheid van mijn lippen. Ik wilde nooit meer die rottig smaak proeven. En toch bleef ik me zorgen maken om Harry zijn gemoedstoestand; dit was het gevaarlijkste wat ik ooit gezien had bij Harry. Mijn gedachten werd onderbroken door een plotselinge warmte op mijn lippen en water dat op mijn wang drupte. Harry kuste me ruig en pijnlijk. Nadat hij besloot dat het genoeg was, sprong hij van me op en liep naar mijn kamerdeur. Hij rukte hem zo hard open dat de klink door de kamer vloog en stampte naar beneden, waardoor ik hem gelijk volgde. Het was het raarste wat ik ooit had gedacht, maar ik durfde Harry zo niet de straat over laten gaan. En dit ging niet om de levens van andere mensen; ik was bang dat er iets zou gebeuren met Harry.
"Harry!" Piepte ik schel, toen ik de trap af struikelde en hij al in de open voordeur stond. De regen waaide met een noodvaart tegen zijn lichaam aan en binnen de kortste seconden waren zijn kleren al doorweekt. Zijn hoofd draaide schichtig naar die van mij, waardoor ik nog een seconde de hulpeloze schittering waarnam in het licht van de bliksemflits die er op dat moment was. De deur sloot met een klap dicht en toen ik hem eindelijk weer open had gemaakt, was Harry al verdwenen in het noodweer.