Battle Scars ~ Harry Edward Styles. (16+)

~ Battle Seven ~

Ik was inderdaad thuis gebleven de volgende dag. Om 12 uur 's middags hing ik nog steeds op de bank, voor de televisie. Ik zapte langs elk programma en als ik bij het einde was, deed ik het opnieuw. Af en toe verliet ik de zachte bank om wat te knabbelen te halen, waarna ik weer mijn zap-routine deed. De heerlijk liggende bank en de tv die zachtjes aanstond op een dierenkanaal, liet mij wat in slaap doezelen. Mijn gedachten schoten naar die ene keer, die ene keer dat er een meisje naar me toekwam om te praten. Ik was verlegen geweest, want buiten Harry en de jongens om, praatte ik nooit met iemand van school.

Het nieuwe meisje met de blonde haren, genaamd Silvie, had bij mij gezeten in de kantine. Ik had gelachen met haar, terwijl ik een hap van mijn appel nam. Mijn lach kromp al snel naar een smalle streep, door het aanblik van Harry, die nonchalant op me af kwam lopen. Natuurlijk werden alle ogen op de prachtjongen van de school gericht, om misschien zijn blik te vangen. Maar de enige die hij een blik gunde, was ik. Een woedende, starende blik. Zijn lichaam was aangespannen en eenmaal bij de tafel -achterin aan de kantine- waar Silvie en ik zaten, schoof hij de stoel naast mij naar achter en plofte erop.

"En jij bent?" Zijn stem was ijskoud. Silvie haar ogen keken van Harry naar mij en haar wenkbrauwen fronsten.

"Dat gaat jou niks aan." Ze stond op en trok mij mee aan mijn arm. Ik keek even over mijn schouder naar Harry. Zijn blik zei zoveel. Maar het was vooral woede, kokend hete woede. Die dag erna, was Silvie niet op komen dagen. Ik had geen last van Harry en de jongens gehad. Pas in de eerste les, die ik doorbracht met Harry achter me, kregen we te horen dat Silvie in coma lag. Ze was in elkaar geslagen door een stel dronken jongen, maar bewijs was er niet.

"Ik zou oppassen met de mensen met wie je omgaat." Had Harry in mijn oor gefluisterd.

Het was een bekentenis. Harry had het gedaan. Maar omdat er geen bewijs was, zijn de jongens nooit aangehouden.

"Waarom ben je niet op school?" Mijn lichaam verstijfde van de stem die mijn gedachten ruw onderbrak. Ik schoot overeind en keek recht in de groene ogen van niemand minder dan Harry. Ik wilde van de bank afschieten, om te verdwijnen naar mijn kamer. Te verdwijnen van Harry. Harry was me voor en wikkelde zijn lange vingers om mijn schouder, precies op die blauwe plek.

"Harry, je vingers" Tot mijn verbazing verslapte Harry ietsjes, maar nog steeds deed het pijn. Een klein beetje kracht van zijn arm duwde mij weer terug op mijn plek, waarna hij naast me kwam zitten.

"Waarom. Was. Je. Niet. Op. School?" Harry siste het me toe en duwde mijn kin omhoog. Waarom was ik niet op school? Niall had me gewaarschuwd, maar blijkbaar was het gewoon een val.

"Niall heeft gezegd dat ik thuis moest blijven." Een harde klap raakte mijn hoofd, waardoor ik met een klap op de grond viel. De blauwe plekken begonnen opnieuw te branden, niet bestendig voor de pijn die ik opnieuw moest ervaren.

"Lieg niet slet!" Bulderde Harry. Zijn voet trapte in mijn zij, precies op de plek waar mijn pijnlijkste blauwe plek zat. Mijn rib kraakte een klein beetje en een gil verliet mijn mond van de pijn. Harry wikkelde zijn hand in mijn haar en sleurde me daaraan weer op de bank. Nog een gil. Ik hoopte met heel mijn hart dat de buren niet thuis waren. Harry verdween uit de woonkamer, terwijl ik hijgend van angst op de bank lag. Mijn hoofd tolde en een paar zwarte vlekjes sierde mijn gezichtsveld. Ik wist niet zeker of Harry nou weg was gegaan of dat hij iets anders aan het doen was. Mijn tweede conclusie werd bevestigd toen hij de keuken uit kwam lopen. Kleinere passen dan normaal, zijn blik donker, zijn ademhaling zwaar. Hij was gevaarlijk. En ik besefte het pas echt toen ik het zilveren ding in zijn hand zag glinsteren.

___________________________

Oeeeehhh wat zou hij van plan zijn??

Hahha ik weet het en jullie niet :p

Gokt eens ;)