The Bus Crash (Leraar/Leerling)

CHAPTER 5

Ik probeerde te zwemmen naar de uitgang die ik gevonden had. Waarschijnlijk heeft Harvey die kapot gemaakt. Ik zwom er naartoe elke slag deed pijn. Ik denk dat ik mijn arm gebroken heb. Ik gaf niet toe en zwom door. Door al die adrenaline kon ik verder. Ik had niet veel adem meer, dus ik moest opschieten. En daar zag ik Harvey hij leeft nog! Ik zag dat hij in grote paniek was, omdat hij zijn gordel niet los krijgt, waarschijnlijk is dat weer een gevolg van de paniek. Ik kan hem helpen, wat ten koste van mijn eigen leven zou kunnen gaan. Maar zonder twijfel zwom ik snel op hem af. Met al het geweld dat ik nog in me had rukte ik zijn gordel los. Een grote pijn schoot door mijn lichaam heen. Harvey pakte mijn hand vast en zwom samen met mij naar de uitgang. We waren door het raam van de bus gezwommen. Nog maar heel eventjes. Maar toen werd alles licht in mijn hoofd. Ik heb het niet gehaald.

POV Van Larren (Harvey)

Ik huilde. Zeg dat ze het haalt. Ik kan niet leven als Lilly het niet haalt. Ze heeft mij gered en daardoor is ze misschien wel dood. De tranen rolden over mijn wangen heen. Als ze het niet gaat halen, dan weet ik niet meer wat ik met mijn leven aan moet. Ze heeft me gered. Ik bleef maar op haar borst kloppen. Misschien kotst ze zo het water uit. Het ergste vind ik nog dat alleen ik en dan nog twee populaire meiden uit haar klas het gehaald hebben. Iedereen is dood. De twee meiden uit haar klas heb ik even weggestuurd ik wil even alleen bij Lilly zijn. Ik keek naar Lilly ze had veel krassen en blauwe plekken gekregen. Opeens hoorde ik een soort kots geluid en er kwam allemaal water uit Lilly haar mond. Toen deed ze haar ogen open. Ik was zo blij ze leeft! Ik huilde nog steeds, dit keer niet van verdriet, maar van blijdschap.

POV LILLY

Ik opende langzaam mijn ogen en daar zag ik een mooi gezicht voor me, het was Harvey. Huilde hij nou? Ik wilde gaan zitten, maar ik had te veel pijn. Harvey gebaarde dat ik moest blijven liggen. Hij gaf me een knuffel en hij probeerde me op zijn schoot te krijgen.

"Gaat het? Ik ben zo blij dat je leeft Lilly. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken. Je hebt me gered en ik ben zo blij dat je niet dood bent."

"Ehm tja het gaat niet echt, iedereen uit mijn klas is dood, mijn beste vriendin is dood, ik kan bijna niet meer zitten van de pijn, waarschijnlijk heb ik mijn arm gebroken, we zitten midden ergens in de Ardennen waar niemand ons kan vinden waarschijnlijk. Ik heb geen andere kleding en we hebben geen eten of slaapplaats. En jij bent ook nog eens gewond op je gezicht je hebt allemaal krassen. "

"Het komt goed. Twee andere meiden uit ja klas hebben het overleefd. Katy en Marie. Ze zijn ergens aan het rondkijken voor eten. "

"Hoe weet je of het goed komt? We gaan hier dood van honger of iets anders. En ik heb waarschijnlijk een trauma op gelopen dat ik mijn hele leven bij me moet dragen."

Het valt me nu pas op hoe serieus Harvey is. Hij heeft nog geen een grapje gemaakt. Ik kijk naar hem hij ziet er vermoeid uit met wallen onder zijn ogen. Zijn haar is dof en zijn kleding is kapot. Ik moest huilen. Waaraan heeft hij dit verdient? Waaraan hebben wij dit allemaal verdient. Ik wilde dat ik mezelf kon opofferen voor al die mensen die dood zijn gegaan in de bus. Ze hadden nog zo veel mooie jaren te gaan. Ze zijn allemaal nog zo jong. Ze hadden allemaal mooie toekomst plannen, maar ze zouden nooit meer hun plan kunnen behalen. Ze zijn dood. En hoe erg moet het wel niet zijn voor de ouders, familie, vrienden en kennissen van de doden? Harvey gaf we een knuffel. Het valt me nu pas op hoe comfortabel ik me dan voel. Hij geeft me warmte. Ik moet hier nu niet mee bezig zijn, dat zou een beetje egocentrisch zijn.

"Lilly? Ik ga even wat hout zoeken en bladeren ik ga een hut als slaapplaats voor ons maken ik ben zo terug."

Wat nou als hij verdwaald of als hij valt en ook pijn krijgt of wat nou als hij word aangevallen door iets wat gevaarlijk is en dood gaat? Ik wil dat echt niet. Ik wil dat hij blijft of ik ga met hem mee.

"Wacht, ik ga mee, ik wil niet dat je alleen gaat. Ik heb je nodig. Als ik hier alleen achter blijf dan kan ik het niet."

"Je bent sterk, je kan het sowieso alleen af zonder mij. Maar kan je lopen dan?"

Ik probeerde met al mijn kracht te staan en het lukte. Het lopen ging gemakkelijk en deed geen pijn. Alleen mijn arm deed super veel pijn.

"Het lukt. Ik kom met je mee. Ik ben bang dat ik alleen geen hout kan tillen, sorry. Bladeren lukt wel denk ik."

"Je tilt niks, ik wil geen risico lopen. "

"Maar."

"Nee, ik til alles."

Ik liep achter hem aan hij tilde veel takken. Waar gaan we de hut eigenlijk bouwen? Ik hoorde de vogels fluiten het is echt gekmakend.

"Waar gaan we de hut bouwen?"

"Iets vanaf de rivier. Het is wel handig om dicht bij drinkwater te zitten."

Ik liep weer achter Harvey aan die weer terug aan het lopen was om de takken daar neer te leggen en weer nieuwe te zoeken.

_________

Hej!

Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk en vergeet niet een comment achter te laten❤

Ik wil XxxVanMij bedanken voor de Super mooie cover. Please Neem even een kijkje op haar account❤