Η Τελετή 2: Έξω Από Τα Τείχη

Κεφάλαιο 1ο

Ξυπνάω απότομα από τις εικόνες που μόλις είδα. Εύχομαι να ήταν όλα ένα απλός εφιάλτης. Δυστυχώς όμως αυτό δεν ισχύει. Πριν από περίπου τέσσερεις μέρες ο σύμβουλός μου μας πρόδωσε. Εκεί έξω θεωρούμαστε ζώα και τίποτα παραπάνω! Μας χρειάζονται για να μας κάνουν πειράματα για να βρούνε τι μας κάνει τόσο ξεχωριστούς. Αλλά δεν πρόκειται να το καταφέρουν ποτέ.

Ο πατέρας μου είχε δίκιο. Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να ζούμε έτσι ενώ οι εχθροί μας ανακαλύπτουν όλο και περισσότερους τρόπους για να μας κάνουν στάχτη. Ήμασταν πολύ τυχεροί την τελευταία φορά. Αν ο Ντάνιελ δεν.... Τέλος πάντων ήταν καλά τότε ,τώρα όλοι μας θα ήμασταν κάτω από το χώμα και σε φυλακές. Δεν θα υπάρξουν άλλες ευκαιρίες. Μπορεί να τους διώξαμε. Ποιος ξέρει, ίσος για πολλά χρόνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι. Κάποια μέρα πρέπει να ζήσουμε και εμείς έχοντας όλα τα προνόμια της γης. Πρέπει να ζήσουμε όλοι μας. Αυτοί που κρατούνται ως πειραματόζωα έχουν και αυτοί δικαιώματα της ελευθερίας. Δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι.

Νιώθω ολόκληρο το σώμα μου να συσπάτε από οργή. Μίσος, εκδίκηση, ελευθερία. Όλα αυτά είναι που με τρώνε μέσα μου. Αλλά πώς? Πώς θα μπορέσω να τους νικήσω? Πώς θα μπορέσουμε να εισβάλουμε στον τόπο τους? Δεν έχουμε καμία ελπίδα μπροστά τους. Πρέπει να πάρουμε αυτό που θέλουμε πλαγίως. Ναι αυτό είναι! Κάτι σαν ενέδρα. Κάτι με ακουμπάει στον ώμο και πετάγομαι ολόκληρη καθώς είχα απορροφηθεί από τις σκέψεις μου. Είναι ο Ντάνιελ και μόλις ξύπνησε.

"Βρε μωρό μου, ηρέμισε. Άσε να ξημερώσει και ότι και αν σκέπτεσαι θα βρούμε μια άκρη. Κοιμήσου." μου λέει νυσταγμένα ενώ με τραβάει απαλά στην αγκαλιά του.

"Τι εννοείς? Ήρεμη είμαι." του λέω όσο πιο γλυκά μπορώ. Με κοιτάει κάπως ειρωνικά και σηκώνει το ένα του φρύδι.

"Α ναι? Και γιατί κάνει τόσο κρύο καλοκαιριάτικα?" μου λέει κάπως ενοχλημένος και εγώ κοιτάζω γύρο μου. Πράγματι έκανε τρομερό κρύο. Γύρο-γύρο όλες οι πόρτες και τα έπιπλα έχουν κοκαλώσει και μερικοί σταλαγμίτες μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ στις γωνίες. Πρέπει να μάθω να το ελέγχω αυτό το πράγμα. Δεν πάει άλλο. Μετά από εκείνη την έκρηξή μου, όλα έχουν πάρει την κάτω βόλτα.

Παίρνω βαθιά ανάσα και όλα γύρο μου αρχίζουν και ξεπαγώνουν αφήνοντας τα πάντα μούσκεμα. Αναστενάζω και αρχίζω και σκέπτομαι ζέστη. Αμέσως έχουν στεγνώσει και το κλασικό καλοκαίρι επικρατεί πάλι μέσα στο δωμάτιο .Ο Ντάνιελ με σφίγγει πάνω του και για μερικά δευτερόλεπτα μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Μετά τον παίρνει πάλι ο ύπνος. Σε λίγο σηκώνομαι αργά και ήσυχα για να μην τον ξυπνήσω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ και οι σκέψεις μου με τρώνε. Σκέφτηκα να ανοίξω την ντουλάπα να πάρω μια φόρμα να βάλω αλλά τελικά άλλαξα γνώμη. Όσο κουρασμένος και αν είναι συνήθως ξυπνάει εύκολα και δεν θέλω να το διακινδυνεύσω. Βάζω μια ασπρόμαυρη ρόμπα που βρίσκεται στα πόδια του κρεβατιού και βγαίνω γρήγορα έξω.