Η Τελετή 2: Έξω Από Τα Τείχη

Κεφάλαιο 4ο

Κατεβαίνω τις σκάλες και αναλογίζομαι λίγα-λίγα τα λόγια το Ντάνιελ και εαν πράγματι πρόκειται για δουλειά ή απλώς εκμεταλεύεται την θέση του. Ξαφνικά πέφτω πάνω στην Κάσια αλλά ευτυχώς κράτησε την ισορροπία της και δεν έπεσε. Κουνιέται λίγο και βλέπω ότι από πίσω της βρίσκεται ο Κρίστιαν. Τελικά μάλλον εκείνος την κράτησε για να μην πέσει.

"Κάσια! Εμ γεια!" λέω και κάνω να φύγω αλλά μπένει στην μέση. Με κοιτάει με ένα τεράστιο χαμόγελο και είπα να καθήσω να μάθω τι θέλει. Γιατί αν με κοιτάει έτσι, σίγουρα κάτι θέλει. "Τι έγινε?"

"Τώρα ερχόμασταν να σε βρούμε. Ήλπιζα ότι θα σε πετυχαίναμε." μου λέει χωρίς να αλλάξει την στάση της.

"Και οι δύο? Τι θέλετε και οι δύο από εμένα?" την ρωτάω αποριμένη και δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά η Κάσια έγινε κατακόκκινη και το χαμόγελο στα χείλη της μεγάλωσε.

"Βασικά ο Κρίστιαν θέλει κάτι." μου λέει και κάνει στην άκρη. Μπροστά μου εμφανίζεται πιο σοβαρός από ποτέ ο Κρίστιαν.

"Είναι σοβαρό?" τον ρωτάω και η στάση του αρχίζει να γίνεται κάπως αμήχανη.

"Εεε, ναι...." λέει όχι και τόσο σίγουρος.

"Μπορεί να περιμένει? Έχω κάτι δουλειές." λέω και αυτός ψάχνει να βρει την απάντηση στο βλέμμα της Κάσιας. Εκείνη του νεύει θετικά.

"Δεν είναι επείγον. Δηλαδή ναι, μπορεί να περιμένει....αλλά..." ξεκίνησε να λεέι αλλά τον διέκοψα.

"Ωραία. Τότε τι λέτε για οικογενειακό δείπνο στις 3:00; Ή μάλλον πάρτε το σαν διπλό ραντεβού." λέω στον Κρίστιαν και φεύγω.

"Τι?..." ακούω τον Κρίστια να λέει αλλα δεν περίμενα απάντηση. Αν αρνιόταν θα του το έδινα ως διαταγή. Πίσω μου κάτι συζητάει με την Κάσια, δεν ακούω απλώς απομακρίνομαι. Μάλλον νιώθει λίγο άβολα μπροστά μου αλλά δεν πειράζει θα το συνηθίσει. Κατευθύνομαι προς το

γυμναστήριο και με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Ματ να με πλησιάζει. Στματάω και τον περιμένω για να πάμε μαζί στο γυμναστήριο.

"Καλημέρα μεγαλιοτάτη." μου λέει και κρατάει μια απόσταση μεταξύ μας.

"Μεγαλιοτάτη? Από πότε μου μιλάς έτσι?" του λέω και αυτός κατεβάζει το κεφάλι του κάτω. Τώρα μάλιστα. Τώρα που χρειάζομαι την αυθάδειά του και τις βλακείες του, τώρα κρατάει τυπικότητες. Τι φταίει άραγε? Ο Ντάνιελ? Το ότι τελικά είδε το τι, είμαι ικανή να κάνω? Δεν ξέρω, πάντως βρήκε την λάθος στιγμή.