Η Τελετή 2: Έξω Από Τα Τείχη

Κεφάλαιο 2ο

    Καθόμαστε λίγο αγκαλιά στο απαλό γρασίδι και εγώ προσπαθώ να του εξηγήσω τι είναι υποχρεωμένος να κάνει και τι δικαιώματα έχει. Δεν φαίνεται να με πολύ ακούει. Το μόνο που κάνει είναι να μου απαντάει με ένα μουγκρητό και να χαμογελάει συνέχεια κοιτώντας τον ουρανό.

"Λοιπόν. Τώρα που τελείωσες έχω κάποιες δουλειές να κάνω. Τα λέμε αργότερα!" μου λέει βιαστικά ενώ σηκώνεται όρθιος και με φιλάει.

"Δεν έχει να πας πουθενά." τον διακόπτω.

"Μα έχω δουλειές!" μου λέει απογοητευμένος.

"Και εγώ για δουλειά θα σε στείλω." του λέω και απολαμβάνω την έκφραση που μόλις πείρε. "Άντε, επειδή είσαι καινούριος σε δύο ώρες να μαζευτούμε για συμβούλιο. Εσύ, πρέπει να πας να τους ενημερώσεις όλους."

"Οοοοο, καλά." μου λέει βαριεστημένα ο Ντάνιελ και φεύγει.

Τι να κάνει άραγε η Ανελίζ? Θα είναι καλά ή θα την βασανίζουν εκεί μέσα? Πρέπει να ξεκινήσω να πάρω δραστικά μέτρα. Είδη έχω κάτσει πολύ. Αλλά αυτό που σκέπτομαι είναι χρονοβόρο πολύ. Ναι αλλά θα είναι και αποτελεσματικό. Τουλάχιστον δεν έχουμε την πίεση του πολέμου. Πρέπει να ηρεμίσω. Ο Ντάνιελ έχει δίκιο. Δεν μπορώ να τους σώσω όλους. Αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω. Ξεκινάμε σήμερα κιόλας.

Πηγαίνω προς το δωμάτιό μου. Όταν φτάνω μπροστά από την πόρτα, εκείνη ανοίγει και βλέπω τον Βίκτωρ να στέκεται εκεί με τα παπούτσια στο χέρι. Με κοιτάζει και κολλάει για λίγο. Μετά σκύβει το βλέμμα του και χωρίς να πει τίποτα με προσπερνάει. Τον αρπάζω με δύναμη από τον γιακά και τον τραβάω. Αλλά δεν έγειρε καθόλου. Απλός σταμάτησε και έμεινε ακίνητος σαν άγαλμα. Πηγαίνω μπροστά του για να με βλέπει όταν θα του μιλάω.

"Μπες μέσα, έχουμε να κάνουμε μια κουβεντούλα." του λέω απειλητικά και αυτός σηκώνει το βλέμμα του και με καρφώνει με τα μάτια.

"Αλλιώς τι? " μου λέει και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του.

"Θα σου έλεγα ότι θα έτρωγες ξύλο, αλλά έφαγες μία και καλή χτες το βράδυ." του λέω ειρωνικά και τα χείλη του συσπούντε για λίγο. Πάει να φύγει αλλά η φωνή μου τον σταματάει. "Δεν νομίζω να ήθελες να μάθει η Ζιζέλ για τα χτεσινοβραδινά. Της έχεις αδυναμία.... Και την απογοητεύεις. Πολύ." γυρνάει απότομα και αν μπορούσε να σκοτώσει με το βλέμματος τότε θα ήμουν κάτω από το χώμα.