Achtergesteld

Hoofdstuk 2.

Achter me zie ik de enige echte Marouane. "Wat wil je?" Snauw ik hem toe en gun hem een vieze blik toe.
"Ik wilde kijken hoe het met je ging, alles goed met je? Waarom verliet je opeens het lokaal?" Ratelt hij door.  "Uhm en dat vraag jij serieus? Zat jij niet toevallig mee te lachen met Sarah en d'r stomme meeloper club! Waarom ga je niet terug en met hun mee lachen? Dat vindt je toch leuk? Wat heb ik je eigenlijk aangedaan? wat heb ik mensen aangedaan dat ze me zo behandelen?" Schreeuw ik boos.
"Sabrina rustig.." zegt Marouane rustig.  "NIKS RUSTIG, ik ben het echt zat!" Schreeuw ik verder.
"Kalmeer Sabrina!" Schreeuwt hij terug
Ik geef me tranen een vrije loop en ik voel 2 armen om me heen.  Ik duw hem snel weg. "Het gaat wel.. Maarrehh, ik ga naar huis ik voel me echt beroerd, ik spreek je later" zeg ik gebroken tegen Marouane.
"Doei Sabrina..." Zegt hij rustig. 

Marouanes perspectief
Ik heb echt medelijden met haar.. Het is een prachtig en onschuldig meisje. Ik begin haar denk ik leuk te vinden en ik ken haar pas een dag. Ze ziet er echt gebroken uit en ik wil haar zo graag helpen alleen ik weet niet hoe. Ik moet erachter komen wat er met haar is.

Sabrina's perspectief

Gebroken pak ik mijn fiets op en race naar huis. Insha Allah is er niemand thuis. Ik ben eindelijk aangekomen. Pak mijn sleutels erbij en doe de deur open. Ik zie alleen mijn broer Sami.
Sami is de enige die nog een klein beetje berouw toont. "Salamou Alaykoum" groet ik.
"Alaykoum salam, hoe gaat het?" Krijgt ik terug.  " hamdoullilah ik mag niet klagen toch?" Zeg ik sarcastisch en hij merkt het op. Ik loop met grote passen naar mijn kamer. Ik ga liggen op mijn bed en besluit om Benjamin te appen.

Sabrina: Hey Ben
Benjamin: Hey waarom ben je naar huis gegaan? Ik zag je niet bij Scheikunde cluster 2 vandaar..
Sabrina: Oh.. Ik voelde me niet lekker dus ben gwn naar huis gegaan.
Benjamin: Oh oke. Kom je morgen wel?
Sabrina: insha Allah ik zie wel
Benjamin: Allah ie shafik, beterschap...
Sabrina: dankjewel Benjamin

Langzaam druppen tranen naar beneden. Ik ben Benjamin echt dankbaar. Hij stond altijd voor me klaar. Als ik het effe niet wist, als iemand me onterecht behandelde, als iemand me uitlachte. Als ik iets nodig had. Als ik tips nodig had. Hij wist altijd wel wat. Hij laat me altijd lachen. Ik besluit Om hem nog een berichtje te sturen.

Benjamin, echt bedankt voor alles. Dat je altijd aan me zijde staat en dat je me altijd laat lachen en dat ik altijd bij je terecht kan. Hamdoullilah, een betere vriend kan ik niet wensen. ❤️

Een paar minuten later krijg ik een bericht terug.

Benjamin mag je niet eens. Opdonderen van hem je zit altijd aan hem geplakt, zie je dan niet dat hij gek van je wordt? Zielige bitch.

Versteend kijk ik naar het berichtje. Tranen rollen over me wangen. Dit kan echt niet waar zijn? Wie is dit? Benjamin mag je niet eens.
Het is echt waar. Misschien moet ik hem gewoon met rust laten. Mijn beste vriend waar ik al 2 jaar bevriend mee ben, is gewoon helemaal veranderd.
Nu heb ik niemand meer, ik sta er alleen voor. Ik ga hem gewoon negeren ookal gaat dat moeilijk. Benjamin zal ik nooit vergeten en hij blijft voor altijd in mijn hart, hij heeft zoveel voor mij gedaan. Pffff ik kook van woede. Hij kon het toch ook zelf vertellen? Niet een of andere kut wijf.. Dus zo denken ze dus over me.

Ik wil gewoon slapen. Slapen en NOOIT meer wakker worden. Ik hoor beneden gerommel en besluit te gaan kijken. Ik zie allemaal koffers op de grond en zie mijn zussen en broers en moeder inpakken. "waar gaan jullie heen?" Vraag ik. "Op vakantie naar Dubai" zegt mijn zus Khaola arrogant.
Sami kijkt me aan. "Het spijt me" blik.
Ik zie echt dat het hem spijt. "Veel plezier" zeg ik met een brok in mijn keel. "Eh miskraam, maak is een foto van ons" roept mijn zus Fadoua. "Ze heet Sabrina." Zegt Sami emotieloos.
Zuchtend pak ik de camera en allemaal glimlachen ze gelukkig. Ik hoor er niet bij. "Luister jij blijft thuis je gaat nergens heen terwijl wij op vakantie zijn! Begrepen!" Zegt mijn moeder
"Ja mama" zeg ik
"Beter voor je, owee als ik wat hoor van iemand! Ik.."
"Jaaaaahaaaaaaa!" Roep ik verveeld
Ik voel me zelf opeens op de grond en voel iemand aan me haar trekken.
Ik geef een gil en zie me zussen Khaola en Fadoua boven op me en ze geven me allebei harden stoten terwijl mijn moeder genietend mee zit te kijken.
Mijn broers zitten allemaal keihard te lachen. Behalve Sami. Sami loopt gewoon weg. Bloedend van de pijn blijf ik achter ..

Hoelang lig ik hier al? Ik heb overal pijn. De kamer is helemaal leeg. Ze zijn dus vertrokken. Ik verberg mijn gezicht op mijn handen. Tranen lopen over me wangen. Waarom gaat alles toch fout ya Allah! Ik besluit om effe wat te gaan liggen. Ik denk aan Benjamin, zal hij nu gelukkig zijn? Als ik mijn haat gevoelens voor hen wegdenk, wil ik echt het beste voor hem. Hij verdient
dat .. Met Benjamin in me gedachten val ik in slaap.