Achtergesteld

Hoofdstuk 8

Met super veel pijn word ik wakker. Mijn oog is een beetje paars en heb letterlijk overal pijn. Ik kan niet opstaan. Ik kan echt niet opstaan. Ik voel of mijn benen er nog zijn.. Ja ze zijn er nog. Maar ik voel ze niet. Ik push mezelf om op te staan.

Ik doe de wassing en ga bidden. Daarna maak ik een ontbijtje voor me zelf klaar. Ik besluit mijn familie te negeren. Ik kan het alleen nog steeds niet geloven.

Sami.

Sami heeft mij beloofd dat hij er voor me zal zijn. Dat hij zou zich gedragen als een broer. Dat hij voor me op zou komen. Maar alles is dus gelogen.

Ik doe mijn klerenkast open en pak een groene Adidas trui en een wijde broek met scheurtjes. Daaronder Nike runners. Lekker simpel. Ik doe mijn mooie lichte haren in een hoge staartje. Ik pak mijn oortjes en me telefoon en doe mijn muziek aan. PNL - Ohlala.
Super leuk rustig liedje!
Weer naar school. Een zucht verlaat me mond. Zelfde gepest. Zelfde stomme leraren. Zelfde Marouane.
Ik doe me best om niet te gaan huilen. De Vespa van Sami heb ik terug gegeven. Ik haat hem zo erg. Ook al is hij me broer. Hij heeft me alleen gelaten.

Aangekomen op school is zoals altijd een saaie les dag. In de pauze zag ik Marouane en Sarah samen. Een steek van jaloezie ging door me heen. Ze waren gelukkig. Ze waren blij. Met mij zou hij dat niet zijn. Andere mensen keken ze blij aan. Sarah straalde letterlijk. Marouane daarentegen ook. Een deel van mij was blij voor Marouane.

Ik gun het hem.

Aan de andere kant kon ik mezelf voor kop slaan. Benjamin heb ik ook een tijdje niet gezien.. Ik kijk om me heen. Iedereen is blij. Iedereen lacht. Iedereen heeft vrienden om zich geen.

Behalve ik.

Ik neem plaats op een bankje alleen. Ik zie Marouane en Sarah hand in hand mijn richting op lopen. Ze gaan denk ik ergens wat eten. Ik zie dat Marouane naar me kijkt en gun hem een emotieloze blik. Hij kijkt snel de andere kant op.

School is eindelijk afgelopen! Ik loop terug naar huis en zie Benjamin in de verte aanlopen. Hij ziet mij en tovert een glimlach op zijn gezicht. Ik ren naar hem toe en knuffel hem stevig. Ik laat mijn tranen hun vrije loop gaan. "Hey..rustig maar, het komt goed"
"Het..komt niet meer goed Benjamin. Ik geloof daar niet meer in"
we lopen naar een rustigere plekje om de hoek.
"Wat is er gebeurd Sabrina ?"
"Teveel Benjamin"
Ik vertel hem alles. Over Marouane. Alles.

Benjamin kijkt me aan met een medelijdende blik in zijn ogen.
"Maar je mag het tegen niemand zeggen! Ik vertrouw jou alleen Benjamin.."
"Nee tuurlijk niet mij kan je vertrouwen!"
Ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug. Benjamin is echt een toffe jongen, knap & lief en behulpzaam!
Ik ben echt blij met Benjamin aan me zijde. Ik sta op en geef hem een dikke knuffel. Hij woelt door mijn haren en na een tijdje staren we elkaar aan. Best ongemakkelijk vind ik. "Hoe gaat het met Ouissal?" Vraag ik na een tijdje.
"Goed, denk ik"
"Denk ik?"
"Ja, nadat berichtje heb ik haar uit me leven verwijderd."
"Benjamin dat had je echt niet hoeven..."
"Jawel, waarom verzint ze zo iets? Wat heb je d'r ooit aangedaan?"
Subhanallah dat heb ik altijd. Mensen kennen mij niet eens en toch doen ze altijd gemeen tegen mij.
"Benjamin, ik heb een idee, ik ga op kikbox!"
Hij lacht hardop.
"Jij bent klein."
"Niet"
"Wel"

Discussiërend lopen we verder.