Achtergesteld

Hoofdstuk 1

Perspectief Sabrina

Gapend wordt ik wakker. Shit weer te laat. Snel sta ik op en open ik mijn klerenkast. Ik kies een spijkerbroek met scheurtjes en een lange witte t-shirt met een ananas op afgebeeld. En mijn Nike huaraches. Die lopen echt lekker. Ik heb geen zin om naar de keuken te lopen maar ik moet.
"Daar is de varken, ben je weer te laat, owee als we gebeld worden door school, dan ben je morgen nog niet jarig! Dikke bolle varken dat je bent. Ga eerst afvallen'' zegt mijn zus Khaola.
Iedereen begint te lachen, zelfs mijn moeder. Zo ziet mijn ochtenduren er dus elke dag uit. Met een zucht pak ik een broodje en een pakje drinken en verlaat ik de kamer. "Ik hoop dat je onder een vrachtwagen terecht komt, a zwijn. Zijn we tenminste van je af" roept mijn zus Touiba. Die woorden raken me zo erg. Ookal blijf ik sterk van buiten van binnen ga ik echt kapot. Ik doe eigenlijk geen vlieg kwaad maar toch wordt ik altijd lastig gevallen.. Ik word DOOD gewenst door me eigen familie. Ik twijfel echt of het me echte familie is, niemand wordt zo behandeld! Ik kan zelfs in elkaar geslagen worden. Ik heb het nooit begrepen. Ik heb ook nooit echte vriendinnen gehad. Zelfs mijn zus de vriendinnen werden als diamanten behandeld. En ik? Als vuil. Letterlijk als vuil. Ze behandelde mij als slaafje. Ik mocht nooit mee naar vakanties, ik moest altijd thuis blijven en voor het huis zorgen. Ik kijk verbaasd naar me lichaam, ben ik echt dik? Niet dik, niet dun. Gewoon normaal maar waarom werd ik er altijd mee uitgescholden? Ik heb toch ook gewoon een hart. Mensen die anders zijn moeten toch gewoon normaal behandeld worden. Ik doe mijn best om niet te gaan huilen. Ik kom eindelijk op school aan en ik het eerst wat ik zie is Benjamin. Meteen komt er een glimlach op me gezicht. Benjamin is me enige vriend. Ik kan altijd bij hem terecht alleen weet hij niet wat er gaande is. Hij ziet me vaak verdrietig enzo maar ik doe altijd alsof er niks aan de hand is. Ik wil hem niet lastig vallen met mijn problemen. (Ik zit trouwens in 4havo1 en Benjamin 4havo3)
Helaas zitten we niet samen in de klas.
"Hooiii broer!" Roep ik hem vrolijk na
"Hoi kleintje hoe gaat het met je?" Zegt hij. "Goed" lieg ik.  Hij ziet en voelt dat er wat aan de hand is. "Weet je het zeker?" Vraagt hij nog na. Ik knik snel.
De bel is gegaan en zwaai Benjamin nog 1x na.  Ik heb mentor uur en we zitten in groepjes. Shit niet weer, denk ik bij me zelf.  Ik heb nooit ergens bij gehoord. En dat zal me ook niet lukken.
Ik ben een "buitenbeentje".  Zuchtend loop ik het lokaal binnen en iedereen neemt plaats. Dit probleem heb ik dus altijd. Iedereen kijkt me aan met die  "zieligerd" of "lekker voor je" blik.
Zuchtend neem ik een tafeltje in me eentje achterin. "Zo klas, ik hoop dat jullie een leuk weekendje hebben gehad!" Zegt mijn mentor. Hij is Marokkaans en heet Meneer El Safir.
"Jullie krijgen een nieuwe leerling in de klas. Hij komt er zo aan." Gaat Hij verder. Opeens horen we geklop.
"Oh hier is hij al" zegt hij met een glimlach. Er komt een leuke jongen binnen met groene ogen en hij valt meteen op. Iedereen kijkt naar hem met grote ogen. Hij stelt zich zelf voor: "Ehm..hoi. Ik ben Marouane en ik ben 17 jaar oud. Ik ben van Marokkaanse afkomst. En mijn hobby's zijn voetballen en slapen" zegt hij verlegen.
de klas begint te lachen. Ik moet er ook van grinniken. Ik voel ogen op me prikken en kijk links van me. Ik zie Sarah en d'r groepje vies naar me kijken.  "Waarom lach je? Denk je dat je wat bent a miss Piggy" snauwt Sarah me toe. Vanuit me ooghoeken zie ik Marouane en wat jongens grinniken en lachen naar ons. Goedkeurend kijkt Sarah ze aan. Het werd me allemaal teveel dus pakte me spullen en liep naar de aula. Ik kreeg echt een misselijk gevoel. Dit is niet de eerste x dat ze zo doen. En ik heb niet eens wat gedaan. Ik loop naar de wc en kots alles uit. Ik hoor gekuch achter me en wie zie ik achter me.........

Hey! Dit is me eerst boek ik hoop dat jullie ervan gaan genieten! Zal ik verder gaan?
Kusjes! Kiki