Kurabiyeler Aşkına! (TAMAMLANDI)

7. Bölüm

(Düzenlendi)
Medya: Işıl

Berfin devam

Çocuğun yanına gittim ve yere çöktüm.
"Adın ne?"

"Egemen," dedi.

Elini omzuna koyup Gülümsedim.
"Ne güzel bir ismin varmış ... peki o kadın neden sana öyle davrandı?" Bana önce garip bir şekilde baktı sonra kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Neden? Neden söylemiyorsun?"
Bu sefer omuzlarını silkti ve sessizliğini korudu. Çocukla konuşmak gerçekten zor!
Gerçekten bazı şeyler olmasaydı bu çocukla uğraşmazdım bile. "Senin yine onun yanında ne işin var?" Çocuk yine korkarak kafasını eğdi.

"İnsanlar insanlarla diyalog kurar. Geldiğiniz hayvanat bahçesinde öğretilmedi mi?" Egemen arkadan sessizce "laf soktu!"diye mırıldandı.

"Bana laf edemezsin seni kovarım!"

"Kovulmak umrumda değil tamam mı! Benim sorunum bu çocuğa böyle davranman! Ben sana böyle davranıyor muyum sende zihinsel engellisin!" Kadın Sinirle mırıldanarak gitti. Bende o arada küçük bir kağıda numaramı yazıp egemene verdim. Bana kalsa daha kalırdım ama beni çağıran Berat buna engel oldu. "Abla senin adın ne?"

Arkamı dönmeden "Berfin!" Diye bağırdım.

Işıl
Berfin'e bir türlü ulaşamıyordum. Cevap vermiyordu. 200 küsür mesaj 30 cevapsız arama. Üşenmedim...

Birkaç defa daha ararken sonunda açtı
"Ya niye cevap vermiyorsun? Meraktan öldüm kızım!"

"Öldüysen nasıl burada olabiliyorsun?"

"Berfiiin! Espri zamanı değil!"

"Biliyorum 2016'dayız."

Sinirle soldum . Derin bir nefes aldım . Bu kızın esprileri offf! Telefonu kapatmayı düşündüm ama sonra tabiki vazgeçtim.
"Bugün ne yaptın da aramalarıma ve mesajlarıma cevap vermedin?"

"Sanane demek isterdim ama cesedim 2099 yılında Işıl Ana müzesinde çıkacak . Biliyorum o yüzden Berat ile bir çocuk partisine gittik. Palyaço oldum. Gerisini sonra anlatırım."

"Hmm anladım. Anlatacaksın ama!"

"Tamam!"

Telefonum yüzüme kapandığında Whatsapp' dan mesaj geldiğini farkettim.
Serk Ay (WhatsApp)
Serk Ay: Yarın gezelim mi?

Ben: Neden olmasın okul da yaklaşıyor tatili doyasıya yaşayalım.

Serk Ay: O zaman sabah saat 10.00'da alırım . Ok?

Ben: Yay.

Birden son görülme bugün 16.43 yazısı geldi. Espri kaldıramadı tabii.
Berfin

Evde oturmuş telefonum ile uğraşırken birden telefonum çaldı. Yabancı numara olsana açtım arayan kişi ağlıyor konuşmuyor ve bana birşeyler dinletiyordu. "Ben mi? Şu özürlü velet mi?"

"Tabiki sen!"

"O Zaman çocuk gidecek!" Bir süre sessizlik oluştu. "Tamam gidecek..." Onlar konuşmayı kestikten sonra hıçkırık sesleri arttı. "Egemen! Egemen ağlama!"

"Ölmek istiyorum! Çok değersizim!" Ölmek istiyorum lafını duyduğum anda kalbim sıkışmaya karnım ağrımaya başlamıştı. "Hayır ölmek istemiyorsun! Benimle kal?"

"Ne? Nasıl yani?"

"Tamam sizinki gibi süper bir evim yok ama... Yetimhaneden iyidir?"

"O Zaman biz yetimhaneye gitmeden buraya gel. Lütfen..." Telefonu çocuğun yüzüne kapatıp yayıldığım koltuktan kalktım ve Berat'ın nereye sorularını umursamadan direk dışarı çıktım. Hemen bir taksi durdurup adresi verdim. Geldiğimizde cebimden çıkan ilk parayı verip indim ve koşa koşa zili çalmaya gittim. Kapıyı hizmetçileri açtığında onu iterek içeri girdim ve salonda oturan babasının yanına gittim. "Bayım egemene ben bakmak istiyorum!"