One Bite

5

'Snap het dan, Laura! Ik hunker naar je, naar je bloed in de aderen onder je mooie en egale huid, ik ben een monster! Je verdient een normaal leven! Waarom ik? Waarom?'
Van zijn gezicht was wanhoop te lezen, pure frustratie uit het diepste van zijn stilstaande hart, waar ik een plaatsje had ingenomen.
'Jij begrijpt mij, en bent de enige die dat doet,' snikte ik zachtjes. 'Zelfs mijn eigen familie ziet mij als een vreemdeling, slechts een verloren ziel in de zee van het soms o zo zure leven!'
Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, trok me vervolgens in een knuffel en fluisterde: 'Jij mag misschien niet bang van me zijn, maar ik ben wel bang. Bang dat ik je pijn ga doen.'