One Bite

12

Ik wilde met hem wegrennen.
Weg van mijn ouders, weg van mijn oma en opa, tante en oom, neven en nichten.
Weg van de wereld.
Want als ik bij hem was, voelde ik me veilig, onoverwinnelijk, geliefd.
Dat alles had ik nog nooit thuis gevoeld.
Littekens zaten in mijn hart, die nooit zouden kunnen verdwijnen, voor eeuwig verwond en gevangen.
'Ik houd zo veel van je, Ian. Wat als we... Weglopen?'
Hij zuchtte en gebaarde dat ik in zijn armen moest gaan liggen.
'Ik zou dat dolgraag doen, liefje,' fluisterde hij toen ik recht in zijn mooie kijkers keek, 'Maar je ouders en familie zouden alsnog een opsporingsbevel bij de politie eisen, ik wil dan niet de boeman zijn.'
Ik knikte verdrietig en leunde met mijn hoofd op zijn schouder.
Misschien toch,
ooit.