Hayat Sınır Tanımaz

Yarım İnsan

Kör bir kızın aşk hayatımı olurmuş demeyin. İnsan görmeden de sever. Ve aşk gözde değil kalp de başlar azizim.. Durun size anlatayım:
Ben o yarımla (niye yarım dediğimi sonunda anlayacaksınız) kör olduğum ilk sene durumu kabullenemeyip deli gibi davrandığım için yatırıldığım rehabilitasyon merkezinde tanışmıştım. Yan odamda kalıyodu. Bir gece odasından çok güzel müzik sesleri geliyordu. Ve en sevdigim ses.. Cem adrian.. Huzur.. Sanki çok sevdiğimi biliyor gibi yüksek sesle dinliyordu. Kendime hakim olamayıp daha iyi duyabilmek icin karanlıkta düşe kalka odasına gittim. E tabi haliyle karanlıkta kapının önüne düştüm. Hiç tepki vermedi. Şarkı hala devam ediyordu: Cem Adrian-Yalnızda ayağa kalkabilirim..
Şarkı bittiğinde kalkıp yanıma geldiğini hissettim.
-Hoşgeldin Dünya.
(Aman tanrım! O ses.. Duyduğum an içimi ısıtan midem de tatlı bir ağrı yaratan o ses..)
-Adımı nerden biliyosun?
-Seni burda bilmeyen mi var?
İkimizde dediğine güldük. Kolumdan destekleyerek kaldırıp koltuğa oturttu. Sonra su içirdi.
-Teşekkürler Dünya.
-Ne için?
-Benden korkmadığın için.
Sonra birden eliyle hafifçe yüzüme dokundu ve birde sıkıca sarıldı. Ve Dünya şok.. Bunu engellemeliydim. Kuvvetlice ittirdim. Ve yarım tekrar sarıldı. Ağlıyordu. Donakaldım. Ve bir şok daha.. Beni kucaklayıp odama hızlıca bıraktı:
-Tekrar gelicem Dünyam. Sen her istediğinde gelicem.
Ve gitti. Neden böyle birşey yaptığını düşünürken hasta bakıcı Ali abi geldi.
-Dünya artık uyuman gerek.
Iğnemi yapıp çıktı. İlacın etkisiyle uykumun geldiğini hissettim. Yarını iple çekiyordum.
Sen, en mükemmel detaysın.