Am I Crazy?

Proloog

Half zes, de tijd dat de matzwarte wekker van Rachel afgaat. Vermoeid kruipt ze uit haar bed. Ze wrijft de slaap uit haar groene ogen en kamt haar lange krullende oranje haren door. Ze pakt twee plukken van haar lange lokken, en maakt er twee knotjes van die ze midden op haar hoofd plaatst, de rest laat ze los hangen.
Ze trekt een, drie maten te grote, hoodie over haar hoofd, die ze heeft gekocht toen ze met haar oma in New York was.
Ze trekt een kort zwart jeans broekje aan, met daaronder haar ultra lange zwarte kousen. Ze besluit om vandaag geen make up op te doen.

Snel loopt ze haar kamer uit, op weg naar die van haar moeder.
"Mam?" Fluistert ze zacht.
"Mam je moet wakker worden."
"Nee" antwoord Josephine kortaf. Ze heeft er geen zin in. Ze heeft nergens zin in. Wat heeft het allemaal voor nut? Ze kan beter dood gaan, dan kan haar dochter tenminste naar een gezin die wél voor haar kan zorgen.
Uit haar ooghoek ziet ze de bleke huid van de kleine hand, met de zwart gelakte nagels van haar op zich af komen.
"Ga weg" gromt ze.
"Mam, we moeten eten." Opnieuw probeert Rachel haar moeders schouders vast te pakken, en haar omhoog te helpen.
"Ga weg" gromt ze opnieuw. Zuchtend kijkt Rachel naar haar moeder. Het word dus zo'n dag.
Met tegenzin loop Rachel uit de kamer van haar moeder.
In de keuken maakt ze een omelet, en schenkt ze de thee die ze net heeft gemaakt in een groot theeglas. Voor zichzelf smeert ze een broodje met smeerkaas en schenkt ze melk in een langwerpig glas.

Gefrustreerd door haar eigen reactie op haar dochter staart ze naar het plafond. Ze hoort aan de voetstappen op de trap dat Rachel terug naar boven komt. Hoe kan ik zo stom zijn? Ze heeft me nodig.
"Rachel, sorry van daarnet.." Ontroerd kijkt ze hoe haar, altijd zwart geklede, dochter in de deuropening staat met een dienblad met eten in haar handen.
"Het geeft niet" glimlacht Rachel, wetend dat haar moeder het meent. Rustig loopt ze naar haar toe en zet ze het dienblad op haar schoot.
"Ik kom zo terug" zegt ze zachtjes, bang om haar moeder weer chagrijnig te maken.
Ze loopt haar kamer uit, om opnieuw naar die van zichzelf te lopen. Ze pakt haar zwarte rugzak en doet daar haar boeken in. Ze loopt de trap af en pakt een appel, het water, en het brood, en doet dat er ook bij. Als ze besluit dat ze klaar is loopt ze terug naar de kamer van haar moeder.

Voorzichtig helpt Rachel haar omhoog. Ze slaat de arm van haar moeder om zich heen zodat ze kan steunen op Rachel. Voorzichtig laat ze haar zakken in de rolstoel.
"Dank je" mompelt Josephine.
"Ik ga naar school" zegt Rachel, hopend op een "doe je best" of "veel plezier!"
In plaats daarvan rolt Josephine weg zonder iets te zeggen.
Zuchtend loopt Rachel naar beneden langs de lift, die haar beide opa's en oma's hebben betaald voor Josephine.
Het laatste beetje geld dat ze over hadden, hebben ze uitgegeven aan het kleine huisje waar Josephine en Rachel nu wonen. Aangezien Josephine niet meer kan werken, en Johan (de vader van Rachel, die hem een ongelofelijke klootzak vindt) hun heeft verlaten, is Rachel de enige die geld binnen haalt.
Josephine en Johan zijn vechtend uit elkaar gegaan, voor zover dat kan in een rolstoel. Hun ouders, de opa's en oma's van Rachel, werden verplicht om er voor hun éigen kind te zijn, aangezien die hun anders nooit meer wilden spreken. De enige waar Rachel nog regelmatig mee omgaat van haar vaders kant is haar tante Clarissa, die tegelijkertijd ook haar enige tante is (Josephine is enigs kind). Zij is dan ook de enige waarmee ze écht over de depressie van haar moeder kan, en wil praten. Haar opa's en oma's wonen beide in een ander land, Rachel mist ze ontzettend erg. Elke dag komt ze er achter hoe hard ze de stomme grapjes van haar opa's, en de lelijke truien van haar oma's nodig heeft.

Onhandig doet Rachel de poort achter zich dicht terwijl ze probeert om haar fiets niet te laten vallen (ze hebben een huis met een ontzettend kleine tuin, maar het is de enige plek waar Josephine echt tot rust kan komen zonder dat ze vragen krijgt over haar rolstoel, of word nagekeken).
Ze fietst de hoek om en vangt een glimp op van het verlaten huis achter hun. De kamer van Rachel heeft uitzicht op het huis, wat ze háát omdat ze het huis ontzettend creepy vind.
"Verkocht?" Floept er vol ongeloof uit haar mond. Dat kan toch niet waar zijn? Wie wilt er nou in zo'n huis wonen?

Dit is alvast een voorproefje van mijn nieuwe verhaal, aangezien Alone bíjna af is.