Am I Crazy?

14

Krijsent ligt Rachel op de grond. Krijsent van de pijnen. Ze had nooit verwacht dat ze opnieuw de helse steken zou voelen. "Oh mijn god, Rachel? Oh mijn god wat gebeurt er?" De paniekerige stem van Catori klinkt dromerig in de oren van Rachel. "Het gif doet zijn werk." Marcus staat naast hun, met zijn handen in zijn zakken. Hij is het oudst van de gehele provincie, hij zal niks van zijn gevoel laten merken op momenten als deze. Angelique, die sierlijk naar hem toe komt lopen en zijn hand pakt, is bíjna net zo oud als hem. Hij hoort haar slikken, hij hoort haar gedachtes. Ze weet zich altijd goed stand te houden, al heeft ze het altijd al moeilijk gevonden om iemand te zien leiden. Ze is een goede strijder, weet Marcus uit ervaring, maar haar zachte karakter maakt het altijd een stuk moeilijker voor haar dan nodig is.
"Het gif?! Jullie hebben verdomme gezworen niks met haar te hebben gedaan!" De stem van de lange, beeldschone Catori breekt. "We hebben niks met haar gedaan lieveling, het is het gif van haar vader vampier." De nagels van Catori zijn al langer geworden, en op haar handen verschijnen donkere haren. Alhoewel ze het verschrikkelijk vindt om haar beste vriendin te zien leiden door deze wandelende lijken, zoals ze hun noemt, blijft ze gehurkt naast haar zitten, de hand van Rachel vasthoudend, en strijdend tegen haar wolf die tevoorschijn wilt komen. Olivier, die het er duidelijk ook moeilijk mee heeft, grijpt met zijn enorme nagels zijn haren vast als er opnieuw een oorverdovende krijs rolt over de lippen van Rachel. Hij kijkt met zijn gele ogen naar Marcus en Angelique, "sorry, ik kan dit niet" zegt hij terwijl zijn bakkebaarden groeien. Alhoewel Rachel krijsend op de grond ligt, ziet ze toch hoe haar vriend wegrent en in de mist verdwijnt als een zilveren wolf.
"Marcus wanneer is dit voorbij?" Elias kan niet langer aanzien hoe de kleine, bloedmooie Rachel op de grond ligt te huilen. "Nog even, Elias." Hij haalt zijn koude hand door zijn zwarte haren. Hij had gewild dat ze eerder bij haar waren op de avond van de jacht. Hij had gewild dat ze bij haar waren voordat de vampier haar beet.
Opnieuw schiet er een steek door het kleine lichaam van Rachel, opnieuw verlaat er een krijs haar lippen. Haar spieren blijven zich aanspannen, en ontspannen, en aanspannen, steeds opnieuw, en opnieuw.
Zodra het lichaam van Rachel slap wordt, kijken de jonge vampiers en de mooie wolf met grote ogen naar Marcus en Angelique. "Wat is er gebeurt? Is ze dood? Ik zweer het als ze dood is scheur ik jullie hoofden van jullie romp.."
"Ze is niet dood, lieverd" onderbreekt Angelique Catori. "Het is tijd om haar te begraven."

~*~

Rachel snuift om zich heen. Haar lippen branden en een gevoel van leegte zweeft door haar lichaam. Een bedrukt gevoel omhelst haar. Zodra ze snuift worden de zandkorrels opgezogen door haar neusgaten, ook al had ze allang geroken dat het zand was. Ze probeert zich te bewegen. Al zou ze normaal gesproken in paniek raken omdat ze onder een onbekende hoeveelheid zand ligt, kan ze nu maar aan één ding denken. Drinken, bloed.. Bloed.. Moet jagen..
"Ze leeft" is het enige wat Marcus zegt. "Godzijdank." Catori zakt op de grond en begint zacht te huilen. Een koude hand wrijft over haar rug. Normaal gesproken zou ze aanvallen, nu kan ze alleen maar huilen. "Dit wilt nog niks zeggen Catori, ze moet eruit komen vóór twaalf uur."
"Catori weet je zeker dat je wilt blijven? De oervampier in Rachel is losgebroken, er is een kans dat ze je aanvalt." Catori, Anouk, snuift, "ik blijf."

Zacht beginnen de vampiers te krijsen, Rachel aan te moedigen om eruit te komen. Het is een geluid dat zo hoog is dat een normalo (de mens) het amper kan horen. Rachel hoort ze wel, maar kan alleen maar denken aan het bloed dat ze overal ruikt, en de vreselijke wolven geur. "Bloed" fluistert ze. Het zand kleeft onder haar nagels, en schuurt in haar mond en ogen. Toch blijft ze graven, en krijsen van de enorme dorst die ze heeft.
"Hoe lang heeft ze nog?" Piept Elizabeth. "Vijf minuten" antwoord Marcus haar. Elias begint harder te krijsen, en trekt harder aan zijn haren. "Kom op Rachel" fluistert Raziël. Ook al heeft hij haar alleen nog maar leeg willen drinken, hij is net zo erg in paniek als de andere Garcías, en de wolf. In haar kleine, bleke lichaam kon hij het bloed bijna zien strómen.
De top van de zandberg begint te breken, en in nog geen paar seconden is er een bleke hand zichtbaar waarvan alle nagels zijn afgebroken. "Oh mijn god!" De vreugde in de stem van Catori is duidelijk hoorbaar.
"Elias pak de zakken met bloed!" Beveelt Marcus hem. Alsof hij verdwijnt en opnieuw tevoorschijn komt zet Elias de zakken naast de berg zand. Hij heeft zelf ook zo'n nacht meegemaakt, al kan hij zich er niets meer van herinneren, behalve het felle licht toen hij uit de zandberg kwam, en de leegte in zijn aderen.
Krijsend komt Rachel uit de berg gekropen, en snuift ze hysterisch. Haar ogen staan verwildert, het beetje mascara dat ze ophad is uitgelopen, en haar ingevlochten haren zitten onder het zand. Opnieuw krijst ze, en sprint ze naar de zakken bloed. Zodra ze de geuren opsnuift, schieten haar ogen naar de wolvin tegenover haar. Een brul verlaat haar mond, een geluid tussen een vleermuis en een blazende kat in, en springt ze op haar beste vriendin af. De, inmiddels opnieuw aangegroeide, klauwen van Rachel steken in het gezicht van Catori, die langzaamaan verandert in een gouden wolf.
De handen van de familie grijpen de nieuweling vast en trekken haar van Catori af.
"Catori ga maar naar huis." Angelique probeert vriendelijk te klinken, maar toch ziet de wolvin hoeveel moeite het haar kost om de nieuweling weg te trekken.