Am I Crazy?

6

Met een vreselijke hoofdpijn doe ik mijn ogen open. "Heey" de zachte stem van Anouk dringt mijn oren binnen. Langzaam draai ik mijn hoofd zodat ik in haar grote ogen kan kijken. Een frons vormt zich tussen mijn wenkbrauwen. "Elias bracht je hier nadat je flauw was gevallen." Ze zegt het met een glimlach, maar ik zie hoeveel moeite het haar kost om zijn naam uit te spreken. "Het spijt me van Josephine" zegt ze zacht, "wil je erover praten?" Ik schud mijn hoofd, "ze had maar een nachtmerrie." Ze had een nachtmerrie waarin ze zei dat ze iedereen haat en absolúút niet geholpen wilde worden, niet te vergeten haar hand uit te mijne rukte toen ik haar probeerde te troostten. Maar voor de rest was het doodnormaal.
Ze zet een glas gevuld met oranje limonade op het kleine houten tafeltje naast de bruine bank neer waar ik nu op lig. Ik glimlach zwak.
"Rachel is het niet beter om professionele hulp in te schakelen?'' Ik schrik van haar vraag. Ze was de eerste die ik het had verteld toen alles net gebeurde. Anouk weet heel goed dat mijn moeder geen hulp wilt, en al helemaal niet van buitenaf. Ze weet dat het dan alleen maar slechter met mijn moeder zou gaan. Buiten dat weet ze ook dat we geen geld hebben voor een therapeut. "Nee" antwoord ik. "Maar Rachel dit is niet goed voor je! Kijk nou naar jezelf! Wij zouden mee kunnen betalen aan de professionele hulp!"
"Je weet dat mijn moeder niet afhankelijk wilt zijn van jullie!"
"Rachel.." Aan de toon in haar stem weet ik dat ze niet meer weet wat ze moet doen. "Dit gesprek is afgelopen" zeg ik terwijl ik opsta. "Wat ga je doen?"
"Naar huis."
"Je kan hier blijven tot Josephine uit het ziekenhuis is" zegt ze wanhopig, wetend dat ik boos op haar ben. "Misschien wil ik hier wel niet blijven, Anouk." Ik pak mijn jas van de houten kapstok waarna ik doorloop naar de bruine voordeur. "Rachel! Blijf nou hier, je moet niet in deze omstandigheden alleen in je huis zitten!"
"Ik red het príma alleen Anouk! Buiten dat moet ik vanavond werken."
"Werken? Dat meen je niet serieus toch?" Haar verontwaardigde toon irriteert me mateloos. "Waarom zou ik niet serieus zijn?" Sis ik. "Je moeder heeft vanmiddag zelfmoord proberen te plegen! Je bent flauwgevallen!"
"Had ik niet gezegd dat dit gesprek was afgelopen?" Haar schouders zakken naar beneden en ongeloof verspreid zich over haar gezicht, "dit kan je niet menen."
"Doei Anouk, ik zie je morgen op school." Ik trek de deur open en sluit hem zodra ik buiten ben.
Gelukkig woont Anouk maar een paar blokken verder waardoor ik voor ik het weet voor de vertrouwde, groene voordeur sta. Ik hang mijn jas op en veeg mijn tranen weg als ik naar de woonkamer loop.
Als ik een paar glazen water opheb draai ik me om en neem ik diep adem.
Bijna laat ik mijn glas vallen, waardoor ik een idiote beweging maak, als twee felblauwe ogen wel héél dichtbij zijn. "What the fuck?!" Snel duw ik Elias een stuk van me weg, wat moeilijker was dan ik dacht aangezien hij veel sterker is dan mij. Gek genoeg is er geen grijns die rond zijn rode lippen siert, niet eens een glimlach. De enige uitdrukking op zijn gezicht is bezorgdheid. "Hoe kom jij hier binnen?" Snauw ik. "Je moeder had de deuren open laten staan." Als zelfs zijn arrogante toontje ontbreekt, voel ik me alleen maar slechter.
Als dan ook nog tot me door dringt dat hij het weet van mijn moeder sta ik op het punt om opnieuw flauw te vallen. "Je verteld het aan niemand toch?" Een kleine glimlach siert zijn lippen, "natuurlijk niet."
"Elias ik meen het" zeg ik wanhopig. Ik moet mezelf inhouden om geen haren uit mijn hoofd te trekken, wetend dat als hij het aan ook maar íemand verteld, Chay te weten komt dat ik zwak ben op dit moment. God mag weten wat hij dan van plan is. "Ik vertel niks Rachel, rustig" zegt hij, zijn lachen onderdrukkend. Mijn ingehouden adem blaas ik uit. "Okay, dat is, goed."

"Je blijft vanavond wel thuis toch?" Vraagt hij naar een tijdje. In de tussen tijd heb ik me eigenlijk alleen maar gefocust op de paardenbloemen in het roze potje dat op de keukentafel staat. "Oh mijn god, begin jij nu ook al?"
"Nou ja, als je wilt gaan moet je het zelf maar weten. Maar als je flauwvalt ga ik je niet weer omhoog helpen en naar Anouk brengen, ze viel mijn goddelijke lichaam bijna aan."
"Oh."
De vertrouwde grijns verschijnt op zijn gezicht. Snel loop ik de keuken uit.
"Waarom ben je hier?" Vraag ik hem. "Om het huis te bewaken." Ik draai me om terwijl ik mijn wenkbrauw optrek, "om het huis te bewaken? Alsof jij badass genoeg bent om een idioot met een mes tegen te houden als die hier binnenkomt."
"Voor wat zie jij mij aan Rachel Alyward? Denk je nou echt dat ik hierheen zou gaan zonder wapens?" Ik verslik me in mijn eigen speeksel, "je hebt, wapens bij? Zoals een pistool?" Hij kijkt me verveeld aan, "je bent echt het domste persoon dat ik ooit heb ontmoet weet je dat?"
"Nou, bedankt." Hij rolt met zijn ogen en loopt terug naar de keuken. "Wat doe je?" Vraag ik hem als ik hem achterna loop. Je weet maar nooit wat hij van plan is. "Kijken of je nog lekkernijen in de keukenkastjes hebt staan." Ik trek mijn wenkbrauw op, verbaasd over zijn woordkeuze. Misschien probeert hij er nog in te wrijven dat hij slimmer is dan mij. "Wij hebben enorm veel, lekkernijen, in de keukenkastjes. Maar die zijn niet voor jou." Hij draait zich om, "dan ga ik wel naar mijn eigen huis toe om daar lekkernijen uit de keukenkastjes te stelen. Die zijn toch lekkerder dan die van jou." Hij loopt de keuken uit op weg naar de voordeur terwijl ik met mijn ogen rol.
"Elias!" Roep ik hem. "Wat is er prinses?"
"Ik ben je prinses niet" mompel ik.
"Ik zeg ook niet dat je míjn prinses ben. Dat kan ook niet aangezien ik de grote, enorm gespierde, draak ben. Het enige wat ik doe is jou irriteren." Ondanks mijn blooper blijf ik hem aankijken met een pocker-face. "Wees gerust kleintje, je prins komt vast nog wel. Wie valt er nou niet op een kleine schattige gothic?" Zegt hij terwijl hij met zijn handen door mijn haar gaat. Laten we hopen dat mijn, prins, inderdaad ooit nog komt.
"Maar wat was er? Je riep mijn fantastische naam dus ik neem aan dat je iets wilde vragen." Na het moment dat hij mij een "kleine schattige gothic" noemde en vervolgens met zijn goddelijke hand door mijn haar ging ben ik helemaal vergeten dat ik zijn naam had geroepen.
"Oh, niks." Helemaal niks. Op het feit na dat ik je nummer wilde vragen. Maar dat is overbodig, ik kan prima zonder een grote gespierde draak die me beschermt. Hij trekt zijn wenkbrauw op. "Okay doei" zeg ik terwijl ik hem uit mijn huis duw en de voordeur dicht sla.