Am I Crazy?

19

"Bullshit!" Schreeuw ik, "als je hier bent gekomen om te vertellen hoe zielig jíj bent moet je nu vertrekken! Jij bent geloof ik niet degene die met een onverzorgde moeder samen moest leven die dood wilde en iedere dag keihard moest werken om alleen maar stokbrood te kunnen kopen! Terwijl ik naast haar bed zat met zakdoekjes in mijn hand lag jij in bed met een geblondeerde hoer!" Inmiddels sta ik voor hem, met mijn klauwen aan iedere kant van zijn hoofd verdwenen in de bank en mijn hoektanden stekend in mijn lippen.
De hand van Marcus trekt me naar achter, "houd jezelf onder controle Rachel." Voorzichtig laat ik me terug op de bank vallen, mezelf niet herinnerend wanneer ik ben opgestaan. Tranen lopen inmiddels over de wangen van mijn vader, "ik heb het bed niet met haar gedeeld.."
"Ik heb jullie toch samen gezien, verdomme!" Opnieuw houd Elias mijn hand vast, het werkt kalmerend. "Ze hielp me met mijn verandering." Ik rol mijn ogen, al weet ik dat hij gelijk zou kunnen hebben. "Ik ben bij jullie weggegaan nadat ik was verandert."
"Je had het kunnen vertellen" fluister ik. Voorzichtig schud hij zijn hoofd, "je weet hoe ze erover denkt Rachel, je weet dat ze zou denken dat ik een geschenk van de duivel ben." Ik schud ongelovig mijn hoofd, "je had het míj kunnen vertellen.."
Natuurlijk heb ik er afgelopen jaren over nagedacht om hem op te zoeken, natuurlijk wilde ik mijn vader weer zien. Maar niet nu, niet nu ik mezelf er niet op voor kon bereiden. "Rachel je weet dat je daar nog veel te jong voor was" zegt hij. "Je had het me later kunnen vertellen." Hij buigt zijn hoofd, wetend dat ik gelijk heb.
"Ik vind dit eigenlijk wel een mooi moment om te vertrekken" zegt Marcus. Hij krijgt een tik tegen zijn onderarm van Angelique, die hem een waarschuwende blik geeft.
Langzaam staat mijn vader op en verdwijnt hij door de deur zonder me nog een blik waardig te gunnen.

~*~

Even schrik ik als ik bijna in mijn vinger snij, waarna ik rustig doorga. Het houten bedeltje waar ik een uur geleden aan ben begonnen is bijna klaar. Nadat mijn vader was vertrokken had ik twee uur voor me uit gestaard, waarna ik besloot mijn gedachtes op iets anders te zetten. Op iets wat me blij maakt.
Een zelfvoldane grijns verschijnt op mijn gezicht als ik besef dat ik er normaal gesproken een maand over zou doen.
Ik maak de bolle wangetjes van het kleine jongetje extra bol, en de punten van zijn snijtanden extra scherp.
Als ik klaar ben, kijk ik tevreden naar het kleine bedeltje. Ik prop een touwtje door het gaatje en laat het jongetje er zachtjes mee schommelen. Ik heb het zelf verzonnen, al heb ik heel misschien wat hulp gehad van een baby foto van Elias. Maar dat is onprofessioneel dus ik zou zoiets echt nooit doen.

Als ik er opnieuw naar kijk voel ik mijn wangen gloeien, waar ben ik in godsnaam mee bezig?
Zodra ik een zachte lach hoor worden mijn ogen groot. "Mooi." Al hoorde ik hem net al lachen, toch schrik ik en val ik bijna van mijn stoel. "Wat doe je hier?" Mijn stem slaat over. Opnieuw begint hij zacht te lachen, "was het niet de bedoeling dat ik mini-mij aan een touwtje zou zien?" Mijn wangen kleuren nog roder dan ze al waren (eigenlijk zijn ze helemaal niet zo rood, maar voor mijn gevoel wel, en ik hou van overdrijven) en nerveus begin ik te lachen. "Wees maar niet bang, ik vind het super romantisch." Ik ontwijk zijn blik, wetend dat hij een grapje maakt als hij opnieuw begint te lachen. Hij heeft dan ook gelijk, hoe kinderachtig is het als je een baby foto steelt om er een houten bedeltje van te maken?
Snel sta ik op van de grond en gooi ik het armbandje in de prullenbak. Ook het andere bedeltje waar ik drie uur geleden mee klaar was gooi ik weg. "Never forget who you really are.." Ik rol mijn ogen. Elias is een onweerstaanbare vampier, zelfs geliefd door lesbiennes. Hij is geen schattig jongetje meer.
"Kan je weggaan?" Vraag ik zacht, onzeker. Gelukkig heeft hij een goed gehoor, dus hoef ik het niet te herhalen. Mijn hoofd tolt en het liefste zou ik de rest van de dag, week, huilen. "Waarom doe je dat elke keer?" Vraag ik zacht. "Zeg, jij weet ook niet goed wat je wilt he?" Hij lacht zacht. "Je moet me niet belachelijk maken elke keer als je me betrapt op iets wat ik doe vanwege jou." Ik doe mijn best om de brok in mijn keel weg te slikken, om de snikken tegen te houden door op mijn lip te bijten. Maar zodra ik mijn ogen dicht knijp ontsnappen er toch een paar tranen. Schaamte, oprechte schaamte is het wat ik voel. Hoe kan ik nou zo stom zijn? Boos veeg ik de tranen weg als mijn wangen beginnen te jeuken en haal ik mijn neus op. Het feit dat hij niks zegt, maakt me alleen maar bozer.
Zodra ik zijn armen om me heen voel versteen ik. "Ik vind het inderdaad niet echt romantisch. Maar tussen romantisch en schattig is een groot verschil, lieveling. Romantisch zijn chocolaatjes in de vorm van hartjes, en schattig is hoe een kleine vampier rood wordt als je haar betrapt op het maken van een bedeltje van jezelf als peuter." Mijn volledige lichaam trilt. "Ik wil niet dat je huilt vanwege dit" fluistert hij, "ik vind het niet leuk als je huilt." Ik laat mijn schouders zakken, "ik moet niet huilen." Hij draait me om waarna hij glimlacht, "ik ruik het zout van je tranen, en ik weet het als je liegt."

[Sorry dat het zo lang duurde, mijn hoofdstuk wad verwijdert :'((( ]