The Basement

ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ

 Το επομενο πρωι βρηκε τη Hanna ξαπλωμενη στο κρεβατι να κοιταζει σιωπηλη το ταβανι. Ηξερε οτι ηταν αδικος κοπος να πεισει τον εαυτο της πως ο,τι εζησε το προηγουμενο βραδυ ηταν ονειρο. Το μαυρο τριανταφυλλο βρισκοταν πανω στο κομοδινο της και μπορουσε ακομα να νιωσει τα γαλανα ματια του αγοριου να τρυπανε τα δικα της. Οι  σκεψεις της διακοπηκαν απο τον ηχο του αυτοκινητου των γονιων της. Ειχε αποφασισει να βοηθησει τον ξενο. Θα εκανε ο,τι χρειαζοταν προκειμενου να ειναι ασφαλης αυτη και η οικογενεια της. Επιπλεον, της ειχε κινησει το ενδειαφερον και ηθελε να μαθει περισσοτερα για την ζωη και τον θανατο του. Αλλος ενας λογος ηταν οτι σχεδον της ειχε μεταφερει τον πονο του εχθες, με την φωνη του που παρακαλουσε για βοηθεια.

 Ντυθηκε και κατεβηκε στην κουζινα. Το σπιτι φαινοταν πολυ γαληνιο, σε αντιθεση με το σκηνικο που εφτιαχνε ο καιρος εξω απο αυτο. Ειχε πλεον παρει αποφαση οτι οι λιακαδες θα ηταν σπανιο φαινομενο. Μπηκε στην κουζινα. Κανενα σημαδι του αγοριου.

 "Καλημερα αγαπη μου! Πως ηταν το πρωτο βραδυ στο νεο σπιτι;"

 "Πολυ καλα μαμα!"

 Αν κατι την δυσκολευε ηταν να λεει ψεματα. Προσπαθησε να αλλαξει την κουβεντα συζητωντας μαζι τους για το νεο τους προγραμμα. Σημερα θα πηγαιναν για εγγραφη στο νεο της σχολειο. Η σκεψη του νεου περιβαλλοντος την τρομαζε και ταυτοχρονα την ενθουσιαζε. 

 Το μονο ατομο που βρηκε εκει ηταν η διευθυντρια. Λογικο, αφου ηταν Σαββατο. Τους χαιρετησε με ενα πλατυ χαμογελο και ξεκινησαν τις διαδικασιες.

 "Hanna χαιρομαστε που θα σε εχουμε στο σχολειο μας. Συμπληρωσε σε παρακαλω αυτην την καρτελα με τα στοιχεια σου"

 Μολις της εδωσε την καρτελα συμπληρωμενη, ξεκινησε να την διαβαζει με το χαμογελο να επιμενει. Ομως μολις εφτασε στο πεδιο της διευθυνσης το χαμογελο ξαφνικα χαθηκε. Ο τρομος αντικατεστησε την φιλικη της εκφραση. 

 "Ειναι ολα καλα;"

 "Ναι, μια χαρα! Θα μπορουσατε μηπως να μας αφησετε μονες με την μικρη; Ειναι μια διαδικασια γνωριμιας που κανουμε με ολους τους μαθητες μας"

 "Φυσικα! Hanna επειδη εχουμε καπου να παμε, μπορεις να γυρισεις μονη; Το σπιτι δεν ειναι μακρια. Αν κατι χρειαστεις κατ' ευθειαν τηλεφωνο"

 Εγνευσε καταφατικα και η πορτα πισω της εκλεισε. Κοιταξε την διαευθυντρια της με ενα μικρο, αβολο χαμογελο μονο και μονο για να αντικρισει την πιο σοβαρη εκφραση που ειχε δει ποτε της.