KOR

-7-

  Gördüklerim ve duyduklarım karşısında şok olurken Mikalin neden beni götürmeye çalıştığını anlamıştım. İlanı aşk eden kişi okulumuzun en belalı ve en serseri insanı ve ben bu durumdan oldukça korkuyordum. Kavga sona ererken bakışları bana dönmüş ve en korktuğum bakışıyla bakıp omuz atıp yanından gitmişti. Ben hâlâ kendime gelememişken bir yandan olayları kavramaya çalışıyordum. Bu sırada ise Mikal çantalarımızı almış ve okuldan çıkmamız gerektiğini söylüyordu. Daha fazla üstelemeden dediklerini yapıp arabaya doğru gidiyordum. Peki bu olayın sonu ne olacaktı. Üzgünüm hiç bilmiyordum...

🗨️🗨️🗨️
 
  Olayın üzerinden saatler geçmesine rağmen ben hâla etkisi altındaydım. Yatağıma uzanmış bir şekilde sadece sonunun ne olacağını kestirmeye çalışıyordum. Kapı sesi duyunca bir an olsun düşüncelerimden uzaklaşmıştım. Kapı açıldığında bana ne yapacağını bilmeyen gözlerle bakan Mikali gördüm. Kollarımı açıp beklediğimde ne demek istediğimi anlayıp koşarak sarılmıştı. Sarılmanın etkisiyle sabahtan beri içimde tuttuğum göz yaşlarım artık dayanamayıp dışa taşıyordu. Gözlerimden akan yaşlar aslında ruhumun ne kadar yorgun olduğunu dışa vuruyordu. Ama sorun şuydu. Bunu anlayan bir tek Allah'ın kulu yoktu ve yalnızdım...

🗨️🗨️🗨️

  Mikalle durum değerlendirmesi yaptıktan sonra kendimi mutfağa atmıştım. Biraz yemek yapıp kafamı dağıtmam lazımdı. Akşam için birkaç çeşit yemek yaptıktan sonra aklıma ne zamandır annemin yanına gitmediğim geldi. Uzun zaman olmuştu ve ben onu çok boşlamıştım. Odama gidip üzerime dışarıya uygun birşeyler giydikten sonra evden çıktım. Yürüyerek gidecektim. Çünkü hava almaya ihtiyacım vardı. Kulaklıklarımı takıp müzik listemdeki en efkarlı şarkıları açtıktan sonra yürümeye hazırdım. Yavaş yavaş yürüyerek 1 saat içinde annemlerin evine gelmiştim. Kapıyı çalıp beklerken annemin psikolojisinin ne durumda olduğunu tahmin etme çabalarım boşa çıkıyordu. Kısa bir süre sonra annem kapıyı açtı ve anladığıma göre evde yalnızdı.

  Beni görünce bir an gözleri parladı ve beni çekip o sıcacık kollarına aldı. Belki de uzun süredir ihtiyacım olan şey buydu. Çünkü kısa bir süre de olsa içim huzurla dolmuştu. Sarılmamızı kesip salona geçtik. Annemin yanına oturup saçımı oynamasına müsade etmiştim. Beklemediğim anda annemden gelen soru beni dumura uğratmıştı. Peki  siz daha fazla merak etmeden ben söyleyeyim...

" Düşüncelerin ve yapmayı istediğin şeylerde ki amacın ne kızım?"

🗨️🗨️🗨️

  Annemin telaşını anlıyordum. Çünkü daha önce kızını hiç böyle bir durumda görmemişti. İçimi dökme vakti gelmişti ve bu kişi de annem olacaktı. Annem Rüzgar meselesi hakkında pek bir bilgiye sahip değildi.  Durumu anlaması için yüzeysel bir şekilde 9. Sınıfta başımdan geçen olayları ve şuan ki durumu anlattım. Ben konuştukça annemin yüzündeki değişim beni korkutuyordu. Sonunu kestiremiyordum. Nasıl bir tepki vericek? Ne yapacak? Artık düşünmekten yorulmuştum.

  Konuşmam sona erdiğinde derin bir nefes alıp arkama yaslandım. Annemin kızmasını beklerken bana sarılmıştı. Ayrıldıktan sonra bana niye anlatmadın şeklinde sorular sordu. Açıkçası üzülmelerini ve bu tür şeylerle uğraşmalarını istemediğim için söylememiştim. Annem intikam konusuna geldiği zaman rahatsız olmuştum. Hâlâ içimde oturmayan bazı şeyler vardı ve ben kararımdan dönmek istemiyordum. Eğer konuşmaya devam edersek vazgeçme ihtimalim olduğunu biliyordum. O yüzden annemden müsade isteyip kalkmaya hazırlandım. Kapıdan çıkarken annemin söylediği son cümle beni bütün gece düşünmeye zorlayacaktı...

  "Beynin intikam diyorken kalbin ne söylüyor Defne? Hayat kısa yapacaklarının bedelinin kötü olmaması için iyi düşün kızım. Arayı uzun tutma. Görüşürüz."