KOR

-6-

  " Yemyeşil bir alan ve olağan üstü bir manzaranın karşısındaydım. Aldığım temiz hava beynime o kadar gidiyordu ki bunu rahatça hissedebiliyordum. Resmen bulunduğum ortamın Cennetten bir parça olduğunu düşünmeye başlamıştım artık. Bulunduğum yerde seyrek olarak bulunan ağaçlar ve kuş sesleri insanın ruhu için ilahi bir müzikti adeta... Biraz daha ilerlediğimde bir nehirin üzerinde duran tahtadan bir köprü görmüştüm. Ne kadar sağlam gözükmesede karşı tarafa geçmek istiyordum. Benim için şuanlık merak uyandırıyordu bu yer. Rüya olduğunu biliyordum ama biraz daha zevkini çıkarmak istiyordum. Hatta huzura aç olan ruhum sonsuza dek burada yaşamak istiyordu... Temkinli adımlarla köprünün üzerine ulaşmıştım. Attığım adımları yavaş ve kontrollü atmaya çalışıyordum. Altımdaki tahtalardan gelen gıcırtı sesleri biraz beni ürkütsede korkumu engelleyip biraz daha yürümeye devam ediyordum. Karşı tarafa ayağımı bastığım anda üzerinden geçtiğim köprü yıkılmıştı ve geçtiğim taraf kararmaya başlamıştı. Daha deminki huzurun aksine aşırı derecede korku hissetmeye başlamıştım. Seyrek olan ağaçlar bu tarafta sıklaşıyor ve güzel kuş seslerini yerine vahşi hayvan sesleri geliyordu. Ne kadar rüya olduğunu bilsemde vücudumda oluşan korku dalgasını bir türlü engelleyemiyordum. Korku dolu adımlarla ormanın içinde ilerlerken önüme ansızın birşey düştü. Gözlerimi dehşetle açıp düşen şeye baktığımda bir insan cesedi olduğunu görüp paniklemiştim. Artık gerçekten korkmaya başlamıştım. Vücudum korku hissine karşılık olarak titrerken aklımdan bu rüyadan nasıl çıkabileceğimin yollarını düşünüyordum. Ayaklarım acıdan ağrıyana kadar koşmaya başladım. Arık istesemde duramıyordum. Biraz daha koşunca karşıma çok korkunç bir uçurum çıktı. Kendime " Bu bir rüya. Atlasan birşey olmıyacak. " telkinleri vererek uçurumdan aşağıya kendimi bıraktım. Hızla yere doğru düşerken kapalı olan gözlerimi araladım. Tam yere çarpacakken rüyam sona ermişti..."

  Bir anlık korkuyla gözlerimi açmaya çalışmıştım. Ama yüksek derecede olan beyaz ışık bunu biraz zorlaştırıyordu. Gözlerimi tam olarak açtığımda hastanede olduğumu fark etmiştim. Mikal suratımın dibinde bana koca gözlerle bakıyordu. Bende tebessüm edip kollarımı açmıştım. O da bunu anlamış gibi bana sımsıkı sarılmıştı. Kulağıma doğru " Mallıklarımı affet. Sadece senin iyiliğini düşündüğüm için o cümleleri kurdum. Özür dilerim. Artık istediğini yapabilirsin... " dedi. Bende " Kuzum bende özür dilerim. Ama ben sana hiçbir zaman küsmedim ki. İstesemde küsemem. Sen benim kız kardeşimsin. Tabiki senin düşüncelerini önemsiyorum. Ama beni kararımdan kimse döndüremez... " diye devam edicekken Burağın " Yeteriğğn uleynn. " diye bağırmasıyla sarılmamız son bulmuştu. Bu sayede odadakiler tek tek yanıma gelip bana sarılmışlardı. Bu sırada hemşire odaya gelip kontrollerimi yapmıştı. Akşama taburcu olacağımı da belirtip gitmişti. Aklıma takılan bazı şeyler vardı. Tamam biri beni ayağımdan çekti. Ama kim neden böyle birşey yapsın ki diye düşünmekten kendimi alamıyordum. En mantıklısının Mikal'lere sormak olduğunu anlayıp hemen onlara sorumu yöneltmiştim.

  " Mikal ben boğulduğumu hatırlıyorum ama olayları tam hatırlamıyorum. Lütfen anlat yoksa düşünmekten kafayı yiyeceğim..." dedikten sonra Mikal hemen anlatmaya başlamıştı. " Bak kuzum olay ilk başta şöyle oldu. Hani sen denize atladın ya işte bizde senin nefesini çok tutabildiğin için çıkmadığında pek şüphelenmemiştik. Sonra denizden bağırtılar duymaya başladık panikle o tarafa koştuğumuzda seni baygın görmeyi beklemiyorduk tabi. Seni sudan çıkardıktan sonra suni tenefüs yaptıktan sonra sen uyanmadın bizde ambulansı aradık . Batuhan seni sudan çıkaran çocuktan hesap sorarken duymuştuk. Bu seni kendi arkadaşı zannedip şaka yapmak istemiş. Sonra da başkası olduğunu anladığında sudan çıkarmış. İşte böyle tatlım. " diyerek olayı bana anlatmıştı. Bende anladım şeklinde kafamı aşağı yukarı sallamıştım. Bizimkinler sonrasında dinlenmemi düşünüp odadan çıkmıştı. Bende kendimi uykunun derin ve huzurlu kollarına bırakmıştım...