Hayat Devam Ediyor

bölüm 5

Gözlerimi açtığımda bir odada olduğumu anladım.
Hemen kalktım benim burda ne işim var babannemin yanında olmam gerek.
"Napiyosun ya sen yat şuraya" diyerek yunus kolumu tuttu."Babannem orda caniyla savaşırken ben burda yatamam belki doktor birsey söyler dimi" diyerek kolumu çektim.

Oda birsey demedi zaten.
Bi kaç saat bana yıllar gibi geldi. Hala bir ses seda yoktu. Göz altlarim Zatwn firar etmişti. Ama aglamicaktim. Benim babannem iyi olacaktı.
Ben böyle diyerek kendimi avutarak yogun bakım katına gelmiştim.

Odanın karşısındaki sandalye de oturup beklemeye başladım. Doktorların biri gelip diğeri çıkmıyordu.
Bir şey diyen yok, artık sabrim kalmadı. Odadan çıkan bir doktoru yakaladım.
"Artık biri bana içerideki hasta hakkında bilgi verebilirmi?" "Suan birsey diyemeyiz ancak herseye hazırlıklı olun,  kalbindeki sorun onun için daha zor oldu."

Sustum. Öylece kaldım.beynimde yankilanan HAZIRLIKLI OLUN kelimelerini yankilaniyordu.

Bir süre daha orada öylece kaldım. Yanıma yunus geldi. Telefonumu kulağıma tuttu. Arayan Burçak dı. "Kanka arıyorum niye acmiyosun üstelik telefonu açan çocuk kimdi ve niye hastanedesin bişey mi oldu sana annene haber verdinmi" "Burçak babannem rahatsızlandı, durumu iyi değil. Ve annemlere haber verme istemiyorum " "Canım benim ya ben geliyorum oraya yoksa burda duramam" "Tamam zaten sana ihtiyacım var" "kapatıyorum kendine iyi bak" "sende".
Telefonuma baktım en son kimler aramış diye 10 kere Burçak 3 kere de okan aramışti, annemlerden arayan yoktu yine.
"Nasıl babannen bir haber var mı?" Diyince yunus ona döndüm." Herşeye hazırlıklı olun dediler " bunları derken artık gözlerimin musluklari dayanamadı. "Şşşt bu günlerde geçecek, babannen iyileşecek." O bu sözleri söylerken başka bir ses beni çağırdı. Baktığımda okan olduğunu anladım. Koşarak yanıma geldi.
"Olanlari duydum hemen geldim nasıl iyimi babannen" bir şey demeden sarıldım ağladım sadece. Ailemden gormedigim ilgiyi can bildiğim insanlardan görmek güzel birseydi.

Yunus ortada ben yanımda okan odanın karşısında oturuyorduk. Saatler geçmek bilmiyordu. Keşke elimden bir şey gelse.
"Gel biraz hava alalım" "Kafamı olumlu anlamda salladım." Yunus "ben burdayım birsey olursa haber veririm" dedi
Bahceye inip bir bankta oturduk.
Mesaj geldi bakmak istemiyordum ama atan Burçak dı. -kanka hastanenin adresini yazar misin-  yazıp gönderince telefonu kapattım.

Sessizce oturuyorduk. Bir kaç saat geçince hava soğumaya başlamıştı. "Sıpa ben kahve almaya gidiyorum sende bunu giy üşüme" dedi ve polarini bana verdi.

BURÇAK'TAN
Uçaktan inip taksiye bindim hemen. Açelya'nın mesaj attığı adresi şoföre verip, koltuğa yaslandim.
Bir saate yakın yolculuk yaptıktan sonra şoföre borcumu ödeyip koşarak hastane bahçesine girdim.
Açelya'yı aradığımda telefonu açan çocuk hangi bölümde olduklarını söylemişti.
Merdivenleri çıkıp odanın önüne geldiğimde Açelya yoktu.bi çocuk oturuyodu. "Pardon burda bi kız gördünüz mü adı Açelya belki duymussunuzdur oda burda babannesini bekliyodu?" Büyük bir ego patlamasıyla ayağa kalktı. Iyk her neyse. "Telefonla konuştuğum sensin meğer ben yunus diyerek elini uzattı." "Ya şimdi sacmalamanin sırası mi kardeşim , nerde benim arkadaşım onu söyle bana".  "Sende azıcık insan ol be neyse Açelya bahçede hava almaya çıktı okanla."  Tamam der gibi yapıp, bahçeye ilerledim.

AÇELYA'DAN
Kahvemi yudumlarken Burçağı gördüm. Anlaşılan hastaneye girmiş beni aramışti.
Yanıma gelip canım benim diye sarılmışti. Okanla onları tanistirdim, ikisinin de birbirlerine nasıl baktıklarını gördüm ama suan onlarla ilgilenecek halim yoktu.

"Yukarı çıkalım mi artık" dediğimde çoktan kalkmış ilerliyorduk. Yunus orada tek kalmıştı,  o kadar yanım da kaldı çocuk.

Odanın önüne geldigimizde camdan bitanecik babanneme baktım. Makinelere bağlanmış yatiyordu. Yüzündeki o gülümseme kaybolmuş. Nasıl fark etmedim onun bu kadar hasta olduğunu.

Hastane karidorlarinda bi öbür tarafa bi diğer tarafa dönüp duruyordum.
Bu saate kadar odaya birçok doktor,  hemşire girdi hiç biri bir haber vermedi.
Burçak yanıma gelip "Açelya babannen iyi olucak kendini yıpratma biliyorum beklemek zor ama beklemekten başka bir çare yok,  gel otur biraz."
Dediği doğruydu. Sandalyelerin birine oturdum. Beklemek beni yoruyordu.
Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladı.

Uyandığımda gecenin 3 üçüydü. Okan yunus Burçak hepsi uyumustu.

Camdan babanneme baktım.Aynıydı.
Bir süre sonra odaya bir doktor daha girdi artık ne dayanacak gücüm vardı ne de sabrim.
Doktor çıkınca daha ben birsey demeden o söze girdi "hastayı kaybettik başınız sağolsun."

Göz yaslarim daha şiddetli akmaya başladı. Odaya doğru yöneldim.doktor tuttu, "bırak beni son kez de olsa göreyim belki yaşıyodur bi anlık durmustur kalbi lütfen gireyim babannem ölmedi benim"

Beni doktorun elinden kurtaran okan oldu. Bırakın da kız girsin içeri zaten acısı var. Doktor birsey demedi kapının önünden çekildi. Kapı kolunu tuttum dayanabilecekmiydim onu öyle görmeye, sesini duymamaya, o tatlı yüzünü gormemeye...