Love after abuse || Dutch || ❌

de waarheid

"Ja" hoorde Hayat een norse zware stem aan de andere kant van de lijn zeggen. "Met Hayat, is dit Faisel?" zei Hayat. "Eeeeh ja, hoe is het met je my lady" zei Faisel gelijk enthousiast."Tfoe" dacht Hayat. "Eh ja goed." Ze wilde het liefst gelijk ter zake komen en zei er dus meteen achterna "Faisel, kan je straks afspreken, dan kunnen we elkaar beter leren kennen". Die woorden kwamen niet uit haar hart. Ze kwamen als het aan Hayat lag uit haar ****. Ze hadden die avond afgesproken. Faisel kwam haar ophalen van haar huis. Hayat had zich niet extra mooi aangekleed. Ze droeg een lichtblauwe spijkerbroek, met een zwart truitje. Ze had een open hals en had daarom een zwarte halsketting om die ze had gehad van haar beste vriendin, Imane. Een kwartier te laat ging de bel. Ze deed zelf open. "Hoi" zei hij met die zware stem van hem. "Salaam aleykom" zei hij tegen haar ouders. Faisel was niet echt lelijk. Hij kon genoeg meiden krijgen maar Hayat viel gewoon niet op hem. Ze hield niet van hem. Vanavond zou ze proberen onder het huwelijk vandaan te komen. "Zullen we gaan?" zei ze. Eenmaal in de auto aangekomen vielen er geen woorden. Totdat Faisel de stilte wilde doorbreken. "Zo eh.. Hayat. Wat doe je allemaal in het dagelijkse leven.?" vroeg hij. "Ik zit op school, ik doe de opleiding secretaresse" zei ze. "Oh wat leuk" zei hij. Hij legde ineens zijn hand op haar been. "Dus mijn vrouwtje gaat binnenkort haar diplomaatje halen, nou lieverd, dan mag je lekker van je leven gaan genieten, ik zal hard voorons tweetjes werken." zei hij. Hayat glimlachtte. Een nepglimlach. Ze besloten naar een cafeetje te gaan. Het stonk er naar de rook en het was vol met Marokkanen. Waarschijnlijk allemaal bekenden van Faisel aangezien hij iedereen groette. Hayat bekeek hem. Hij droeg een leren jas, die te groot voor zijn postuur was. Zijn broek was een beetje te kort. Hij had kleine krulletjes. Hij draaide zich om naar Hayat en wees haar een stoel aan. "Ga hier maar zitten" zei hij. "Hayat, laat ik je hier dus nooit alleen of met je vriendinnen zien he" zei hij. Hij keek serieus. Hayat werd kwaad. Hij maakte het haar wel heel gemakkelijk om te zeggen dat ze niet met hem wilde trouwen. Dus dat besloot ze te doen. Faisel stond bij de bar, met twee mannen te praten. Even verderop stonden twee Marokkaanse meisjes. Beide in strakke huidverhullende truitjes gekleed en met een sigaret in hun handen. Ook de make-up was niet zuinig aangebracht. Faisel rookte ook, en hij had ook een glas bier voor zich staan. Was dit nou haar aanstaande man waar haar ouders haar aan wilde geven? dacht ze. Dit wilde ze echt niet. Ze bleef geduldig zitten wachten tot Faisel kwam.

Eerst liep hij nog naar de twee Marokkaanse meisjes. Een gaf hem een kus op zijn wang. Die andere bietste een sigaret van hem. Hij gaf ze beide een knipoog en liep naar Hayat. Hij ging zitten. "Zo daar zitten we dan. Weet je dat ik je heel mooi vind?" zei Faisel. Hayat keek serieus. Ze wilde het nu zeggen. Ze kon het niet meer voor zich houden. Ze keek Faisel aan. "Faisel, waarom wil je met mij trouwen?" Faisels gezicht veranderde van aardig naar serieus. "Omdat je mooi bent, en gewoon, ik hou wel van je". zei hij. "Hoe kon hij nou van haar houden, hij kon haar niet eens." dacht Hayat. En dat zei ze hem ook. "Dat kan toch niet?" zei ze. "Dat groeit Hayat dat groeit, echt waar" zei Faisel. Ineens kwam het Marokkaanse meisje naar het tafeltje toe gelopen en ging bij Faisel op zijn rechter been zitten. "Fais, hattinie shie hasra euro? (geef me tien euro)" zei ze, en terwijl ze het zei bekeek ze Hayat. Faisel werd rood. Hij duwde het meisje van zijn schoot af en keek haar boos aan. Het meisje haalde haar hoofd op en liep weg. Nu was het voor Hayat een peulenschil. "Ik kan niet met je trouwen Faisel, ik hou gewoon niet van je. En zo te zien zijn er genoeg andere huwelijkskandidaten voor je." Faisel's gezicht vertrok. Het was goed te zien dat hij boos was. Hij was woedend. Maar hij hield zich kalm. "Oke. Dus zo een meisje ben je. Dan is dat lekker je eigen probleem. Je zult met mij trouwen. Of je wilt of niet." Hayat wist dat ze als ze nog goed bij haar familie wilde blijven, geen keus had. Maar ze wilde voor zichzelf kiezen. Kon dat nu dan ook?