Love after abuse || Dutch || ❌

weglopen

"Jij **** jij smerige **** sta op! zei hij. "Papa papa wat is er?" zei Hayat. De ogen van haar vader zeiden genoeg. Nog nooit had ze hem zo gezien. Zo kwaad. Hij trok haar aan haar arm. Ze stond nu naast hem. Hij pakte haar bij haar haar en trok haar met haar hoofd naar beneden. Hij schopte met zijn knie tegen haar hoofd en duwde haar tegen de muur aan. Ze viel. Hij schopte haar in haar buik. Hayat voelde het niet meer. De eerste klappen zijn altijd het ergst vond ze, maar daarna voel je het gewoon niet meer. Je bent verdoofd als het ware. Hij trok zijn riem en sloeg haar daarmee op haar rug. Ze probeerde weg te kruipen. Toen hoorde ze ineens de stem van haar moeder. "Saffie, genoeg zo." zei haar moeder. Nam haar moeder het voor haar op? Was haar moeder toch de vrouw die meer van haar kinderen hield dan van de buurt? "Die andere jongen wil haar nu ook niet meer, want ze ziet er niet meer uit" zei haar moeder. Niet dus. Ze was echt alleen. Welke andere jongen? Over welke andere jongen hebben ze het?

Toen haar ouders naar beneden zijn gelopen, kwam Said, het broertje van Hayat voorzichtig met een koud washandje. Hij was pas dertien, maar hij leek wel de enige met een hart voor Hayat. "Faisel heeft gebeld vanmorgen. Hij zei dat hij jou gezien had met een andere jongen en dat jullie het aan het doen waren". Hayat zakte in elkaar. Haar leven was vanaf nu af aan verpest, door een zielig jaloers persoon. Ze wist dat ze nog niet van hem of haar ouders af was. "Said, beloof me een ding, dat dit voor je blijft. Ik ga hier weg." Said zweeg. Hij keek naar de grond. Diep in zijn hart wist hij dat ze niet anders kon. "Ik hou van je Hayat, maar als jij er niet bent, wie heb ik dan?" zei Said met tranen in zijn ogen. Hayat dacht na. Ze kon Said niet zomaar alleen laten, dat kon ze niet. “Said, ik hou ook van jou lieverd, ik blijf wel, alleen voor jou." zei ze. Said omhelsde Hayat. "Nee Hayat, je moet nu gaan, anders laten ze niets van je over. Ik hoorde papa al tegen mama zeggen dat ze je naar Marokko willen brengen." zei hij zachtjes. Hayat's ogen branden. Hoe konden ze dit nou doen, ging er door haar hoofd. "Je moet gaan Hayat". Said stond op en liep haar kamer uit. Even later kwam hij weer terug. Hij had daar een paar briefjes van tien die die gespaard had om een nieuw computerspelletje mee te kopen. "Nee Said, ik hoef het niet, ik heb zelf wel geld lieverd, ik red me wel" zei Hayat. Said deed net alsof hij haar niet hoorde en stopte het in haar tas. Ze moest echt weg, ze had geen keuze. Maar hoe kwam ze ongemerkt het huis uit. Hayat pakte haar tasje. Ze deed eerst haar deur dicht. In het tasje stopte ze foto's die ze op school gemaakt had, wat ondergoed, haar leukste broek en trui, tandenborstel, paspoort en een paar cd's. In haar sokkenla had ze geld liggen dat ze had opgespaard. Het was zeventig euro. Daar moest ze voorlopig wel mee rond komen. Maar waar moest ze naar toe? Ze ging naar school. Daar zou ze nu wel iets kunnen eten, en misschien zou ze dan iemand tegen komen bij wie ze kon overnachten. Al was het maar voor een nacht. Eerst moest ze het huis uit zien te komen. Zachtjes liep ze van de trap af. Haar moeder was in de keuken bezig. Haar vader in de tuin. Perfect. Zachtjes deed ze de deur van de hendel en liep naar buiten. Ze liet hem gewoon open staan, en wist niet hoe snel ze weg moest komen. Ze rende, ze rende alsof ze werd achterna gezeten door een horde wolven. Ze voelde de wind in haar haar. Toen ze de hoek om was voelde ze de vrijheid. De vrijheid die ze zo gemist had, die zo ruw van haar afgenomen was. Nog steeds voelde ze pijn bij haar vagina. Ze bleef rennen, steeds harder. Ze voelde haar ogen branden, de tranen stroomde over haar wang. Het interesseerde Hayat niet meer hoe ze er bij liep, ook al zat haar lichaam onder de blauwe plekken en bloed. Ze moest weg. Ze dacht na. Ze kon niet naar school. Mensen zouden haar zien, en die Marokkaanse ratten zouden het gelijk aan haar vader doorspelen. Ze pakte haar mobiele telefoon, en ze belde Imane. "tuuuuut, tuuuuuuut, ja hallo?" antwoordde een lieve stem. "Imane, met Hayat, ik ga weg, ik kan het niet meer, ik hou van je en neem nog contact met je op. Oh en lieve Imane, zeg niet dat ik je gebeld heb, alsjeblieft, thallah lieve meid" zei Hayat en verbrak direct de verbinding. Ze kon ook verder niets zeggen want ze wist zelf niet eens waar ze naar toe moest. Naar het station. De trein. Amsterdam! schoot het door haar hoofd. Daar had ze geen familie en vandaar uit zou ze misschien wel iets kunnen vinden, een flatje of een kamer ofzo. 9 euro 90 alsjeblieft, zei de vrouw achter het loket. De vrouw bekeek Hayat goed. "Kind, gaat het wel?" vroeg de vrouw geintresseerd. "Hayat keek de vrouw aan en zei "dit heeft de man gedaan die mij op deze wereld heeft gezet." en ze liep weg.