Love after abuse || Dutch || ❌

" waar ben je Marouan?!"

De volgende ochtend werd ze al vroeg wakker. Marouan was er nog steeds niet. Waar was hij toch? Hayat begon zich zorgen te maken. Ze deed de tv aan. Het was half zes in de ochtend. Marouan was nu dus al ruim vier uurtjes weg. En hij zou binnen een uur terug zijn. Wat is er toch aan de hand. Had hij haar ook verlaten? Vond hij haar toch vies, omdat haar lichaam nu een afvaldoek was? ging het door Hayat heen. Ze ging op bed liggen en de tranen stroomde over haar wangen. "Marouan, waar ben je, kom alsjeblieft terug" zei ze huilend. Ze stond op en kleedde zich aan. Op de grond lag zijn tas. In de tas zat nog een klein cadeautje verpakt met "Hayat" op de voorkant geschreven. En ook een roosje. Hayat haalde diep adem. “Marouan, je houd nog steeds van me schatje, ik wacht op je" zei ze zachtjes in zichzelf en ging weer op bed liggen. Hij zou zo wel komen. Ze viel in slaap.

Rond twaalf uur werd ze weer wakker. Nog steeds geen Marouan. Wat is er toch aan de hand? Hayat raakte nu echt in paniek. Huilend begon ze te schreeuwen. Waar was de enige persoon op deze hele teringwereld die om me gaf? De enige die me respecteerde en accepteerde hoe ik was? ging het door haar heen. Ze wilde naar buiten, om hem te zoeken, maar stel je voor dat hij dan naar de hotelkamer terug zou keren? Dan zou hij haar niet vinden. Dus bleef ze de dag binnen. Misschien was hij thuis, en had hij op zijn kop van zijn vader gekregen. Met die gedachten probeerde ze zichzelf gerust te stellen. Maar ze wist wel beter. Die nacht toen hij wegging had ze al een voorgevoel. Maar Marouan wilde het niet geloven, hij zou binnen een uur terug zijn zei hij. Hayat werd langzaam steeds paniekeriger. Ze besloot naar beneden naar de receptie te gaan, of hun iets wisten. Nee. Ze hadden hem 's nachts weg zien gaan maar verder niets gehoord. Hayat ging weer naar haar hotelkamer. Ze ging op het bed liggen en deed de tv aan. Niets op tv. Ze werd misselijk. "Waar ben je!!" schreeuwde ze ineens keihard huilend en ging op de grond liggen. "Er is iets Marouan, er is iets, waar ben je, mijn engel, waar ben je, kom terug, alsjeblieft..." schreeuwde ze.

stond op en al huilend deed ze haar jas aan. Ze moest en zou hem gaan zoeken. Bij de receptie vroeg ze zodra ze hem gezien hadden hem konden waarschuwen dat Hayat naar hem opzoek was, en dat hij in de hotelkamer moest blijven. Waar zou ze beginnen? De zoektocht zou al snel eindigen. Ze zou haar Marouan snel vinden. Met dikke rode ogen liep Hayat langs straten. Ze wist niet hoe ze moest lopen. Maar het maakte haar niet uit. Zolang ze Marouan maar zou vinden. Maar hoe? Ze kon hier verder niemand, hoe zou ze hem kunnen vinden. Ze liep en liep en liep. Langs alle pleinen, grachten, straatjes die er ze maar kon vinden. Net zolang totdat haar voeten haar haast niet meer konden dragen. Huilend en teleurgesteld ging ze op een muurtje zitten. Hoe zou ze hem moeten vinden? Het begon al te schemeren. Ze had nog niets gegeten. Niets kon haar maag nu vullen. Hij was al gevuld, maar dan met angst. Angst die ze nog nooit gevoeld had. Ze besloot weer terug naar het hotel te gaan. Het idee dat hij daar misschien nu zou zijn, motiveerde haar om te rennen. En dat deed ze, ook al wist ze niet waar ze zijn moest.