Love after abuse || Dutch || ❌

"Said, ik mis je..."

Het duurde maar even, maar er ging iets door hun beide heen. Een gevoel van veiligheid, geborgenheid. Marouan streek met zijn hand door haar haar. Hij gaf haar een kus op haar hoofd. "Zolang ik hier ben hoef je je geen zorgen te maken Hayat, ik ben er voor je." Hayat sloeg haar armen nu ook om Marouan heen. Zo zaten ze een paar minuten. Totdat Marouan’s telefoon ging. "Ja" zei Marouan ligt geïrriteerd. Hayat hoorde een mannenstem op de achtergrond. Na een kort gesprekje hing hij op. "Dat was mijn broer". "Marouan, ik ga zo naar buiten ik moet werk hebben." zei Hayat. "Denk je dat je zo een goede indruk maakt lieverd?" zei Marouan rustig. "O ja, die plekken, ik ben er zo aan gewend dat ik ze vergeet, maar ik heb toch geld nodig Marouan" zei Hayat. Marouan legde zijn hand op de hare. Hayat voelde haar buik kriebelen. Zijn aanraking, ook al duurde het maar kort, deed haar trillen. "Maak je daarover maar geen zorgen." Die dag bleef Hayat gewoon in het hotelkamer. Marouan had via het hotel een tv voor haar gehuurd, zodat ze zich niet hoefde te vervelen. Hij was even weggegaan. Een uur of twee later kwam hij terug, met alweer het middageten. Marouan wist een ding zeker. Hij hield echt van Hayat en hij wilde hij nooit meer kwijt. Hayat voelde zich een stuk beter. Iemand die voor haar zorgde zonder enige tegen voorwaarden. "Hayat" begon Marouan. "Hoe gaat het met je? Ik bedoel hoe voel je je?" vroeg hij. Hayat haalde een diepe zucht en voor dat ze er erge in had zei ze "goed, omdat jij bij me bent." Ze begon gelijk te blozen, maar zei wel in een keer de waarheid. Ze voelde zich goed omdat de man waar ze in een klap verliefd op werd bij haar was. Marouan voelde precies hetzelfde maar liet er niets van merken. Ze keken elkaar even aan en er heerste een spanning die ze beiden voelden. De avond brak aan. Marouan vroeg of Hayat iets wilde gaan doen, naar de film ofzo. "Nee, ik heb niet echt zin om naar buiten te gaan, ik heb toch geen leuke kleren ofzo, daarom moet ik echt werken Marouan. "Nee lieverd, jij hoeft niet te werken ik zorg voorlopig wel dat alles goed komt. Maak je geen zorgen." zei hij zachtjes. Hayat keek hem aan. "Waarom doe jij dit Marouan, waarom doe je dit voor me?" Marouan keek de andere kant op. Hij wilde het zo graag zeggen maar hij durfde het niet. "Gewoon, omdat ik een goed plaatsje in de hemel wil" zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hayat lachte. Voor even was ze haar ellende vergeten, en dat kon alleen Marouan haar laten doen. Hayat maakte zich ernstige zorgen om Said, hoe zou het met hem zijn? ging er door haar heen.

"Lieve Marouan, zou je nog iets voor me kunnen doen? Zou je alsjeblieft naar mijn huis kunnen bellen en zeggen dat je voor Said belt, mijn broertje?" vroeg Hayat. Marouan knikte direct. Ze drukte het nummer in. Haar handen trilden. Hij ging over. Ze gaf hem direct aan Marouan. "Hallo?" hoorde ze van de andere kant van de lijn. Het was Said! Dat wist Hayat gelijk. Ze tikte Marouan aan en fluisterde zachtjes dat het Said was. "Marouan gaf gelijk de hoorn aan Hayat,"praat maar met hem." zei Marouan rustig. "Said, met Hayat, doe maar net alsof ik een vriendje van je school ben oke." zei Hayat. "Ja, voor school, een werkstuk, dat moet bij meneer Vonk" begon Said mee te liegen. "Said, ik mis je, en ik hou van je, gaat alles goed met je?" vroeg Hayat. "Eh, ja hoor, ik wil" en toen was het even stil. "oke, mama is de kamer uit, alles is goed met mij, mama en papa zijn woest, maar ik mis jou ook Hayat" zei Said. "Ze komt weer, bel me vaker alsjeblieft, ik mis je zo Hayat." zei Said met een verontrustte stem. "Ik hou van je Said, en ik beloof je vaker te bellen." zei ze. "Goed dan stuur ik hem morgen wel naar de leraar" begon Said weer te liegen. "Beslemma broertje" zei Hayat en drukte de telefoon uit. Ze legde hem op het tafeltje.

Ze plofde neer met haar hoofd op het kussen. Ineens begon ze te huilen. Was dit haar leven? Haar ouders die woest op haar zijn omdat ze niet de perfecte dochter meer is? Marouan kwam naast haar liggen en legde zijn arm om haar middel. Hij drukte haar tegen zich aan. Hij huilde met haar mee. Hayat zag het en ze zoende hem. Ze liet alles gaan. Ze drukte haar lippen op de zijne. Ze sloeg haar arm om zijn schouder. Geen woorden. Ze hielden elkaar stevig vast. Toen ging ze met zijn hoofd tegen zijn borst liggen. Ze sloot haar ogen. "Hayat" begon Marouan. "Ik hou van je" zei hij. Hayat opende direct haar ogen. "Hoe kan je nou van mij houden, van zo iemand als mij?" begon Hayat weer direct te huilen. "Leg me dat eens uit hoe kan dat?" Marouan ging naast haar zitten en hield haar vast. "Omdat je een heel mooi meisje bent, van binnen en van buiten. Wat ze met jou hebben gedaan heeft geen effect op jou ziel gehad. Daarom hou ik van je" zei hij rustig. Hayat wist niet wat ze hoorde, en huilde maar door. Ze draaide haar gezicht naar Marouan toe. "Ik hou ook van jou Marouan, hoewel ik niet meer van mezelf hou". Samen gingen ze weer liggen in elkaars armen en vielen beiden zo in slaap.