Love after abuse || Dutch || ❌

dik en blauw

Marouan klopte op de deur. "Hayat, ik heb hier iets voor je, kan je de deur een klein beetje open doen?" vroeg hij. Hayat antwoordde ”ja, momentje alsjeblieft." Ze deed de douche uit en de wikkelde zich in een handdoek. Haar schouders waren beide bont en blauw, en haar borsten ook. Ze deed de deur op een kier en riep Marouan. Ineens zag ze een hand tussen de deur komen met daarin een paar maandverbandjes. Marouan was maandverband voor haar wezen halen. Hayat schaamde zich nog erger. Hij dacht dus dat ze ongesteld was. Ze pakte haar tas naast de badkamer en zocht naar haar ondergoed. Ze deed haar onderbroek aan en voor de zekerheid deed ze er ook een maandverbandje in. Ze had geen pyama bij zich, wat moest ze dan aan. Waarom dacht ze daar thuis niet over na. Ze besloot haar trui, die ze diezelfde dag aanhad, aan te houden. Maar nu nog een broek. Dan maar de broek die ze morgen aan zou doen. Ze keek in de spiegel. Nu pas kon ze goed zien wat er met haar gezicht gebeurd was. Gelukkig waren het plekken die wel zouden helen, maar op het moment zelf schrok Hayat. Haar wangen waren beiden dik en blauw, en ook haar oog. Boven haar wenkbrauw had ze een helend wondje zitten en haar lip was ook dik. Ze was bijna niet te herkennen, het enige wat nog echt van haar was waren haar ogen. Haar mooie lichtbruine ogen, die een verhaal vertelde. Er stond angst in getekend. Ogen liegen niet zeggen ze, en dat was bij Hayat zeker het geval. Ze was doodsbang, doodsbang voor wat de toekomst haar brengen zou. Ze voelde nog steeds de penissen in haar vagina zitten. Ze voelde zich smerig. Ze kon niet meer naar zichzelf in de spiegel kijken. Haar rug deed pijn, alles deed pijn, maar niets kon ze vergelijken met de pijn die ze in haar hart voelde. Ze wilde niet meer, ze kon niet meer. Ze huilde, huilde verschrikkelijk. Ze was alleen, alleen in zichzelf, ze was weggegaan en kon nooit meer terug. Ze moest nood gedwongen opnieuw beginnen. Hayat kon dat niet. Niet alleen. Maar voor nu was Marouan bij haar. Al was het maar een nacht. Hayat waste haar gezicht nogmaals met wat water. Ze droogde haar gezicht met een handdoek af. Pijn. Ze drukte. Nog meer pijn. Laat het dan maar nat zijn, dacht ze. Ze deed de deur open. Marouan had zijn schoenen uitgedaan en had voor zichzelf op de grond een slaapplaats gemaakt met behulp van zijn jas en een extra kussen die onder het bed lag. Hij zat daar. Hayat liep naar het bed en ging op het bed zitten. Marouan ging liggen. Hij legde zijn hand onder zijn hoofd. Hayat kon het niet helpen, maar ze bleef op hem letten. Angst. Ze voelde een angstaanval opkomen. Ze huilde. Dit kon niet. Ze draaide zich snel om. Marouan had niets in de gaten. "Hayat"zei hij ineens rustig. "Ben je nog wakker?" vroeg hij. Hayat droogde snel haar tranen en draaide zich om. Marouan zag haar ogen. Hij zag dat ze verdriet had. Hij kon het niet plaatsten. Hayat zag er slecht uit, maar Marouan hield al van haar. Op vele fronten. Hij voelde dat maar durfde niets aan haar te laten zien. Zijn gevoel was oprecht. "Ja" antwoordde Hayat. "lieverd, hoe oud ben je?" zei Marouan. "Ik ben net 18 geworden". antwoordde Hayat. Marouan zweeg. "Hayat, Wat is er allemaal gebeurd, of wil je er niet over praten? Dan hou ik mijn mond." zei Marouan. "Ik kan er niet over praten Marouan. Maar hoe oud ben jij eigenlijk en vertel iets over jezelf." zei Hayat. “Oke, eh, ik word 21, ik zit op kickboxen, voetbal en fitness, ik ben van school af, geen zin.." zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Ik woon nog thuis." eindigde hij. "ja ik niet meer, en ik weet niet meer waar ik naar toe moet ook hierna." zei Hayat. Weer voelde ze die tranen branden. "Ik weet helemaal niets meer Marouan, ik voel me zo vernederd zo kapot, wat ze met me hebben gedaan, het is allemaal mijn schuld Marouan." zei Hayat inmiddels echt huilend. "Nee het is nooit jou schuld, kijk wat ze hebben gedaan, je vader heeft je helemaal verrot geslagen a lieverd, dat is toch niet jou schuld? wat je ook gedaan heb." zei Marouan en hij leunde naar Hayat toe.Hij aaide haar met zijn hand over haar wang. "Marouan. Ze hebben me verkracht." zei Hayat zachtjes. Marouan schrok. "Wie, lieverd, wie" zei hij rustig. Hayat haalde diep adem en vertelde hem het verhaal. Ze legde uit hoe pijnlijk het was, hoe vernederend, hoe erg ze haar ermee kapot hebben gemaakt. Ze was in tien minuten tijd haar onschuld verloren, ze was geen meisje meer maar een verpeste vrouw. Marouan ging naast Hayat op bed zitten. Hij fluisterde dat ze nog steeds een ontzettend mooie lieve meid was. Hij ging met zijn hand door haar haar. Net zolang tot hij niets meer hoorde. Net zolang tot ze in slaap viel. Hayat viel in slaap.

Marouan bekeek haar. Hij haalde diep adem. Wat heeft dit arme meisje meegemaakt. Hoe hebben ze haar dit aan kunnen doen, je'l mgarba dacht hij. Hij had dit nog nooit meegemaakt, nog nooit had hij zo snel en zoveel om een meisje gegeven. Hij zag haar die avond uit de tram stappen. Haar uitstraling, zo mooi hij kon het niet beschrijven kon hij niet zomaar laten gaan. Hij besloot toen om ook uit de tram te stappen. Hij bekeek haar en schaamde zich om direct op haar af te stappen. Hij zag haar rond kijken. Aan de manier waarop ze dat deed concludeerde hij dat ze niet uit Amsterdam kwam. Hij besloot toen om naar haar toe te gaan, voordat het te laat was, voordat ze weg zou gaan, weg zou gaan uit zijn blik. Hij hield van haar. Hij gaf haar zachtjes een kus op haar voorhoofd en ging op de grond liggen. Hij viel in slaap.

Hayat voelde zijn kus. Ze deed net alsof ze sliep. Ze voelde zijn zachte lippen tegen haar hoofd gedrukt. Ze opende gelijk haar ogen. Marouan zag het niet en ging dus gelijk slapen. Ze keek naar hem hoe hij lag. Zijn lichaam in de loophouding. Hij was echt heel mooi, stevig gespierd gebouwd. Zijn ademhaling klonk als een mooi lied in Hayat’s oren. Ze viel snel daarna in slaap, op het ritme van zijn ademhaling. De volgende ochtend werd Hayat als eerste wakker. Ze keek op haar Marouan’s telefoon. Half zeven. Ze stond op en ging douchen. Haar lichaam was nu minder gezwollen dan die dag ervoor, maar de pijn was hetzelfde. Ze had die nacht ook niet meer gebloed. Opgelucht deed ze de douche aan en stapte eronder. Weer voelde ze van binnen die pijn, die pijn die ze kreeg omdat ze weer helemaal terug in de realiteit was. Haar lichaam voelde moe aan. Dat was ze ook. Ze zeepte zichzelf zachtjes in. Haar vagina voelde nog wel gevoelig aan. Ook had ze nog moeite om haar benen stevig dicht naast elkaar te laten staan. Ze miste Said.

Een half uurtje later droogde ze zichzelf af en kleedde ze zich aan. Vandaag zou ze echt opzoek naar werk moeten. Voorzichtig deed ze de deur open. Marouan lag er niet meer. Hayat raakte licht in paniek totdat ze een briefje vond. "Ik ben zo terug Hayat" stond er. Ze maakte het bed op en ging er op liggen. Ze sloot haar ogen en vijf minuten later viel ze als een blok in slaap. Na ongeveer een kwartier ging de deur open. Hayat schrok wakkeren draaide zich om. Het was Marouan. Hij had een tas bij zich. "Goeiemorgen lieverd" zei hij. "Goedemorgen" zei Hayat glimlachend terug. "Ik heb even ontbijt gehaald." zei hij. Hij opende zijn tas en haalde daaruit een zak croissantjes, een pak met plakjes kaas, een pak melk, hagelslag en boter uit. Van het tafeltje maakte hij een ontbijtbankje. Hayat keek toe en kon zich niet goed voorstellen waarom iemand zoiets voor haar zou doen. Diep van binnen voelde ze iets, ze wilde bij Marouan zijn, alsof ze hem al jaren kon. Samen aten ze gierig het ontbijt op. "Hoe moest ze Marouan ooit bedanken." dacht Hayat. "Marouan, ik wil je echt bedanken, ik weet niet hoe, maar ik wil je echt bedanken. Waarom doe je dit voor me Marouan, waar heb ik zo iemand als jou aan verdient, je geeft me een slaapplaats, je geeft me eten" Hayat was even stil, Marouan keek haar aan. "en je geeft me liefde..." zei ze er achterna met tranen in haar ogen. Marouan kwam naast haar op bed zitten. Voorzichtig nam hij haar in zijn armen. Beide sloten ze hun ogen.