Raak me als je kunt

Carlos

"Eindelijk, we moeten snel zijn, kom mee", zei Carlos toen hij me zag. "Dat is goed, maar ik heb eerst iets nodig om wakker te worden", zei ik hem. "Flikker op" was het antwoord, maar ik wist dat hij niet zonder me kon op dit moment. Weinig mensen durfden mee naar het diepste punt van de stad, er waren verslaafden, verkrachters en overvallers. Kortom je ging er niet zonder goede reden naartoe. Carlos verkocht narcotica die hij in de haven "vond" of kocht, het was meestal een mysterie hoe hij eraan geraakte, hij was maar in zijn eentje en niemand vertrouwde hem genoeg om hem als reguliere dealer in te zetten. Maar hij had altijd drugs bij zich, en die verkocht hij zo snel mogelijk in de sloppenwijken. "Geef me nu maar wat spul en dan kunnen we snel vertrekken", zei ik hem. Hij zuchtte diep en rolde met zijn ogen."Hijo de puta", mompelde hij in zichzelf terwijl hij een mes uit zijn jaszak nam en daar een streepje wit poeder oplegde uit een klein plastic zakje. "Wat is het?", vroeg ik hem. "Geen idee, een of andere goedkope vervanger van coke uit Amerika." zei Carlos terwijl hij het mes onder mijn neus stak. Natuurlijk was dit geen echte coke, ik had het wel verwacht, dat zou veel te duur zijn om zomaar gratis aan mij te geven. Ik snoof en voelde het poeder prikken in mijn neus, nu nog wachten en kijken of het wat doet. "Kom mee" zei Carlos terwijl hij hetzelfde gebaarde. We liepen naar een taxi en Carlos gaf de chauffeur 200 Venezolaanse Bolivar. Dat was veel voor z'on kleine rit, maar het was door het gevaar dat er zo veel geld aan te pas kwam. We stapten in, elk aan een raam. "Carlos?", vroeg ik. Hij keek me aan met vragende blik, ik maakte van mijn hand een pistool en zwaaide ermee. "Ah ja natuurlijk!" zei hij net iets te luid. De taxi chauffeur keek al argwanend in zijn spiegeltje. Taxi's werden geregeld overvallen en deze man had sowieso een wapen binnen handbereik liggen. Carlos zag dit en probeerde de bestuurder gerust te stellen "Gewoon enkele voorzorgsmaatregelen, we proberen niks" probeerde hij zo plechtig mogelijk te zeggen. "Als je durft" dreigde de chauffeur. Carlos haalde een klein pistool uit zijn achterzak, een Sig 9mm zo te zien. Hij overhandigde mij het wapen het aan het gewicht te voelen was het geladen, ik stopte het in mijn broek en liet mijn lege handen zien aan de chauffeur zien. De rust keerde weer een beetje terug in de oude Ford Taxi, maar niet in mijn hoofd. Ik begon het te voelen, mijn lichaam begon te tintelen en toen ik uit het raam keek naar de lange rijen golfplaten daken kreeg ik een soort van kick. Ik wilde actie zien! Wat ik niet wist was dat ik dat binnenkort zeker ging zien. Mijn hoofd werkte op volle toeren, er schoten allerlei gedachten door mijn hoofd en ik begon te denken aan wat er allemaal kon gaan gebeuren. Zou ik veel geld krijgen? Zou het uitlopen op een schietpartij? Zou ik sterven? Of gewond raken en Carlos in de steek laten? Carlos was ook gewapend en hoewel we elkaar niet voor de volle honderd percent vertrouwden zouden we elkaar niet snel in de steek laten, we hadden al zoveel meegemaakt samen. Gewaagde deals en zeer spannende ontmoetingen met gevaarlijke figuren, zelfs moesten we ons is een keer verschuilen voor politie. Politie kwam hier weinig voor en was toch meestal corrupt maar als ze je echt te pakken kregen was je er geweest, meestal letterlijk. De doodstraf was al heel lang niet meer in gebruik maar op straat kon je nog wel doodgeschoten worden natuurlijk, omdat je gewapend was of dergelijke. Zou ik Carlos ooit kunnen verraden? Goeie vraag dacht ik bij mezelf, ik zou het in overweging nemen. Ik zag een oud magazijn waar mannen buiten stonden die duidelijk gewapend waren. Mijn instinct en Carlos zijn bevestigende blik zeiden dat het hier was, ik kreeg weer die kick en ik had het gevoel dat ik nog nooit van mijn leven zo wakker was geweest. Hier zou het verdomme gebeuren.