Raak me als je kunt

Deal?

Hoe stap je zo normaal mogelijk een auto uit met een pistool in je short? Wel, het is een kunst; Je zwaait de deur open stapt in een vloeiende beweging uit, geeft je "gastheer" een knikje en klikt de deur voorzichtig dicht. Voorzichtig, zodat niemand iets zou aanhoren voor schot of dergelijke. Ik had al vaak schoten  gehoord, ze zijn verdomd luid, veel luider dan in de films. Het is ook veel moeilijker om iets raak te schieten dan het lijkt in talloze Hollywood plaatjes. Goed, daar stonden we dan; twee personen waaronder één in hun ogen een kind en een paffige dertiger die zichzelf een dealer noemt. Carlos nam het woord: "Hola hombres, ik zal jullie even op de hoogte brengen van mijn escorte; Sathya, voor de rest gaat alles zoals afgesproken." De mannen met hun automatische geweren over hun schouder  en grote messen aan hun riem grinnikten even bij het zien van deze "escorte", mager, jong en onervaren. Er was er eentje bij met een grote revolver in zijn zak, hij had een zwart hoedje en een goedkope zonnebril op. Aan zijn positie te zien in het midden van het groepje mannen leek hij het leidend figuur.  Hij keek ons beide indringend aan vanachter zijn zonnebril en stapte naar voren; "Geef", was het enige wat hij zei. "Natuurlijk!", zei Carlos terwijl hij uit zijn rugzak (die hij altijd bij  zich had voor "zaken") twee zakken coke haalde die hij met een nederig gebaar overhandigde. Hij leek redelijk zenuwachtig, maar dat was hij van nature wel, ik was eerder het rustige type. De man met de hoed woog de zakken in zijn hand en gaf ze aan een lijfwacht van hem. Deze sneed in de zak zodat er een beetje poeder op zijn mes zat, dit snoof hij op en je zag dat hij erover nadacht wat het met hem deed. Ik voelde me trouwens nog steeds high van mijn drug, het maakte me redelijk zelfzeker wat in deze situatie wel van pas kwam. Ik dacht aan elk mogelijk scenario; vuurgevecht, ontvoering en verwonding... De lijfwacht die het testte schudde goedkeurend zijn hoofd naar zijn overste, ik vroeg me af of we ons geld nu kregen. "Hoeveel?", werd er gevraagd. "Vijfduize-", Carlos werd al meteen onderbroken; "Vier" zei de leider met een commanderende toon. "Euh ja vierduizend, is goed", gaf Carlos toe met een blik van onderdanigheid in zijn ogen. Vierduizend, dat was dus tweeduizend per kilo, hij had meer kunnen vragen maar die dikzak had z'on slap karakter! Ik vervloekte hem in mijn gedachten. Er werd geld overhandigt en zenuwachtig nageteld. Carlos wilde zo snel mogelijk weg en maakte enkele zenuwachtige handgebaren terwijl hij zijn broek optrok en zei: "Euh dankjewel voor de vlotte onderhandeling!" Hij draaide zich nog maar net om en werd al teruggeroepen; "Hey amigo!" "Shit!", dacht ik, hij heeft een veel te zenuwachtige indruk gegeven! De leider zette zijn zonnebril af, stak hem in zijn borstzak en schudde Carlos de hand; "Prettig zaken te doen." 

Toen we eenmaal terug in de Taxi zaten (Carlos had hem extra betaald om te blijven staan) begon bijna te lachen van opluchting. Z'on gemakkelijke deals waren zeldzaam! Carlos gaf de chauffeur vijfhonderd en mij ook. "Als ik zelf een beetje een stevige geldbasis heb opgebouwd krijg je meer." Ik vroeg of ik het pistool wel mocht houden deze keer, "Geen denken aan!", was het antwoord. "Ik slaap op een veel gevaarlijkere plaats dan jij, ik geef het wel is terug dat weet je, gun het me alsjeblieft!" Hij zuchtte diep in zichzelf en ik wist dat ik gewonnen had, Carlos was makkelijk te overhalen. Ik kende hem tenslotte al jaren, hij gaf niet echt om me maar hij kon me vertrouwen en dat is zeldzaam hier,  plus ik kon evengoed een ander werkje zoeken. Ik zei hem gedag en vroeg wanneer hij nog zoiets ging doen; "Dat zul je wel horen", was het antwoord. Ik stapte uit de Taxi en stapte over straat met een geweldig gevoel, ik was nog lichtjes high en had geld om nog wat wiet te kopen en iets om te eten 's avonds! Wat wilt een mens nog meer?  Ik had ook nog is een geladen pistool bij me dat mijn zelfvertrouwen een serieuze boost gaf. 

Toen ik aankwam in in mijn verblijfplaats lag er al iemand op mijn matras zijn roes uit te slapen, ik begroette kennissen terwijl ik 20 Bolivar bovenhaalde om een jointje te kopen. Dit rookte ik op terwijl ik van iemand op de hoek een stuk kip kocht, 's avonds was er meestal wel genoeg eten ingezameld om te delen maar dat was altijd een heel geruzie. Ik ging zitten en begon te dagdromen over meisjes die ik had gezien op een poster die aan de muur hing in de straat. Ik voelde me helemaal relaxt en voldaan, alhoewel ik wel wat zou kunnen drinken en wat meer eten. Meer dan af en toe een slokje vuil water kon hij niet bemachtigen, water was verdomd schaars. In de avond at ik brood met een halve vis die vol met graten zat, door iemand van ons groepje gevangen blijkbaar. Daarna ging er een zakdoek met ontsmettingsalcohol rond, ik kon dit beter gebruiken om de nog steeds pijnlijke wond aan mijn voet te ontsmetten maar de drang was te groot en ik ademde diep in met de zakdoek tegen mijn gezicht, zoals iedereen. Je kan er namelijk goed van slapen, je voelt je wel een beetje duizelig. Ik duwde de stinkende luilak die op mijn matras lag een beetje opzij en begon te staren naar het donkere plafond tot ik in slaap viel.