Agent Series 1: Remember Me

Chapter 3: If only.......

Felicity P.O.V

"I'm Bryan Troy Romero, i will be your bodyguard while staying here," pagpapakilala sa akin ng lalaking sumundo sa akin sa airport. Inabot nya ang kamay ko upang makipagkamay.

Bigla ako nakaramdam ng kung anong kasiyahan ng mahawakan nya ang kamay ko. Ano ito? tanong ko sa sarili. Di ko na maintindihan nangyayari sa akin o kung ano ang napansin ko kanina habang palapit kay Bryan.

I saw pain and longing in his eyes, but for what? kilala ba ako nito?

Ngumiti ako sa kanya upang itago ang nararamdaman kong pagkalito. "Shall we? medyo may jetlag ata ako. I want some rest." aya ko ng maalala ko na baka di pa pala kumain ang sumundo sa akin at baka nagugutom na. "Kain pa pala tayo before we go home, pwede? baka kasi di ka pa nakain." Tingin ako sa relo ko. "its 12:30 na pala." Tingin ako kay Bryan uli, "Ano? kumain ka na? Daan tayo sa isang fastfood? ayos lang ba? o kumain ka na? o kung gusto mo deretso tayo ng apartment ko then i cook something for you, kelangan pa pala na natin pumunta ng grocery kasi...." i am blubbering i know, pero wala ako magawa, i think habit ko na ito.

Narinig ko syang tumawa kaya napatigil ako sa pagsasalita, biglang pumitlag ang aking puso. Parang familiar sa akin pero saan ko narinig? Abala ako sa pag-iisip san ko narinig ang tawa nito kaya di ko narinig kung ano man ang binulong nya.

"May sinasabi ka Bryan?" Tanong ko binawi ko na ang kamay ko, di pa pala nya binitawan ng makipagkamay kanina. Pero bakit parang nalungkot ako.

"Wala Ms. Montenegro, imagination nyo lang yun. Lets go," Kinuha nya ang maleta ko at tinalikuran. Nang makalabas kami ng Airport nagsalita sya, "hintayin mo nalang ako Ms. Montenegro kunin ko lang ang kotse."

Sinundan ko ng tingin ang paalis na pigura ni Bryan. Naiinis ako, kasi bigla di na lang nya ako kinakausap. Naiinis ako kasi di nya ako tinitignan. Ano ba problema nun.

Mga ilang sandali pa ay pumarada na sa harap ko ang kotse, lumabas si Bryan mula sa driver seat at pinagbuksan ako.

I enter the car.

Wala kami imikan, di ko alam kung sa fastfood kami pupunta o deretso na sa apartment ko. Tumigil ang sasakyan.

"Kelangan natin ng kakailanganin sa pagluto tama?" basag ni Bryan sa katahimikan.

Tumango na lang ako. Naiinis pa rin ako, kasi parang may iba kay Bryan. Lumabas sya ng sasakyan at walang imik na pinagbuksan ako. Hindi na nya ako hinintay at pumasok na sya sa grocery.

Matapos kami nakapamili ay pabyahe na kami papunta sa apartment ko.

"Tell me where is your apartment, Chief Romanov didn't tell me about it. Yung pangalan mo lang."

"Sa greenbelt makati," sabi ko at tinuro ko ang dereksyon pano papunta dun.

Narating namin ang apartment ko ng di masyado nagkikibuan maliban sa paminsan-minsan na pagsabi ko ng dereksyon.

"Pasok sa loob," kaku kay Bryan. Kinuha nya ang mga pinamili. Pakiramdam ko parang matagal na namin ito ginagawa. "Hintayin mo na lang ako sa sala, magluluto lang ako makakain, manood ka ng movie if you want." sabi ko kay Bryan bago ko inayos mga gagamitin ko sa pagluto.

Abala ako sa kung ano ang lulutuin at di ko napansin ang tingin sa akin ni Bryan bago umalis ng kusina at pumunta sa sala ng walang imik.

Bryan P.O.V

Habang ako ay nasa sala, napapa-isip ako kung ano nangyari kay Angeline mula ng maghiwalay kami. Napatingin ako sa kusina kung nasaan sya naghahanda ng lunch namin. I chuckle. Di pa sya nagbabago, she still likes blubbering, and i want to kiss her badly whenever she's doing it kung hindi lang nya binawi ang kamay nya na hawak ko pa baka hinalikan ko na sya sa airport kanina.

Shit!  i cursed myself. Bakit pa kasi nangyari yun. Hindi ko kakayanin na napakalapit nya sa akin pero hindi ko mahawakan. Ayaw ko naman i-asa sa iba ang kaligtasan nya kung sakaling malagay sa panganib ang buhay nya dahil sa pagiging montenegro, pero pano sya naging montenegro? Nagtaka ako.

"Ahhhhh!!!"

Kinabahan ako sa sigaw na narinig ko at sumunod at mga kumalabog na mga bagay.

Shit! Shit! Shit!  Baka ano na nangyari sa kanya, dapat hindi ko sya iniwan. Nakita ko sya nakaupo sa semento, hawak ang balakang nya.

"Aw... sakit" dinig ko sabi nya at umiiyak sya.

"Angeline!! What happen," tanong ko ng lumapit ako.

"Aabutin ko sana yung kaserola kasu nagmali ako ng patung sa upuan kaya ito natumba at naibagsak." lukot ang mukha nito at puno sakit, sumisinghot pa ito dahil sa pag-iyak. "You call me Angeline. Who is she by the way?"

"It's you. You are Angeline."

May tanong sa mga mugto nyang mata nya pero bakit?

Pinagko ko sya, "Tell me where is your room."

"Pagkalabas mo dito sa kusina, turn left deretso lang nun, then yun na kwarto ko."

Binuhat ko sya papunta sa silid nya. Pagkapasok ko sa kwarto nya inilagay ko sya sa kama nya.

"Wait for me here, kukunin ko lang ako ng first aid kit," akmang aalis na ako ng hinakan nya kamay ko. Tinignan ko sya. Kagat nya labi nya.

"Ki---Kilala mo ako?" she ask me while she still enduring the pain in her back at butt. Sasagot sana ako ng magsalita sya uli, "I don't know whether I am that Angeline you were talking to. Sa totoo lang and to be honest i don't have any memories on my past. May nangyari nun. Can you tell me about this woman named Angeline? And pano mo nasisigurado na ako sya? Pwede ba?" Pakiusap nya sa akin.

Napatulala ako sa sinabi nya. Nawalan sya ng alaala? kaya ba parang estranghero ang tingin nya sa akin.

I want to hug her, to tell her. Pero gaya ng sabi nya, sigurado ba ako na sya nga ba si Angeline ko? if she is my 'mo chroi'? baka naman kaya kamukha nya lang, o malapit na kamag-anak.  Na kaya iniisip ko na sya si Angeline ko kasi miss ko na ang mahal ko.

If only i didn't hurt her, if only things back then didn't happen, if only.....

Pero wala na ako magagawa. Nangyari na kung ano nangyari.

_________________________________________________________________________________________________________________

Authors Note:

Pm lang po ako sa gusto magpadedicate. Ang pacomment na rin po at pavote please.....

Salamat