Agent Series 1: Remember Me

Chapter 5

Felicity P.O.V

I heard someone is singing. Ang ganda ng boses.

Ordinary no, really don't think so
Not a love this true
Common destiny
We were meant to be
Me and you

Lumapit ako sa isang silid na pinanggagalingan ng tinig. Pagbukas ko ng pinto ay nakita ko ang isang lalake na nakaupo sa bintana. Nag gigitara ito at kumakanta.

Every day, I need you even more
At the nighttime too
There's no way
I could ever let you go
Even if I wanted to

Every day I live
I try my best to give
All I have to you
I thank the stars above
That we share this love Me and you

Nakita kong tumingin sa akin ang lalaki habang kumakanta, naramdaman nya ata presensya ko. Di ko maaninag masyado ang mukha nito. Patuloy pa rin nag gigitara at kumanta ang lalake sa harap habang nakatitig ito sa akin na parang sa akin nya pinaglalaanan ang kanta.

Every day, I need you even more
At the nighttime too
There's no way
I could ever let you go
Even if I wanted to

Lumapit ako, ramdam ko ang lakas at bilis ng tibok ng puso ko.

Ordinary no, I really don't think so
Just a precious few
Ever make it last
Get as lucky as
Me and you
Me and you

Nakalapit ako at natapos na ang kanyang kanta, itinabi nya ang gitara at saka ako niyakap.

"I love you, mo chroi. I will never leave you. You're very precious to me. Say that you will never leave me coz i can't live without you."

Hindi ako makapagsalita. Parang may bikig sa lalamunan ko. Sino itong lalakeng ito na nagsasabing mahal ako?

Napakagat labi ako at di namalayan ang luhang bumagsak sa aking pisngi....

"Felicity.....wake up... felicity..."

Namulat ako ng mata. Nananaginip na naman pala ako, pero di ito gaya ng dati.

"Okay ka lang?"

Tumingin ako sa may ari ng boses, i saw Bryan with a worried expression. Tumango ako.

"I heard you crying, kaya pumasok ako sa silid mo." sabi nito.

Hinawakan ko pisngi ko may luha, tinuyo ko ito gamit ang kamay ko. Di pa rin ako nagsasalita. Di ko alam pero ang sakit ng nararamdaman ko dahil sa paniginip. Sino kaya ang lalakeng yun? Hinahanap kaya nya ako ng wala ako? ayos lang kaya yun?

Ang sama lang sa pakiramdam na parang may nasaktan akong tao sa pagkawala ko.

"hey, magsalita ka naman."

"Sorry," tanging bulong ko.

Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Bryan. "i will stay here for a night. Balik ka na sa pagtulog. Rest."

"Thanks."

      *************************************************************

Tapos na ako nakapagsaing ng agahan ng pumasok sa loob ng kusina si Bryan. Ang gwapo nitong tignan sa simpleng white shirt ang rip jeans. Di ito mukhang Agent kundi isang modelo.

"Good morning," bati ko.

"Good morning din, ayos na ba pagtulog mo kagabi? hindi ka na ba nanaginip pa?"

"ummm, oo. hindi naman na. salamat pala huh. kain, di ko alam kung anong gusto mong luto ng itlog, i just cook sunny side up, okay lang ba?"

"Di naman ako mapili sa pagkain."

Akmang uupo na sana sya ng tumunog ang doorbell. Pupuntahan sana nya ito ngunit pinigilan ko. "Ako na, upo ka na lang jan at kumain."

"Hindi ako, na. ikaw na muna kumain," tanggi naman nito.

I chuckle, "tayo na lang dalawa nga ang magbukas, kasi sa tingin ko baka magpalitan lang tayong dalawa at magpilit kung sino ang kakain muna una at magbubukas. Baka yung nagdodoorbell sumakit na paa nakatayo maghihintay ng magbukas sa kanya."

Narinig ko na napatawa na lang din ito.

Papunta kami sa pintuan ng nagtanong sya sa akin. "May inaasahan ka ba na bisita ngayon?"

Pinihit ko ang siradura pabukas ng pinto ng sumagot ako, "Wala naman. Bakit? Baka ikaw kung may pupuntahan na kasamahan mo. Kasi wala naman akong maalala na may alam ng pag uwi ko except......"

Di na natuloy pa ang sinabi ko ng may biglang umalingawngaw na putok ng baril. Napasigaw ako. Si Bryan naman ay hinila ako papasok ng bahay at tsaka inilabas ang kanyang baril.

"Stay here where it is safe. Pero punta ka na rin sa room mo i'll check yung nagpaputok ng baril."

Tumango ako tanda ng pag sang-ayon dito. Paalis na sana sya ng biglang sumakit ang ulo ko.

"Argh" hawak ko sa ulo ko.

Iba-ibang imahe ang nakikita ko, may isang babae, nag-eensayo ng self defense sa tingin ko, tapos sumunod ay may hawak ito ng baril. Parang ako ang babae, kasi hawig kami.

"Shit!" i heard Bryan cursed. "di kita maiiwan ng ganyan ang lagay mo."

Pinagko nya ako at dinala sa kama.

Ang sakit ng ulo ko. Parang mabibiyak. Patuloy pa rin ang imahe na nakikita ko. Di ko na nakaya pa ang sakit at biglang dumilim na ang nakita ko.

Bryan P.O.V

Nakatingin ako sa babaeng nakahiga ngayon sa kama at walang malay. Hindi ko maiwan si Felicity upang mag imbistiga sa nagpaputok kanina. Hawak ko ang cellphone ko ngayon at tinatawagan ko si Chief para magrequest ng back up. Mga ilang sandali ay may sumagot.

"Chief, i need you to send someone here. Asap. Magpapunta na din po kayo ng doctor" agad kong sabi. "i can't leave ms. montenegro dahil sumakit ulo nya, may nagpaputok sa amin kanina. "

"Agent Steel will be there shortly, pinasama ko na din si Doctor Bernadette sa kanya."

"Copy chief. over and out."

Napabuga ako ng hangin. Sino kaya yun? Sindikato kaya na gusto dumukot sa anak-anakan ng mag asawang montenegro? pero bakit ito nagpaulan ng bala. Bakit parang gusto nila itong patayin?

Narinig ko na tumunog ang doorbell. Inilabas ko ang baril ko, kung sakali man hindi si Agent steel at Doctor Bernadette ang nasa labas ng bahay.

Binuksan ko ang pinto at nanatili ako sa gilid nito ng pumasok ang taong kumatok ay tinutukan ko ng baril.

"Put down your gun agent phantom, im not an enemy." sabi nito at tinignan ako, "I'm agent steel and this is Doctor Bernadette," pagpapakilala nito sa babaeng nasa labas ng bahay.

Ibinaba ko ang baril ko ng nasigurado ko na totoo ang sinasabi nito. "Nasa loob ng kwarto si Ms. Montenegro," naglakad ako papunta sa silid kung saan naroon si felicity at naramdaman ko naman na sumunod sila. "Iwan na muna namin kayo Doc." sabi ko at bumaling ako kay Agent Steel,"tara, i'll tell you what happened."

_____________________________________________________________________-

itutuloy...