Bullying

Κεφάλαιο 8#

Κοιτάω νευρικά τον τοίχο μεχρι που ακουω την πόρτα να ανοίγει και τρέχω να την ξανά κλείσω πριν ανοίξει εντελώς.

"Φύγε!" φωνάζω θυμωμένα.

"Έτσι καλωσορίζεις τον κολλητό σου?" λέει η φωνή πίσω απο την πόρτα και εγώ γουρλωνω τα μάτια μου.

"Τεο!?" λέω καθώς ανοίγω την πόρτα και τον αγκαλιάζω σφιχτά.

"Ήρθα για επίσκεψη." μου λέει καθώς μου χαϊδεύει το κεφάλι.

"Πως ήρθες?"

"Με λεωφορείο. Μέχρι να φτάσω βέβαια έκανα έξι ώρες αλλά... Δεν ήταν άδικος ο  κόπος μου." μου απαντάει και του χαμογελάω.

"Παρεμπιπτόντως ποιός είναι αυτός εκεί κάτω?" με ρωτάει.

"Τον φιλοξενούμε για το Σαββατοκύριακο. Δεν είναι και ο πιο συμπαθητικός τύπος..." του απαντάω και αμέσως με τραβάει μέσα στο δωμάτιο μου και κλείνει την πόρτα πίσω του.

"Γιατί?"

"Δεν θέλω να σου πω."

"Σου αρέσει μήπως?"

"Εμ...Οχι. Απλά με χτύπησε μια φορά και..."

"Σε χτύπησε!?" λέει θυμωμένα πριν τελειώσω την πρόταση μου.

Δεν του απαντάω και απλά του δείχνω το πλέον μελανιασμένο χέρι μου.

"Θα τον σκίσω τον μαλακά!"

"Δεν πειράζει ρε συ..."

"Πειράζει!Που πήγε η μαιμουδοφατσα μου?Το κορίτσι με το πιο όμορφο χαμόγελο?Με την πιο γλυκιά φωνούλα?"

"Άλλαξα σχολείο...Κανείς δεν νομίζω να νοιάζεται τι ήμουν..."

"Αφού είσαι το πιο όμορφο πλασματακι που έχω δει."

"Που το βλέπεις το όμορφο!? Στα γυαλιά μου!? Στο οτι είμαι κοντή!? Η μάλλον στο οτι είμαι σπασικλας!?" του λέω νευριασμένη.

"Ποιός στα λέει αυτά!? Κατερίνα μου εσυ είσαι μοναδική! Δεν είσαι ψεύτικη. Για αυτό σε συμπάθησα!"

"Σταματά Θοδωρή...Απλά...Τι να σου πω..."

"Μην μου πεις τίποτα άλλο πάμε στο σαλόνι τώρα!"λέει και με πηγαίνει με το ζόρι στο σαλόνι.

Μόλις μπαίνουμε ο Αλέξανδρος κοιτάει τον Θοδωρή αδιάφορα και έπειτα ξανα γυρνάει στην τηλεόραση.

"Αλέξανδρε. Να σου συστήσω τον Θοδωρή. Κολλητός μου." λέω ενώ ξέρω τι έχει να γίνει σε λίγο...

"Δεν με νοιάζει. Δεν κάνω παρεα με φλώρους." λέει και εγω γουρλωνω τα μάτια μου.

"Τι είπες ρε!?" λέει μετά απο λίγο ο Θοδωρής θυμωμένος απο την απάντηση του Αλέξανδρου.