Πωωω μαλακά! Φευγουμε επιτέλους! Δουλεψα ενα μήνα και εγω και τα παιδιά, για να βγάλουμε, όσα περισσότερα λευτα μπορούμε. Γιατι να βγάλουμε λευτα? Γιατί, πολύ απλα οι γονείς μας δεν έχουν, για να μας δώσουν.
Εφτασα στο σπίτι του Νίκου. Μόλις, με είδαν τα καθηστεριμενα, αρχισαν να χοροπηδανε και να τραγουδάνε το "Καλοκαιρινες διακοπές για παντα " .Γιατί οτι τραγουδάνε πρεπει να το μετατρέπουν σε σύνθημα?
"Μαλακές ήρθα! "Είπα και σηκωσα τα χέρια
"Ναι, ωραία μπειτε τώρα στο αμάξι να φύγουμε, αλλιως θα μείνουμε εδώ! "Φώναξε ο Δημήτρης(ο λογικός της παρέας)
Μπήκαμε μέσα και ξεκεινησαμε για το λιμανι.
Μετα απο ωρα φτάσαμε Ιο.
Με το που κατεβηκαμε στο λιμανι, είδαμε εναν κύριο μέσης ηλικιας, να περιμένει με ενα χαρτί με το όνομα των ενοικιαζόμενων δωματίων, που είχαμε κλείσει. Καλό ανθρωπάκι ,φαίνεται! Για εμας θα ψάχνει λογικά, πήραμε με τα ρεμαλια τους σάκους και πήγαμε κοντά του.
"Καλησπέρα"του είπα και χαμογελασα
"Καλησπέρα, αγόρι μου"μου είπε και εκείνος, χαρίζοντας μου ενα χαμόγελο
"Μάλλον, για εμας ψάχνεται. Είμαι ο Γιώργος, που μιλήσαμε στο τηλεφωνο''
"Ωωω!! Καλοσηρθατε παλικάρια μου! "Είπε χαρουμενα
"Εσάς πως σας λενε? "ρώτησε τα παιδια
"Δημήτρης"
"Νίκος "
"Θάνος"
Ειπαν τα παιδιά χαμόγελαστα και δίνοντας τα χέρια τους για χειραψία.
"Εμένα να με λέτε κυρΜανωλη"μας είπε ο χαμογελαστός παππουλης.
"Λοιπον, ακολουθήστε με"είπε και βρεθηκαμε μπροστά απο ενα παλιό μηχανάκι και μια μπλε μεγάλη καρότσα πίσω.
"Βάλτε εδώ, τους σακους σας" είπε και έδειξε την μεγάλη μπλε καρότσα. Και μετά απο εναν μικρο "καυγά",για το ποιος θα κάτσει μπροστά με τον ΚυρΜανωλη. Τελικά, εκατδα εγώ!
Μετα απο μια μικρή βόλτα,κατευθηνθηκανε, λιγα μέτρα απο το κεντρο του νησιου και μπήκαμε μέσα σε ενα στενό, εκεί φάτσα ηταν το σπίτι, που θα με να με. Γιατί, μπορεί αρχικα να είπα για ενοικιαζόμενα, αλλά στην ουσία είναι ενα σπίτι και νοικιάζουν τα σωματεία. Έχει κοινη κουζίνα μονο, οποτε κομπλε.
Με το που μπηκαμε στο στενό άκουσα κοριτσιστικες φωνές. Που... τραγουδάνε? Αλλά έχουν ταλέντο!
Ο κυρΜμανωλης σταμάτησε λιγα μετρα πριν το σπίτι. Οι κοπέλες καθοντουσαν στο μπροστά μπαλκόνι δίπλα στην είσοδο.
"Τι ακουμε κυρΜανωλη? Θα έχουμε και παρέα ,κορίτσια? "Ρώτησε με ενα παιχνιδιάρικο βλέμμα,ο Θανος"Αυτά δεν είναι κορίτσια. Νεράιδες είναι! Γιατί ομορφαίνουν τα παντα γύρω τους, δίνουν χαρά και ζωή και μια όμορφη μελωδία, κι ας μην καταλαβαίνω τι λέει. "
Γελασαμε λίγο στο άκουσμα της τελευταίας πρότασης.
Κι αμέσως τον ρωτησα κι εγώ με ενα παιχνιδιάρικο ύφος
"Τόσο χάρισματικα κορίτσια?
"
"Φυσικά! Άντε, είναι και στην ηλικία σας! Να κάνετε κάτι μην τις κοιταζετε σαν λουκουμάδες !Εγώ στα νιάτα σας.. "
Δεν μπορούσαμε να μην γελασουμε με τα σχόλια του κυρΜανωλη! Αλλά ειμασταν σε τέτοια απόσταση απο τα κορίτσια, που δεν μας άκουγαν.
"Και για πες κυρΜανωλη απο που είναι τα κορίτσια? "Ρώτησε ο Νίκος, ενω ξεγορτωναμε τους σάκους
"Όλα θας σας τα πω, ελάτε"είπε και έκανε νόημα με τα χέρια του, να πάμε κοντά του.
Κάναμε ενα ημικύκλιο γύρω του και αρχισε
"Ελληνίδες είναι απο την Αμερική, πρωτη φόρα στην Ελλάδα! "Λέει πιο χαμηλωφωνα απο πριν.
"Αντε πάμε τώρα! Να σας τις γνωρίσω! "Είπε και προχώρησε
Τον ακολουθησαμε και καθώς πλησιαζαμε πιο κοντά στο σπίτι φώναξε
"Νεράιδες μου για βγειτε στο μπαλκόνι σας! "Και τοτε σταμάτησε να περπατάει.
Τότε σηκώθηκε, πρωτη μια κοπελα με κάστανοξανθα μαλλιά. Ωωω φίλε είναι πανέμορφη! Φορούσε και ενα άσπρο φανελάκι που έκανε αντίθεση με την ελάχιστα σκουρόχρωμη επιδερμίδα της καθώς και μετα μαλλια της.
"Τι μας θες κυρΜανωλη? "Λέει με μια γλυκιά φωνη
"Να φωνάξεις και τις αλλες. Αλλά πρώτα να σου γνωρίσω, τα παιδία! "
"Καλά ελάτε πανω και μου του γνωρίζεις"απανταει
Ανεβαινουμε πανω και στεκόμαστε στο κεφαλόσκαλο, ενώ το μεταξύ είχε προλάβει να φωνάξει και τις φίλες της.
Και δεν μπορω να πω οτι ηταν άσχημες. Ηταν, μια ψηλή ξανθιά, μια κοντουλα κάπως με σγουρά μαύρα μαλλια και πολύ ωραίο χυμώδες σωμα! Μια καστανη,ομορφουλα και αλλη μια καστανοξανθη, επείσης ομορφουλα.
Αλλά εγώ είχα κολλήσει στην πρωτη κοπελα.
Είχε ενα υπέροχο, καμπυλωτό σωμα και τα καστανοξανθα, σπαστά μαλλια της επεφτα στους ώμους της.
Τόσην ωρα που την θαύμαζα ταυτόχρονα, συστηθηκα και στις αλλες και τότε ακούω την γλυκιά της φωνη, να μου λέει
"Angel,χαρηκα"και την είδα να μου δίνει το χερι της, ενω με κοιτούσε μες τα ματια και χαμογελούσε πλατιά.
Πωωω αύτα τα ματια της! Δεν χουν κάποιο ιδιαίτερο χρωμα, αλλά έχουν μια "μαγεία" να το πω? Κάτι, που σε μαγνητιζει!
Για ενα-δυο δευτέρα, έμεινα να την κοιταω. Αλλά, αμέσως "ξυπνησα" και της έδωσα το χερι μου. Χαλογελοντας και εγώ πλατιά, της είπα.
"Γιώργος"
YOU ARE READING
10 ways to forget
Teen Fiction"Γιατί το κάνεις αυτό? "με ρώτησε και μια μπερδεμένη έκφραση στόλισε το προσωπο του. "Επειδή σε αγαπάω"είπα με φωνη έτοιμη να σπάσει και κοίταξα στην θάλλασα. "Angel το ξέρω αυτό"είπε και με μια απαλή κινηση γύρισε το κεφάλι μου, ώστε να τον κοιτα...
