Ik laat me zelf zakken op de grond met mijn moeders bloed, mijn tranen druppelen op haar gezicht terwijl ze langzaam kouder word. Heb ik haar net vermoord? De politie zal me nooit geloven als ik zeg dat het een ongeluk was. Ik loop naar de telefoon en bel trillend de politie, ik vertel ondertussen wat er echt is gebeurd en dat het een ongeluk was, maar zoals ik het al zei ze geloven het niet.
1 uur later...
Er zit een wit doek over mijn moeder heen, de doktoren hebben besloten dat ze dood is. Het is allemaal mijn schuld als ik nooit naar haar kamer was gekomen zou dit nooit gebeurt zijn. Waarom had ik die mes niet gewoon weg gegooit toen ze het uit de kast halen, ik ben zo dom. Ik vraag me af waarom ik niet allang al zelfmoord heb gepleegd terwijl de politie me meeneemt. Mijn leven is voorbij nu, morge word ik 17. Normaal ging ik altijd met mijn vader en moeder naar het strand op mijn verjaardag. De tijd gaat zo snel voor ik het weer heb ik een baby in de gevangenis. Altijd was mijn verjaardag de mooiste dag van het jaar, maar nu? Nu word het het ergste, de eerste dag van de gevangenis. De politie zegt dat ze me niet eens voor de rechter gaat gooien omdat alles al bekent is, hij zegt ook dat ze normaal kinderen van mijn leeftijd in de jeugd gevangenis gooien maar dat ik uitzondering ben. Samen met wat andere tieners, omdat wat wij hebben gedaan te erg is. Onderweg naar de gevangenis gaat mijn hele leven voor mijn ogen voorbij, alle goeie dingen die me weer laten glimlachen.
JE LEEST
Angel of darkness
RandomNoura is een 16 jarig meisje, ze heeft vel blauwe ogen en pik zwart haar. Alleen stoppen die vel blauwe ogen niet met huilen door schaamte woede en depressie als ze de fout van haar leven maakt, gaat ze het overleven in de gevangenis en gaat de baby...
