Angel of darkness

Dochter

Precies wanneer ik met mijn opa in het poort wil houd iets me tegen, ik kan er niet in. Ik probeer vooruit te komen maar ik word naar achter getrokken door een soort kracht. 'Opa waarom kom ik niet vooruit' zeg ik met een onrustige stem. Mijn opa kijkt naar het poort en vervolgens naar mij. Hij doet zijn ketting af loopt naar me toe en doet de ketting om mijn nek heen. 'Het lot wilt niet dat je op deze manier een einde maakt aan je leven' zegt hij en gaat zonder mij het poort in. 'OPA, NIET GAAN!' Schreeuw ik maar voor ik het weet is hij al weg. Ik loop weet naar achter en ga op mijn bed zitten terwijl het poort dicht gaat. Ik hou de ketting stevig in mijn handen en kijk er naar. Ik wil opstaan maar dan voel ik me duizelig, het lijkt voor mijn ogen alsof het licht aan en uit gaat steeds weer opnieuw en opnieuw. Ik loop naar voren en de deur gaat open ik ga uit de kamer en de lichten worden rood, als ik om me heen kijk zie ik dat ik in een hele lange gang ben met allemaal cellen aan de muren. Aan het einde van de gang zie ik een klein kindje met blauwe ogen en bloed op zich, ik wil haar helpen dus ik ren naar haar toe. Ze staat maar huilend voor me zonder een woord te zeggen maar dan begint ze te spreken

Het gesprek
Kind- mama...
Ik- waar is je moeder zal ik je helpen met haar zoeken.
Kind- mijn moeder staat recht voor me!
Ik- ik kijk naar achter om te kijken of iemand daar staat.
Ik- er is daar niemand hoor
Kind- jij..... Jij mama

Het meisje zet haar kleine handjes op mijn buik.

Kind- nu ben ik daar, maar jij wilt het niet, je haat me!
Ik- ik haat je niet waarom zou ik je haten?
Kind- waarom wou je net dood dan?! Als jij zou gaan zou ik ook dood gaan en daarom heeft het lot je niet laten gaan! Wat voor moeder ben jij?!
Ik- wat gebeurt er met me?! Waarom zie ik mensen die er niet zijn.

Ik knuffel het meisje huilend, dat is mijn kind ik weet het zeker. Terwijl ik haar knuffel verdwijnt ze, ik barst in tranen uit en schreeuw van verdriet. Ik kijk naar beneden en ik zie dat er bloed langs mijn benen lopen. 'HELP, IS DAAR IEMAND MIJN KIND. HELP!' Schreeuw ik zo hard als ik kan maar er komt niemand. Alles word wazig en voor ik het weet is alles zwart...