Η Απαγωγή

κεφαλαιο 4

Η Δανάη στριφογυριζε απελπισμένη στο ανηλιαγο μπουντρούμι της και δεκάδες σκέψεις πάλευαν να κατακτήσουν σειρά προταιρεοτητας στο μυαλό της. Της έλειπαν τα πάντα. Ο αυστηρός πατέρας της, η σπαστικά αδελφή της, ακόμα και η μητρια της...όχι, τώρα που το ξανασκεφτοταν αυτή δεν της έλειπε κάθολου. Άλλωστε ήταν η μόνη υπαίτια για τις φασαρίες και τους καυγάδες στο σπίτι, για την απότομη αλλαγή της στάσης του Ανέστη απέναντι στις κόρες του κι για τόσα άλλα....αυτή σίγουρα δεν της έλειπε καθόλου. Ίσως και η ίδια να είχε κάνει κάποιο λάθος βέβαια, ίσως να μην ήταν η "τέλεια" κόρη για τον πατέρα της, ήταν λιγάκι εγωιστρια και κακομαθημένη ώρες ώρες...πάντα ήθελε να περνάει το δικό της και έβαζε της δικές της ανάγκες πάνω από τις ανάγκες όλων των υπολοίπων στο σπίτι. Όμως δεν έφταιγε εκείνη, έτσι είχε μεγαλώσει, ο πατέρας της δούλευε ατελείωτες ώρες και για να καλύψει το κενό της απουσίας του φόρτωνε με χιλιάδεςδώρα τις κόρες του, κάπως έτσι κατέπνηγε της ενοχές του και ένιωθε λίγο καλύτερα για τον εαυτό του. Αν ζούσε η μητέρα της όμως..θα ήταν όλα αλλιως..θα είχε έναν άνθρωπο να την καταλαβαίνει χωρίς να την κρίνει, να την ακούει και να την συμβουλεύει...

Μια έντονη ανατριχίλα διαπέρασε όλο το σώμα της κοπέλας και εκείνη ρίγησε, δεν ήταν σίγουρη πως έφταιγε το κρύο και η υγρασία που είχε το δωμάτιο ή οι σκέψεις που την βασάνισαν τόση ώρα. Τελικά μήπως έιχε δίκαιο ο απαγωγέας της; Μήπως ήταν απλά άλλο ένα κακομαθημένο κοριτσάκι, προορισμένο μόνο για τα εύκολα, που δεν θα άντεχε μέρα μακριά από το ζεστό σπιτάκι της και τα λεφτά του μπαμπάκα της; Όχι, δεν μπορεί να ίσχυε κάτι τέτοιο, η Δανάη ήξερε τον εαυτό της, όσο καλά δηλαδή μπορεί να γνωρίσει το "μέσα" του ένα δεκαεφταχρονο κορίτσι με ελάχιστα βιώματα και χωρίς καμία αξία να νοηματοδωτει το παρόν και το μέλλον της. το μόνο που γνώριζε στα σίγουρα ήταν ότι δεν θα άφηνε αυτόν τον ηλιθιο, που της κατέστρεψε τη ζωή φέρνοντας της με το ζόρι σε αυτό το απαίσιο μέρος, να την κάνει να αμφιβάλλει για τη ζωή της και για τον ίδιο της τον εαυτό...θα του έδειχνε τι ήταν ικανή να κάνει...

Μέσα σε λίγα λεπτά άρχισε να φωνάζει και να κοπανάει με μανία τη σκουριάσμενη πόρτα, ουρλιαζοντας του να κατέβει για να μιλήσουν. Δεν είχε ιδέα τι προσπαθούσε να πετύχει με αυτό αλλά η αδρεναλίνη της είχε χτυπήσει κόκκινο και ένιωθε σίγουρη και αποφασισμένη. Κάπως έτσι δεν έκαναν και οι πρωταγωνιστριες από τις χολιγουντιανες ταινίες που έβλεπε; Ήταν όμορφες, δυναμικές και έτοιμες για όλα..Ακόμα και αν χρειαζόταν να τον σκοτώσει για να ξαναβρεί την ελευθερία της θα το έκανε, το ζήτημα ήταν πως;

Τα βαριά βήματα του Αρη που όλο και πλησίαζαν διέλυσαν τον κυκαιωνα των σκέψεων που στροβυλιζονταν στο μυαλό της. Ξαφνικά πάγωσε και μαζεύτηκε όσο πιο πολύ μπορούσε στο βρώμικο τοιχο. Που πήγε η αποφασιστοκοτητα και η σιγουριά της τώρα; Η πόρτα άνοιξε και ο Αρης μπήκε στο δωμάτιο....