Η Απαγωγή

κεφαλαιο 5

- Α(ρης): Θα σταματήσεις ρε κοπέλα μου; Είσαι φουλ κακομαθημένη και δεν αντέχεις λεπτό χωρίς προσοχή αυτό το ξέρουμε δεν είναι ανάγκη να μας τα πριζεις όλη μέρα με τις φωνές σου και η υπομονή έχει τα όρια της. Για να μην γίνει λοιπόν τίποτα χειρότερο και χάσω τον έλεγχο, κάτι που δεν το θες, βγάλε το σκασμό!

-Δ(αναη): Γιατί ρε τι θα μου κάνεις; Θα με σκοτώσεις; 

-Α: Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν!

-Δ: Έλα τώρα..μην με κάνεις και γελάω. Αν με σκοτώσεις εσύ δεν πρόκειται να πάρεις φράγκο, είναι προφανές πως διοργάνωσες όλο αυτό το πανηγυρακι για τα λεφτά!

Α: -Δεν έχεις ιδέα για το λόγο που κάνω ότι κάνω για αυτό βούλωσε το.

Ο Αρης είχε πλησιάσει πολύ τη Δανάη και το χέρι του πίεζε δυνατά το λαιμό της. Εκείνη πασχίζει να του ξεφύγει σπρώχνοντας τον όμως η λαβή του ήταν πολύ δυνατή.

Δ: -Δεν θέλει και πολύ φαντασία...ο μπαμπάς μου έχει λεφτά, εσύ φαίνεσαι άφραγκος, με έναν καλό εκβιασμό θα μπορούσες να αποκτήσεις αρκετά χρήματα για να ζήσεις μια καλύτερη ζωή, κανω λάθος; Και μην με αγγίζεις σε σιχαίνομαι!

Α: - Έχεις πέσει πολύ έξω...αλλά βέβαια εσύ έχεις μάθει να βλέπεις μόνο τα προφανή, λογικό είναι..πόσο μυαλό μπορείς να διαθέτεις; Μ'αρεσει που μου το παίζεις και τσαμπουκάς ρε μικρή...αφού και οι δύο ξέρουμε πως είναι θέμα λεπτών να σπάσεις και να αρχίσεις να κλαις σαν κακόμοιρο.

Εν το μεταξύ η απόσταση ανάμεσα τους είχε εκμηδενιστει, Ο Αρης είχε κολλήσει τη Δανάη στον τοίχο κ με το ένα του χέρι εξακολουθούσε να κρατάει σφιχτά το λαιμό της και με το άλλο πίεζε τα χέρια της έτσι ώστε να μην μπορεί να τον χτυπήσει. Τα πρόσωπα τους σχεδόν ενωνωνταν και η καυτή ανάσα του γαργαλουσε το λαιμό της. Τότε ο Αρης πρόσεξε για πρώτη φορά τα μάτια της. Ήταν τα πιο εντυπωσιακά ματιά που είχε δει στη ζωή του. Έτσι μεγάλα και καταπράσινα που ήταν έμοιαζαν με τα πιο ακριβά σμαραγδια. Και το βλέμμα της..έκρυβε ένα παράπονο ανανεμειγμενο με μια περίεργη θλίψη που τα έκαναν ακόμα πιο επιβλητικά.

Ούτε στη Δανάη όμως πέρασε απαρατήρητη η όλη κατάσταση. Ξαφνικά ένιωσε ένα τρέμουλο και αισθάνθηκε πολύ αδύναμη. Το αρχικό της θάρρος την είχε εγκαταλείψει πάλι όπως όταν άκουσε τα βήματα του να πλησιάζουν. Ένιωσε τα μάτια της να τσουζουν όμως κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να σταματήσει το χείμαρρο των έντονων συναισθήματα της που πάλευαν να δραπετεύσουν απο τα μάτια της με τη μορφή δακρυων. Οχι, δεν θα το άφηνε να συμβεί, δεν θα του έκανε το χάρη. Έπρεπε να του δείξει πόσο λάθος γνώμη είχε σχηματίσει για εκείνη. Μα τι την είχε πιάσει; Τι την ένοιαζε η εικόνα που θα παρουσίαζε στον απαγωγέα της;

Τότε έτσι ξαφνικά ο Αρης χαλάρωσε τη λαβή του κι απομακρυνθηκε από την κοπέλα. Εκείνη χαλάρωσε όμως το γεγονός αυτό πυροδότησε την έκρηξη των συναισθήματων της και ξέσπασε σε ένα απότομο γερό κλάμα με αναφυλιτα. Ήταν ένα κλάμα σωτήριο όμως που το κατέπνηγε από την ώρα που είχε ξυπνήσει σε αυτό τον άγνωστο χώρο, από τη στιγμή που είχε αρχίσει ο εφιάλτης της.

Ο Αρης αρχικά έδειξε να σαστιζει. Για ενα απειροελαχιστο νανοδευτερολεπτο λύγισε και σκέφτηκε να πάει κοντά της να την παρηγορησει, φαινόταν τόσο απροστατευτη...Μετά απο λίγο όμως πρυτάνευσε η λογική, φόρεσε τη μάσκα του αδιάφορου και της είπε ειρωνικά:

Α: -Αντε και πολύ κράτησες..Λογικό είναι, έσπασες, σου έλειψε το σπιτάκι σου και η ασφάλειά σου.

Δ: -Δεν έχεις ιδέα ρε, δεν μπορείς να καταλάβεις τι περνάω! Έχω πήξει κλεισμένη εδώ μέσα τόσες ώρες, ούτε καν έχω την αίσθηση του χρόνου για να σου πω ακριβώς πόσες, πειναω, δείχνω, θέλω τουαλέτα και επιπλέον έχω και ένα μαλακα(ναι εσύ είσαι αυτός) να μου χτυπάει συνέχεια την απαίσια εικόνα που έχει σχηματίσει για μένα για να μου σπάσει τον τσαμπουκά. Κάνεις λάθος φίλε μου, δεν τα παρατάω τόσο εύκολα και αν θες να ξέρεις και εγώ έχω σχηματίσει τη χειρότερη γνώμη για σένα, ένας παρανοϊκός είσαι, ψυχακι, σαικο πώς το λένε; Μακάρι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ, μου κατέστρεψες τη ζωή!

Α:-Τελείωσες το μονόλογο, drama quin;

Δ: Αν θυμηθώ κάτι άλλο θα σε φωνάξω να σου το πω, προς το παρόν καλυφθηκα.

Α: Κόψε την ειρωνεία μην φας καμιά ξαναστροφη.

Δ: Μπα; Θα με χτυπήσεις κιόλας;

Α: ναι, θες να δεις;

Ο Αρης την ξαναπλησιζει...

Δ: Όχι, όχι εντάξει:Ρ

Α: έτσι μπράβο, καλό κορίτσι!  Λπν μικρή, εγώ φεύγω τώρα και εσύ κάτσε εδώ και φρόνιμα.

Με αυτά τα λόγια ο Αρης βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας τη Δανάη πάλι μόνη της παρέα με τις σκέψεις της. Τελικά ο Αρης δεν είναι και τόσο κακός, έλεγε από μέσα της, η αλήθεια ήταν ότι την τρόμαζε λίγο και σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι την είχε απαγάγει όμως δεν της φαινόταν επικίνδυνος...το μόνο επικίνδυνο πάνω του ήταν το σεξαπιλ του το οποίο όσο και αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να το παραβλεψει, είχε γνωρίσει πολλά αγοράκια στη ζωή της, όλοι το έπαιζαν πλούσιοι με τα λεφτά που μπαμπά τους και πουλούσαν μούρη με ακριβά αμαξια. Αυτός όμως...είχε κάτι περίεργο, κάτι διαφορετικό πάνω του που την τραβούσε αλλά την τρόμαζε ταυτόχρονα..

<<Δανάη συνελθε! Δεν γίνεται να ερωτευτείς τον απαγωγέα σου, απλά δεν γίνεται>>, διέταξε τον εαυτό της.

Για να ξεχάσει τις σκέψεις αυτές που τη βασάνισαν ξάπλωσε στο στρώμα της, έκλεισε τα μάτια της κ προσπάθησε να κοιμηθεί, την αποσυντονιζε όμως το στομάχι της που συνεχώς γουργουριζε,  μα καλά πότε θα της έφερνε ν φάει; 

Δεν πέρασαν όμως πάνω από πέντε λεπτά και η Δανάη βυθίστηκε σε έναν ύπνο βαθύ, ύπνο λυτρωτικο, δίχως όνειρα...