My Step Brother

part 14

Είναι Παρασκευή βράδυ και είμαι μόνη στο σπίτι...
Μάλιστα είναι μόνη μου... Πολύ ωραία... Κι άμα άρχισω πάλι τις τρελές τι κάνουμε; Καλύτερα να δω την ταινία και να μην τα πολύ σκέφτομαι γιατί έτσι και αλλιώς σε λίγες ώρες θα έρθει η μαμά...
Ναι είμαι μόνη στο σπίτι γιατί ο Stiles με τον Thomas έχουν πάει για το σαββατοκύριακο στην μαμά τους ενώ εγώ κάθομαι σαν το βλαμενο στον καναπέ, αγκαλιά με ένα μαξιλάρι και προσπαθώ να δω καμία ταινία για να ξεχαστω...

✖ Μεριά Stiles ✖

Stiles: ρε Thomas ήταν κακή ιδέα να την αφήσουμε μόνη της...
Thomas: θα είναι μια χαρά μην ανησυχείς...
Του είπε ενώ ξαπλωσε στο παλιό του κρεβάτι...
Stiles: ναι θα είναι καλά...
Συμφώνησε μαζί του...

✖ Μεριά μου ✖

Είναι 3π.μ, η μαμά έχει γυρίσει όμως εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου βλέπω ανθρώπους να ουρλιάζουν... Μέχρι που κατάφερα να κοιμηθώ... Δύο ώρες μετά ξυπναω και βλέπω ότι βρίσκομαι στο δάσος.
Πως βρέθηκα εδώ;
Είναι όλα σκοτεινά και δεν βλέπω τίποτα όμως συνεχίζω να τρέχω μέχρι που ακουω ένα δυνατό κορναρισμα. Γύρισα να δω αλλά το δυνατό φως με τυφλωσε... Και το αμάξι σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου ενώ ο οδηγός κατέβηκε από το αμάξι...
Parrish: Lucy;
Εγώ: Parrish;
Parrish: τι κάνεις τέτοια ώρα έξω;
Εγώ: δεν... Δεν ξέρω...
Είπα φανερά μπερδεμένη και ζαλισμένη
Parrish: Lucy...  Είσαι καλά; 
Πήγα να πέσω κάτω αλλά με έπιασε
Εγώ: Σε παρακαλώ μπορείς να με πας στο σπίτι μιας φίλης μου;
Parrish: και βέβαια...

Λίγα λεπτά αργότερα
Εγώ: μπορώ να κάνω ένα τηλεφώνημα;
Parrish: ναι...
Μου απάντησε καθώς έβγαζε το κινητό από την τσέπη.
Εγώ: ευχαριστώ...
Πήρα την Lydia τηλέφωνο και της είπα ότι σε λίγα λεπτά θα ήμουνα σπίτι της για ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Lydia: σε περιμένω...
Μου είπε φανερά τρομαγμενη...

Μετά από 10 λεπτά ήμασταν στο σπίτι της
Lydia: Lucy είσαι καλά; 
Είπε καθώς με πήρε αγκαλιά
Εγώ: ναι είμαι καλά...
βγήκα από την αγκαλιά της
Lydia: Lydia Martin
Είπε καθώς έδωσε το χέρι της στον Parrish...
Parrish: Jordan Parrish
Της έδωσε και αυτός το χέρι του...
Εγώ: Parrish ευχαριστώ που με έφερες ως εδώ...
Parrish: δεν κάνει τίποτα...
Είπε καθώς έφευγε...

Lydia: ωραία τώρα οι δύο μας... Για πες...
Μου είπε ενώ καθόμασταν στον καναπέ...
Εγώ: άκου δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί κάθε φορά που εκλεινα τα μάτια μου έβλεπα ανθρώπους να  ουρλιάζουν... Αλλά όταν κατάφερα να κοιμηθώ μετά από δύο ώρες βρέθηκα στο δάσος...
Lydia: και ο Parrish πως σε βρήκε;
Εγώ: όταν ξύπνησα στην μέση του δάσους τρόμαξα και άρχισα να τρέχω μέχρι που έφτασα στον δρόμο όπου με βρήκε ο Parrish...
Lydia: μα καλά τι κάνει τέτοια ώρα έξω;
Εγώ: είναι αστυνομικός λογικά θα τελείωσε την δουλειά του και θα πήγαινε σπίτι...
Lydia: ααα
Είπε σκεπτική...
Εγώ: αλλά δεν είναι μόνο αυτό... Όταν με ακουμπησε είδα σκηνές από το δάσος...
Lydia: τι ακριβώς είδες;
Εγώ: δεν μπορούσα να καταλάβω τα έβλεπα όλα θολά... Αλλά μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε.
Lydia: τι σου έλεγε;
Εγώ: ότι ο θάνατος πλησιάζει και χρειάζεται την βοήθεια μας...
Της είπα και πάγωσε κατευθείαν...
Lydia: Οπότε αυτό που βλέπουμε κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια μας θα γίνει...
Εγώ: και εσύ το βλέπεις;
Lydia: ναι και πρέπει να το πούμε και στους άλλους... Θα χρειαστούμε βοήθεια...
Εγώ είχα μείνει κάγκελο ακούγοντας την
Lydia: αλλά το περίεργο είναι γιατί διάλεξε να το πει σε εσένα; Και ποιος μπορεί να ήταν;
Εγώ: δεν... Δεν ξέρω...
Είπα τρομαγμενη

✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖ ✖
Hey guys ❤
Sorry που ανέβασα τόσο αργά αλλά δεν μπορούσα νωρίτερα... 😩
Μμμ τι λέτε να γίνει; 😉
Δεν λέω τίποτα άλλο...
Ναι το ξέρω είμαι κακία 😞
-- Kisses