Mijn verleden...

Het afscheid

Op een dag zei mijn moeder tegen mij dat we zouden gaan verhuizen. Dat kwam doordat mijn moeder, nu ze alleen is, dichter bij mijn oma wilde gaan wonen. Dit was in Oldenzaal.
Dat betekende dus dat ik mijn vrienden in de steek moest laten?
En de vertrouwde omgeving dan?
Verhuizen stond nou niet echt op nummer 1 van de leukste dingen.

Die dag dat ik afscheid moest nemen vande klas zal ik nooit meer vergeten..
Het kwam voor mij aan als een klap. Hoe moest ik mijn aller beste vriendin nou zeggen dat ik haar niet meer zou zien?..

Die dag.. We zaten in de klas en juf ymkje vroeg mij om voor de klas te komen staan. Ik had het nog aan niemand verteld , en de volgende dag zou ik al weggaan. Ik liep naar voren, en de juf zei vrolijk met de handen op mijn schouders: "jongens, vanaf morgen zal Lola er niet meer zijn, want zij gaat verhuizen". De klas was stil...
Mijn beste vriendin stak langzaam haar hand op en vroeg aan mij : " hoelang weet je dit al..? "
Ik was even stil en wilde haar geen pijn doen. Maar niks zeggen was al voldoende. Wij konden zonder te praten al communiceren..
Ze schoof haar stoel naar achter en liep de klas uit. De klas werd onrustig en ik stond daar maar. Ik wilde achter haar aan gaan, maar ik werd tegen gehouden door de juf.
Al die jaren waarin we zoveel gelachen hadden, waren opeens voorbij. Op dat moment besefte ik pas, dat er veel zou gaan veranderen.
Aan het einde van de schooldag, moest ik bij de deur gaan staan zodat ik iedereen een handje kon geven. Nadat ik er 26 had gehad, zag er nog eentje op de stoel. Ze was stil.. Ze schoof de stoel naar achter en liep naar mij toe.
Ze keek me aan.. En ik zei dat het me speet. Maar ze moest het nog verwerken. Ze keek me nog eens aan en er rolde een traan over haar wangen. Ze liep weg.
Het is niet niets, wanneer je vriendin zegt van : "ik ga morgen weg". Dat begreep ik toen pas.
Daarna heb ik haar 2 jaar niet meer gezien.