Mijn verleden...

Voorbij?

Mijn moeder drinkt veel minder, maar het voelt als de ergste tijd.
Elke keer wanneer ik weer vertrouwen in haar begin te krijgen, verknalt ze het weer door te gaan drinken. Elke keer weer...

Mijn moeder en ik hebben 2 weken niet met elkaar gepraat. Dit was mijn schuld, want ik negeerde haar. Zo voelde ik de pijn niet wanneer ze weer eens zat te drinken. Dat voelde zo veel beter!

Maar ik kan mijn moeder natuurlijk niet blijven negeren, dus ik had haar weer de hoop gegeven. Maar zoals gewoonlijk was er niets veranderd. Doordat ik nu elke dag hoop dat het de volgende dag beter wordt, doet het extra pijn wanneer ze wel weer begint te drinken. 'S avonds kan ik niet slapen doordat al die boze gedachten dan weer in me op komen en die beelden van die vrouw wanneer ze drinkt.

Soms kom ik op school en loop ik er als een zombie bij. Dan heb ik die avond niet kunnen slapen en heeft mijn moeder weer gedronken. Maar ik moet er een beetje mee oppassen, want mijn mentor begint het door te krijgen dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zit.

Ze heeft er al 3 keer naar gevraagd. Ik wil niet dat ze het te weten komt , want ik wil niet dat de school zich zorgen om mij maakt en zich hiermee gaat bemoeien. Daarom weet ook verder niemand het op school.

Ik weet niet hoe dit nog goed gaat komen.. ik heb mijn moeder al 2,5 jaar niet eens een normale knuffel gegeven of iets leuks met haar gedaan. Ook lachen met haar heb ik al 2,5 jaar overgeslagen. Het is zwaar. Nog even en ik plof uit elkaar, want het is niet zomaar iemand die elke avond dronken is. Nee het is je moeder. Die vrouw die jouw moet opvoeden en moet uitleggen wat wel en niet zou moeten en niet andersom. Ik weet niet hoelang ik dit nog vol houd...