Ik wil dun zijn

Hoofdstuk 1: de weg naar anorexia

{Kunnen jullie allemaal even stemmen en voten? Dank je wel alvast! Veel lees plezier. Xxxxx} 

Het begon met een lesje wiskunde. Een saai begin ja, het spijt me. Ik weet dat er duizenden verhalen bestaan met een super fantastische geheime toverspreuk, quote of speciale zin, maar nee: mijn verhaal begint met wiskunde. Ge-zellig. Niet dus. Maar goed. 

Anne praat over pro-ana. Als zij praat, zegt de leraar helemaal niks. Als ik praat, ho maar. Maar goed. Ik heb wel eens eerder over pro-ana gehoord. Ik denk er zelfs elke dag over na; ik wil ook dun zijn, maar mijn 'gezonde verstand' neemt het altijd over. Ik vraag of ik naar de wc mag, als meneer Pontseen me een knik geeft, sla ik de deur achter me dicht. Ik controleer of er niemand is. Ik kijk nog een keer goed naar mezelf. Ik hou mijn adem in en wrijf over mijn buik. Dan doe ik een stap naar achter en bekijk mijn benen. Flubbber, flubber. Vroeger was mijn buik wel plat, maar nu niet meer. Mijn benen zijn nooit de dunste geweest, maar daar gaat nu verandering in komen. Ik wil toch het perfecte figuur? Ja, dat dacht ik al. Ik loop terug naar de klas en neem plaats.

'Mevrouw van Dijk,' zegt de wiskunde docent. Ik schrik op uit mijn gedachten. 'Uh, ja?' mompel ik. Hij kijkt naar me, wachtend op antwoord. 'Juul, -43 in het kwadraat.' fluistert Lisa en ik zeg haar na. De docent kijkt me aan met een blik die zowel goed als slechtkeurend kan zijn en schrijft het antwoord op het bord. Vervolgens loopt Anne naar de docent en pakt een nakijkboek. Ik bestudeer haar lichaam alsof ik een wetenschapper ben. Lang, blond, golvend haar. Lange, en vooral dunne benen. Schouders naar achter, borst vooruit. Geen wonder dat ze zoveel aandacht krijgt van de jongens uit onze klas. Maar, wacht. Ik ga ook dun worden. Sterker nog, ik word perfect. Ik ga veranderen.