Ik wil dun zijn

Hoofdstuk 10: Hét Perfecte Moment.

Zoals beloofd hier het nieuwe stukje, geschreven door Lianne :) thanks, you're amazing!! Enjoy, vote & comment!  Ook ga ik als de proefwerk afgelopen is direct alle hoofdstukken (tot deze dan) herschrijven. 

----------------------

De neiging is er, maar de tranen blijven prikken achter mijn ogen zonder zich te beroeren. De emoties overspoelen met grote hoeveelheden.

Vluchtig sla ik mijn ogen neer en begin aan het servetje rond mijn bestek te pulken.

Jasper's ogen boren in de mijne, op zo'n manier dat ik weer opkijk en ik de tranen in zijn ogen los zie komen.

Zijn warme hand nog steeds mijn arm adorerend, blijft hij zitten.

Het is te laat om nog een smoes te bedenken, want terwijl ik de tranen wegknipper, opent Jasper zijn mond om een paar zinnen uit te stoten.

Het enige woord dat zijn mond verlaat is een simpel woord, waarvan ik al wel had verwacht het te horen.

'Waarom?'

Ik knipper met mijn ogen en kijk gefrustreerd naar de brandende kaars.

Hoe kón ik nou zo stom zijn, om te denken dat hij het niet zou opmerken.

Natuurlijk knaagde er een gevoel aan me, maar ik had het weggestopt en gedacht dat het wel op zou houden.

Het gevoel keert terug en nu heviger. Een gevoel van: Ik zei het toch. Hoewel mijn twijfels over de sneeën, heeft de verstandige ik toch gelijk gehad.

'Jasper..' mompel ik zachtjes en neem zijn hand beet. Ik, Julia van Dijk, pak spontaan de hand van een jongen vast.

Meteen trek ik mijn hand onder de tafel en werp hem een priemende blik toe, om zijn reactie op mijn hand te forceren.

'Julia..' fluistert hij zachtjes, terwijl hij kleine, voorzichtige kneepjes in mijn arm geeft.

'Sorry.' Is dat serieus het enige wat ik kan bedenken? Sorry? Een simpele sorry?! 'Laat me alsjeblieft los,' fluister ik en trek mijn arm onder de tafel weg.

'Ik ga je niet vertellen dat het slecht is, want dat weet je.. Maar Julia, alsjeblieft, waarom?'

Mijn handen worden klam. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen en hoe Jaspers ogen langzaam uit mijn zicht verdwijnen, als ik mijn ogen voor een kort moment sluit.

Ik heb het verpest. Ik heb het verpest. Mijn enige kans om Jasper Fabels voor me te winnen. Ik heb het verpest. Je hebt het verpest Julia. Ja, ik heb het verpest.

'Je bent prachtig.. Waarom verdomme twijfel je?' protesteert Jasper terwijl hij wat verder over de tafel heenbuigt. Hij overbrugt de laatste paar centimeters met zijn hand en raakt mijn wang aan.

Er vliegt een siddering door mijn lichaam heen. Enkel al door zo'n kleine, oppervlakkige aanraking. Julia, je bent niks gewend.

Ik kijk Jasper verdrietig aan, terwijl ik geniet van zijn korte aanraking, op mijn wang.

'Laten we bestellen en er proberen een leuke avond van te maken,' probeer ik langzaam en glimlach kort, terwijl ik mijn grootste leugenachtige gezicht opzet.

Je kunt dan gewoon aan me zien dat ik lieg. Julia, perfect, perfect. Sarcasme. Hou je mond.

'Oké, maar ik wil met je praten, na vanavond,' zegt Jasper resoluut, terwijl hij mijn wang loslaat en de menukaart openslaat. Hij mompelt een aantal dingen, waardoor ik een warm gevoel van binnen krijg.

Ben je verliefd? Nee, tuurlijk niet. Hij is gewoon knap. Je liegt. Dat moet ik toch altijd van jou?

Ik glimlach zelfvoldaan en sla mijn eigen menukaart open. Meteen vliegen mijn ogen uit hun kassen, terwijl ik ze over de gerechten laat dwalen. Zoveel vetten, zoveel calorieën.