Ik wil dun zijn

Hoofdstuk 5: de mail met de waarheid

Als ik de volgende ochtend wakker word, heb ik mijn ogen nog niet eens fatsoenlijk open of ik trek al een sprintje naar de laptop. Want ja, ik weet het dondersgoed: vandaag is de dag dat ik een mail krijg waarin staat of ik toegelaten ben. Ik doe mijn computer aan en log meteen in op mijn mailbox. 1 mail! Nu is het moment van de waarheid. Met trillende vingers klik ik de mail aan. Ik adem eventjes rustig in, en daarna uit. Dan begin ik te lezen.

“Beste Julia,
bedankt voor je registratie. We hebben besloten je toe te laten…”

Verder lees ik niet. Ik spring van mijn stoel. Yes! Ik ben zo blij dat ik ben toegelaten, ik had namelijk gehoord dat het lastig is om toe gelaten te worden. Je moet het heel perfect invullen. Ik skip derest van de mail en lees alleen de laatste regels genaamd “een beetje uitleg” door.

“Verder nog een beetje uitleg over de site: je krijgt een profiel. Je kunt hierop populariteitspunten behalen. Hoe meer je afvalt, hoe meer punten. Hoe meer vrienden , – dus hoe populairder je bent – hoe meer punten. Ook kan je meedoen met eetwedstrijden. Win je deze, krijg je ook punten. Verder is het natuurlijk de bedoeling dat we elkaar zoveel mogelijk helpen en voor elkaar klaar staan. Je kunt nu altijd terecht in de chatbox. Nu je nog een ‘nieuwkomer’ bent, kom je alleen nog binnen in de chatbox met de ‘amateurs’, dus de mensen die nog niet zoveel punten hebben. De rest van de site is nog ontoegankelijk voor jou. Als je straks steeds meer punten verdient, wordt er vanzelf meer toegankelijk voor jou. We hopen dat deze korte uitleg duidelijk is voor jou. Zo niet, dan kan je ons altijd bereiken.

Veel succes en plezier op onze site,
Fabian van de Hogeband & Lies van Balen”

Na het lezen van de mail heb ik meteen zin om te beginnen. Het klinkt allemaal wel een beetje creepy en streng, maar dat is nou net wat ik nodig had. Voordat ik ga beginnen ga ik mezelf eerst wegen. Ik loop naar de badkamer, maar de deur is op slot. ‘Wacht nou even!’ roept mijn stiefvader geïrriteerd. ‘Jesus Christ, sorry hoor’ mompel ik. Soms was mijn stiefvader de beste ‘vader’ die ik kon wensen,  -  ook al was hij niet mijn echte vader – maar soms…soms hak ik het liefst zijn kop in duizend stukjes. Hij is snel geïrriteerd, soms chagrijnig en über netjes.  Over elk kruimeltje dat op de grond ligt kan hij een groot wereldprobleem maken. Maar dit is niet altijd, hoor. Gelukkig niet!

Als Mark eindelijk klaar is in de badkamer (hij moest vast zijn enorme apenlijf ontharen. Nee hoor, grapje.) is het alweer bijna tijd om naar school te gaan. Zucht. Zo snel als ik kan maak ik me klaar voor school.

Als ik beneden ben zie ik mijn moeder aan tafel zitten met een ernstige blik in haar ogen. Ze kijkt me aan. Oh jee. Ik voel dat dit niet goed is. Preek nummer zeshonderd-en-vierenvijftig komt eraan. Of niet? ‘Julia?’ zegt ze zachtjes. Als ze me bij mijn normale naam noemt (en niet Juul, dus) weet ik dat het goed mis is. ‘Ik wil eventjes met je praten. Ga zitten’ zegt ze. Gehoorzaam doe ik wat mama zegt en ik ga aan de keukentafel zitten.

-          Wat denken jullie dat haar moeder gaat zeggen? Denk je dat het iets met haar pro-ana registratie te maken heeft? Bedankt voor het lezen! Xxxx -