Ik wil dun zijn

Hoofdstuk 2: flauw gevallen

‘En één, en twee, en drie…’ roept de gymleraar, al joggend door het plein met de rest van de klas achter zich aan. Het is vandaag een zonnige dag. Ik heb altijd gym op vrijdag, het laatste uur. Soms is het fijn, soms totaal niet. Het ging de hele dag goed met me, tot nu. Ik heb tot nu toe nog niets gegeten. Ik heb alleen water gedronken, en dat heeft gelukkig geen calorieën. Shit, ik voel een lichte vlaag van misselijkheid door mijn maag. Knor. Ik voel me duizelig, ik val bijna om van de honger, maar ik moet doorzetten. Ik zet de laatste stappen. Ik heb altijd al een goede conditie gehad, maar als je wil rennen, moet je eten. Weer een vlaag van misselijkheid vliegt er door mijn maag, en dan wordt alles zwart.

*5 uur later*

Lief dagboek,

oh my god. Ik heb zoiets raars meegemaakt. Ik heb echt een probleem nu. Ik ben flauwgevallen tijdens gym! Het ging de hele dag goed (ik had nog niets gegeten), en toen gebeurde het. Ugh, ik kan me er niet veel meer van herinneren. Ik weet alleen wat er daarna gebeurde: meneer van Vugt vroeg namelijk of ik wel gegeten had. Je kan niet zomaar flauwvallen, ook al was het best warm. Ik antwoorde niet. 'Je doet toch niet aan de lijn, of zo?' zei hij, en toen begon hij allemaal slechte dingen te vertellen over lijnen, anorexia en al die shit. Ik ben opgestaan en meteen weg gelopen. Wat denkt hij wel niet? Ik ben heus niet dom, en ik bepaal toch wel lekker eventjes zelf wat ik doe met mijn lichaam? Mama helemaal in paniek. Ik maar ontkennen. Ik voel me een slappeling. Ik heb gegeten. Vanavond, biefstuk met aardappelen en groente. Ik moest eten, anders ging ik dood. Nou ja, zo’n gevoel had ik. Tja, als ik écht dun wil worden, zit er nog maar één oplossing op.

 Ik loop naar de wc, en ga erboven hangen. Ik denk nog even goed na: het is toch echt mijn eigen schuld. Slappeling, ja. Dat ben ik. Had ik maar niet moeten eten. Voorzichtig steek ik mijn vinger in mijn keel, en ik zie hoe al het eten eruit komt. Ik laat het even tot me doordringen, en spoel dan door. Dan gooi ik water in mijn gezicht. Mama klopt op de deur. 'Julia?' zegt ze zachtjes. 'Ja?' antwoord ik en ik open de deur. Ik loop zo doodnormaal mogelijk naar buiten, en ik probeer geen oogcontact te maken. 'Moest jij daar nou net overgeven?' zegt ze. Shit. Ze heeft het gehoord. 'Ik was alleen een beetje misselijk.' Het verbaast me hoe snel die smoes eruit kwam. Ha! Ik word hier steeds beter in. Mama kijkt mee aan met een blik vol medelijden. 'Juul,' zegt ze. Sorry mam, maar ik heb de neiging om een diepe zucht te slaken en weg te lopen. Wat?  'Vertel je het me als er wat is?' 'Ja, er is niets. Ik ben gewoon een beetje ziek.' mompel ik en ik loop door naar mijn kamer. Ik ga maar slapen, ik heb nu tot de energie niet om iets te doen.