Ik wil dun zijn

Hoofdstuk 8: Negeer modus = on.

Het duurde een eeuwigheid, maar hier ben ik dan met een klein stukje van het nieuwe hoofdstuk! Ik ben heel erg druk met school, vandaar duurde het zo lang. Sorry voor het kleine stukje, maar ik ben nog bezig en ik kon niet wachten om het meteen te posten zodat jullie op de hoogte zijn (want ja, ik leef nog. Haha.) Vote, comment & enjoy! <3 xx

______

Als ik alleen door de school loop om vervolgens mijn geschiedenisboeken uit mijn kluisje te halen, zie ik Jasper met een paar jongens voor mijn kluisje staan. Ik glimlach naar hem, maar hij doet verder niks. Als ik buk om de sleutel in het slot te doen, bots ik bijna tegen hem op. 'Oeps, sorry!' zeg ik. Jasper kijkt even naar met een blik alsof ik een verrotte boterham ben en praat dan verder. Snel pak ik mijn boeken uit mijn kluisje en loop weg.

Als ik thuis ben grijp ik meteen naar mijn telefoon en loop de trap op.

"Jasper,
wat is dit? Eerst pak je me op de bek en daarna negeer je me volkomen op school? Ik hoef je geheimpje niet te zijn." Verstuur ik naar hem.

Misschien ligt het wel aan mij. Ik loop naar de spiegel. Nog steeds veel, en veel te dik. 'Vind je het gek dat Jasper je negeert?' zegt een stemmetje in mijn hoofd.

Ik loop naar mijn laptop om in te loggen op de Pro-ana site, maar mijn laptop is werkelijk waar - oké, mijn kamer lijkt wel een varkensstal maar ik weet 100% zeker dat ik hem op mijn bureau heb neergelegd - nergens te bekennen.

'Mam?' Ik zie hoe mama pannenkoeken aan het bakken is en hoe ons hondje Sammie hongerig toekijkt en wacht tot er een stukje valt en hij het meteen kan opeten. 'Ja, lieverd?' antwoord ze. 'Weet jij misschien waar mijn laptop is?' Zonder zich om te draaien zucht mama. 'Kijk,' zegt ze na 1 minuut te zwijgen. 'Het zit zo.' Oh nee. Nu komt het. 'Ik heb je laptop afgepakt op advies van je vader, hij wil niet dat je anorexia of iets dergelijks krijgt doordat je contact hebt met die meiden op de pro-ana sites.' 'Wat?!' ik schreeuw het uit. 'Zijn jullie nou helemaal bedonderd?' Sammie blaft protesterend mee. 'Rustig nou, het is voor je eigen bestwil. Zolang je onder ons dak woont zal je doen wat wij zeggen.' 'Prima, dan ben ik hier weg!' schreeuw ik overdonderd en ik stamp naar de gang. 'De groeten!' schreeuw ik en ik sla de deur keihard achter me dicht dat ik Sammie nog harder hoor blaffen. Shit, en nu regent het ook nog. Lekker dan. Zit er dan niets mee?

Door de stromende regen loop ik door de stad met geen flauw benul van waar ik ben, maar toch herken ik de straat iets verder op ergens van. Wacht: het is het huis van Jasper.

Met mijn haren helemaal zeiknat zit ik met een grote kop warme thee op de bank in Jaspers woonkamer. 'Hier,' zegt hij en hij slaat een deken om me heen. Ook al ben ik hier al een keer geweest, in dit mega grote huis ben ik net ook al die rondjes door het hele huis gelopen omdat ik de wc niet kon vinden.

'Juul..' zegt Jasper zacht. 'Je moet niet altijd het ergste van alles verwachten.' Hij pakt zijn cola. 'Ik zag je gewoon niet, that's it.' Pfff. Ik ben ook zo onzeker, dat ik meteen van alle het ergste verwacht. Als ik zo door ga heb ik straks niemand meer. 'Het spijt me.' zeg ik en ik geef hem een zoen op zijn mond.

- To be continued -

2014 ©