Çift Gezenler

Chapter 4

5 aydır görmediğim ve gerçekten çok özledigim abim karşımda duruyor. Ona sarılmak için hareketleniyorum fakat sert bir ses tonuyla durmamı ve arkamı dönerek tekrar salıncağa oturmamı söylüyor. Ne olduğunu anlayamasam da hızlıca dedigini yapıyorum. Hem yeni annem Suzan'a hem de abime sırtım dönük şekilde oturuyorum.
-Konuştuğumuzun anlaşılmaması için arkan dönük oturmanı istedim o yüzden konuşurken bu tarafa bakma. Şimdi beni dinle. Yarın okul çıkışından 15 dakika önce bir bahane bul ve dışarı çık seni orda bekliyor olacağım.
+Yeni aileme söylememem mi gerekiyor? Onlar bana çok iyi davrandı.
-Kesinlikle hiç bir şey söylemek yok, o zaman bir daha asla görüşemeyiz.
+Geri ne zaman döneceğiz?
-Artık geri dönmeyeceğiz!
Ben sessizce peki derken Suzan beni çağırıyor. Arkamı döndüğümde abimin çoktan gitmiş olduğunu fark ediyorum. Ev parka yakın olduğu için hemen eve varıyoruz. Biraz uyumak istediğimi söyleyip odama geçerken büyük bir vicdan azabı duyuyorum daha önce yalan söyleme gereği duymamıştım. Abimin tüm söylediklerine rağmen eciş bücüş yazımla uzun bir açıklama içeren bir mektup yazıyorum, tabi bazı harfler eksik olduğu için anlayıp anlamayacaklarindan emin değilim. Sonra onları son kez görecegim aklıma geliyor ve biraz daha vakit geçirmek için yanlarına iniyorum. Murat da gelmiş. Birlikte yemek yeyip yatma saatime kadar oyun oynuyoruz.

Sabah kalktığımda üstümde büyük bir baskı hissediyorum. Kahvaltı yaparken Suzan farkedip sorsa da uyku tutmadı deyip geciştiriyorum. Çantamı almak için odaya çıktığımda mektubu koymaktan vazgeçip kısa bir not yazıyorum.

#Suzan, Murat seni seviyorum. #
Olabildiğince düzgün bir de kalp çizip yastığımın altına koyuyorum.

Okulun bitmesine yarım saat var ve midem kasılmaya başlıyor. Abimin niye böyle yaptığını bile anlamıyorum ama o benim abim. Tek benliğim. Suzan ve Murat'ın teyzemi görmeme izin vereceklerini söyleseler de her seferinde bir bahaneyle geçiştirdiklerini farkedince abimle gitme fikri daha da mantıklı geliyor.
Evet son 15 dakika! Artık çıkmam gerekiyor. Zaten heyecandan midem bulandığı için bunu söylüyorum. Öğretmenim de bana eşlik etmek isteyince ama ben tuvalete de giricem diyorum ve tüm sınıf gülmeye başlıyor. Cidden mi ya? Komik mi şimdi bu? Önce lavaboya gidip yüzümü yıkıyorum ve dışarıyı kontrol ettikten sonra aceleyle dışarı çıkıyorum. Koşarak ilerlerken abimin nerde olduğunu anlamaya çalışıyorum ama hiçbir yerde göremiyorum. O sırada okulun güvenlik görevlisiyle göz göze geliyorum. Ben onu tamamen unutmuşum. Demek abim onun yüzünden içeri giremedi ve tüm plan iptal oldu!