AŞK BİR KAHKAHA

İlk bakış mıydı ezberleri mi bozan? Yoksa bakışlarını ezberleten miydi?

Zihnim engellerin ağında kalmış bu gece. Sevdam kelimelerin çelmesine takılmış bu akşam.

İçimden kara bir duman büyümüş akıp gidiyor yelleriyle, iliklerimde onun tatlı hissi beynimde geleceğin umutsuzluğu.

Yüzündeki olan tebessüme engel olamayan aciz bir beden, içindeki fırtınayı durduramayan paslanmış bir kalp.

Kalp ritmi şaşmış bayım, vermiş velveleye geçtiği yerleri. Katmış tozu dumana akmış içimden kara toprak misali.

Beyinde yankılanan üç harf tek hece, içimde dolanan sapsız duygu.

Gözlerdi ilk konuşmamız, sen o an belki konuşmadın ama gözlerin konuştu kalp düşmanı. Gerçi o, ilk ve tek olarak benim anılarıma kazındı. Ama senin için o anı, mezarlığına atılan bir çöptü eminim ki. Oysaki o benim, en değerlimdi.

Bana "sevmek mi sevilmek mi" diye sorduklarında hep 'sevmek' demişimdir.Nerden bilebilirdim ki sevilmemenin insanın canını bu denli yaktığını.Onu başkasıyla düşününce göğüs kafesimin sıkışacağını. Yada içimdeki kara dumanın beni boğacağını, insanlara mutluluk oyunu oynamak zorunda bırakacağını.

Sevilmedim ama çok sevdim içimde oluşan kara dumanı severcesine sevdim. Onu daha çok sevebiliyim diye kendimi daha az sevdim, ailemi, arkadaşlarımı... sırf onu daha çok sevebiliyim diye daha az sevdim. Tüm sevdam ona kalsın istedim çünkü. Kalbim bir tek onun için atsın istedim.

Ruhum acizdi, bedeniminde ondan farklı olduğunu söyleyemezdim.

Sevdim. Çok sevdim.
İnandım. Herşeyimle inandım.
Ağladım. Umutsuzca ağladım.
Sevilmedim. Hiçlik kadar imkansızdı sevilmem.

Başkaları tarafından değil bir tek o beni sevsin istemiştim.Sevmedi.

İmkansızlık üzerimize tünerken yapabildiğim tek şey gözümde ki yaşlarla gülmsemek oldu. Belki yalancı kahkaham yankılandı boş sokaklarda.

Aşk bir kahkahaydı. Fakat ne kadar gerçekti ki o kahkaha.

İşte orası benim yazmamda ilelebet muammaydı...