Kimseyle yarışmıyorum!ve ölümsüzlüğe dair düşüncelerim de yok.Umrumda değil. Yaşamım doğumumla başlıyor ve ölümümle bitiyor. Benden öncesi ve benden sonrası mutlaka var ama kimseye ''Beni yarattı'' diye tapmak zorunda değilim. Sonuçta kendi seçmediğim bir yerde , kendi seçmediğim insanlarla , kendi seçmediğim bir zaman da bir amirin sıkı denetimi altında bütün o çocukça ceza ve ödül sistemiyle ruhumu meşgul etmek. Yaşamak. Ne yaparsak yapalım boktan! Tamamen anarşi yaşanmalı, tüm Tanrı'lar yok edilmeli. Mutluluk ancak o zaman kurulur kucaklarımıza, ama her yer toz rengi.Mutsuzluk tozlanmış insanların kirpiklerinde.Ben ne kadar konuşsam da boşuna! Ne bok yerlerse yesinler. İnsanlar ölüm'le yaşam arasındaki çizgide dizleri titreyerek tanrılarına yalvarırken, ben sadece haykıracağım;zorlayarak sapına ve bağırarak sonuna kadar. ''Ölümün ve zavallı Tanrılar'ızın canı Cehenneme!'' Sanırım aramızda ki tek fark bu olacak. Ben bir an önce ölmek için yaşayacağım, onlarsa tekrar tekrar yaşayabilmek için ölecekler. Ihh ne acı! Biraz asi,patavatsız ve ukala olduğum için insanlar beni sevmez. Ben de onları sevmem zaten. Anyway,hayatımda sayılı insanlar var. Erkek arkadaşım.. Farklı benim için. Hayat felsefesine saygı duyduğum ve onun da benimkine saygı duyduğunu bildiğim bu kadar insan var. Daha doğrusu hayatımı tamamen bilen insan bu kadar, ama bu bok kentin hepsi beni tanır o ayrı konu; 18 yaşındayım. Ama inan hiç öyle hissetmiyorum. İnsanlardan, özellikle de yaşıtlarımdan nefret ediyorum. Çalışan anne'nin yol açtığı prensiplerine sonuna kadar bağlı bir cumhuriyet okulunun aşırı soğukluğunun neden olduğu ''Büluğ çağı''nda takılmışlık olabilir durumum. Freudyen de bakabiliriz.Cinsel tatminsizlik ve ya psikolojik rahatsızlık diye de kestirip atabiliriz. Ama insanların benden rahatsız olduğu kesin! Onlara yapabileceğim en büyük iyilik bir deliler hastanesine yatmak olabilir. Ama neden durup dururken bir iyilik yapayam ki. Ihh üs
